Όπως καλή ώρα η φίλη μου η Χαρά, εύλογα, αντέτεινε: Και γιατί ρε κοπελιά
σπουδαίο δώρο του γονιού να είναι το να καταστρέψει το παιδί του και/ώστε να
χρειαστεί σαράντα χρόνια για να καταλάβει/ολοκληρωθεί, αντί του να του
προσφέρει αγάπη, να το μεγαλώσει σωστά και με αυτά τα εφόδια να ζήσει όμορφα
την υπόλοιπη ζωή του;
Εύλογο το ερώτημα ε; (και εύκολο για τον καθένα να διερωτηθεί).
Ή το άλλο, που ο φίλος μου ο Βασίλης είπε: Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ο
δικός σου τρόπος, με τον οποίο βρήκες κάτι, είναι ίδιος, κοινός για όλους; Αυτό
λέγεται αυθαιρεσία.
Ακόμα πιο εύλογη παρατήρηση! Ευλογοτερότερη!
Ή απλά, κάποιος που από τα γραφόμενά μου θίγεται, πχ ένας δυ, να μου πει:
Δεν πας κυρά μου να φτιάξεις κάνα φαΐ να φάνε τα παιδάκια σου, που κάθεσαι όλη
μέρα σε ένα πσ και μας τα πρήζεις!
(Αυτό κι αν είναι ευλογοτερότατο! Και κάτι που κάποιοι πολύ θα ήθελαν να
μου πουν. Όμως δεν μου το λένε.)