Έλαβα με μειλ το πρωί αυτό:
"Υπόδειγµα
ρητορικής και πολιτικής από συνεδρίαση των Ηνωμένων Εθνών, που έκανε τη
διεθνή διπλωματική κοινότητα να χαμογελάσει:
Ο λόγος του Έλληνα εκπροσώπου στα Ηνωμένα Έθνη.
«…Πριν ξεκινήσω την ομιλία μου, θέλω να σας πω κάτι
για τον Μέγα Αλέξανδρο.
Όταν δάµασε τον Βουκεφάλα, κατά τον γυρισµό του και
περνώντας τον ποταμό Αξιό και ßλέποντας το νερό, σκέφτηκε ότι ήταν µια καλή
ευκαιρία για µπάνιο.
Έßγαλε λοιπόν τα ρούχα του, τα ακούµπησε στον
ßράχο και µπήκε στο νερό.
Όταν ßγήκε και θέλησε να ντυθεί, τα ρούχα του είχαν
εξαφανιστεί.
Τα είχε κλέψει ένας Σλάßος της Μακεδονίας»
Τότε διαμαρτυρήθηκε οργισµένος ο Σλαßοµακεδόνας
εκπρόσωπος της ΠΓΔΜ:
«Τι είναι αυτά που λέτε; Οι Σλάßοι δεν ήταν εκεί,
τότε».
Οπότε ο Έλληνας εκπρόσωπος είπε:
«Τώρα που το ξεκαθαρίσαµε αυτό, µπορώ να ξεκινήσω
την οµιλία µου»
Μοιάζει τόσο απλό.. Γιατί, για να πούμε και του
στραβού το δίκιο, όταν ωρυόμαστε για το όνομα είναι σαν να μην πιστεύουμε ότι είμαστε
εμείς οι Μακεδόνες. Αν πχ έλεγε κάποιος ότι δεν είμαι γυναίκα, δεν
θα έκανα (φυσικά) καμία επανάσταση. Όταν
κάτι είναι αυτονόητο, ο άνθρωπος δεν ΠΑΣΧΙΖΕΙ για να το αποδείξει.