Προδότες δεν πληρώνω, να με βάλετε φυλακή να σας ξοφλήσω τα «χρωστούμενα»

Μου ήρθε ένα χαρτί για πληρωμή.

Έχω σκοπό να γράψω κάτι απλό και με την πρώτη ευκαιρία να πάω να το καταθέσω αντί χρημάτων (κωλόχαρτο δεν είναι κι αυτό;) στον δήμο. Θα γράψω το εξής: Προδότες δεν πληρώνω, να με βάλετε φυλακή να σας ξοφλήσω τα «χρωστούμενα».

Απλό κι απέριττο, που αν ο καθένας μας το έπραττε θα ήταν και το τέλος τους.

κάτι χαμόγελα παντός καιρού

Υπάρχουν κάτι χαμόγελα παντός καιρού.

Που έχουν την ιδιότητα να σε κάνουν ν'ανατριχιάζεις, Συθέμελα. Να σου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο! Να σε γεμίζουν με μια ανησυχητική αίσθηση επερχόμενων δεινών και συμφορών...

Σαν αυτό, ας πούμε, της θυγατέρας του κ. Μητσοτάκη, που δεν το αποχωρίζεται ακόμη κι αν ο φακός τη συλλαμβάνει να παρευρίσκεται σε κάποια κηδεία...

Αλλά το χαμόγελο που δικαιωματικά αξίζει τον τίτλο του "χαμόγελου της χρονιάς" (ίσως και των τελευταίων χρόνων) θεωρούμε ότι ανήκει στον νυν κ.πρωθυπουργό.
Αυτόν της "αριστεράς".

«Έκτακτες συνθήκες»

Να σημειωθεί ότι ως έκτακτες συνθήκες νοούνται ΜΟΝΟΝ ο πόλεμος και οι λοιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί, και ΟΧΙ οι οφειλές μεταξύ κρατών! 

Επίσης, τα κράτη δεν είναι επιχειρήσεις, ΠΡΟΕΧΕΙ η ευμάρεια των πολιτών από το να εξοφληθούν τα «χρέη».

Aλήθεια; Υπάρχουμε στ'αλήθεια;

 

Επιβίωση ΔΕΝ σημαίνει ζωή!

Ζωή ΔΕΝ σημαίνει εγκλεισμός σε μαντρί - ΔΕΝ σημαίνει πληρωμή φόρων για να της επιτρέπεται να υπάρχει!

Άνθρωπος ΔΕΝ είναι αυτός που σέρνεται στο χώμα - είναι σκουλήκι!

Άξιος συμπόνοιας ΔΕΝ είναι αυτός που ζει για να μυξοκλαίει και να οικτίρει την τύχη του.

Και ίσως τύχη να ΜΗΝ υπάρχει, τουλάχιστον έτσι ουρανοκατέβατη όπως μας την παρουσιάζουν

("Το τυχαίο είναι εσύ που συμβαίνεις σ'εσένα" ΦΡΗΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ) 

Θέλω να σου πω, να σου μιλήσω...

Eίναι απελπιστικά πολλά όλα αυτά που θέλω να σου πω και δεν ξέρω πώς να τα βάλω σε μια σειρά!

Εδώ τον εαυτό μας δεν μπορούμε συχνά να βάλουμε σε μια τάξη, (όχι την "τάξη" που εννοούν τα αφεντικά και τα ανδρείκελα της εξουσίας), αλλά το να κουμαντάρουμε εμείς οι ίδιοι το μυαλό μας, τις αποφάσεις μας, τις κινήσεις, τις δράσεις μας, τις παρορμήσεις, τις έξεις μας, την ίδια μας τη ζωή! Ώστε να μην καταντάει ένα συνονθύλευμα μιας πληθώρας εντυπώσεων κι αναμνήσεων, φόβων κι εμμονών, αόριστων ιδεών κι αυτοματισμών και να άγεται και φέρεται από οποιονδήποτε άλλο εκτός από  πραγματικά εμάς τους ίδιους!

Θέλω να σου πω για τη ματωμένη καρδιά του κόσμου!

Μη σκούζεις τόσο "Μεγάλε Ποντικέ"...

Δεν θα σκέφτομαι τις σκέψεις σου.
Δεν θα παραμιλάω στους δικούς σου ρυθμούς.
Δεν θα με δεις ποτέ να σπαρταράω μέσα σε κάποιον από τους πολυπρόσωπούς σου -ισμούς.
Δεν θα με συνεπαίρνουν οι πλατιάς κατανάλωσης συγκινήσεις σου και φαντασιώσεις σου. Τα αθλητικά επιτεύγματα των "ηρώων" με τα εθνόσημα ή των πολυεθνικών συρφετών των ποδοσφαιρικών συλλόγων της αστικής κονσέρβας που μ'έχεις στριμωγμένο.

Κάποιες σκόρπιες σκέψεις περί Έρωτα...

αν σού'παιζαν, αγάπη μου, ένα τραγούδι/κι αν σού'δινα εγώ μιάν ανέμη
/θά'γνεθες για την καρδιά μου και τη μοναξιά μου;/θά'γνεθες για την αγάπη μου;
αν για σένα απαρνιόμουν την περηφάνεια μου όλη/και μοναχά για το τώρα σ' αγαπούσα/θά'κρυβες τους φόβους μου δίχως ποτέ να μου πεις/αύριο πρέπει να φύγω;
παντού βροχή υπάρχει αγάπη μου/παντού φόβος υπάρχει
Tim Buckley - Phantasmagoria In Two 

 

Θυμάμαι ότι κάπου κάποτε είχα ακούσει κάτι που μου έκανε εντύπωση και μ'έβαλε σε σκέψεις. Πως το τρομακτικό με τον έρωτα είναι ότι δεν σου ανήκει αλλά ότι του ανήκεις εσύ ολοκληρωτικά.
Πράγματι είναι τρομακτικό κάτι τέτοιο: