Η απόφαση και η εφαρμογή

Θες να παλέψεις αλλά δεν είσαι σίγουρος για το τι πρέπει να κάνεις. Αυτό που ξέρεις με απόλυτη σιγουριά είναι ότι μόνος σου δεν θα φέρεις κανένα αποτέλεσμα. Οπότε αποφασίζεις να κάνεις ότι περνά από το χέρι σου στο να γίνετε πολλοί. Είτε φτιάχνεις κίνημα για να μαζέψεις κόσμο, είτε ενημερώνεις μέσω των μίντια για τις παρανομίες τους για να αφυπνίσεις τους άλλους, είτε «προσηλυτίζεις» στον αγώνα συγγενείς, γείτονες, στο καφενείο, όπου σταθείς κι όπου βρεθείς -μπορεί και όλα αυτά μαζί.

(Κράτα κάτι.. από τη στιγμή που πήρες την ΑΠΟΦΑΣΗ ποιο δρόμο θα ακολουθήσεις, αλλά και κατά τη διάρκεια της ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ, δεν είχες δεύτερες σκέψεις, αμφιβολίες, δεν αναρωτιόσουν για τυχόν άλλες επιλογές που μπορεί να έχεις, πήρες την απόφασή σου και την εφάρμοσες εστιασμένος απόλυτα και μόνο σ’ αυτήν -την επιλογή.)

Αφού την εφήρμοσες, πήρες την γνώση, η οποία είναι: Δεν μπορείς να πείσεις κανέναν άλλον να αγωνιστεί, δεν μπορείς να αλλάξεις κανέναν. Το αντίθετο ακριβώς συνέβη, όχι μόνο κανείς δεν σε άκουσε, αλλά σε πολέμησαν κιόλας. Εσύ έλεγες τι πραγματικά συμβαίνει κι αυτοί που σε άκουγαν -με μένος- στα έχωναν κι από πάνω. (Δεν θα μείνουμε στο λόγο που συμβαίνει, χρήσιμο για το θέμα είναι μόνο το γεγονός, αυτό που συνέβη.)

Αυτή η γνώση, αν γίνει σίγουρη, σε πάει στο επόμενο στάδιο. (Όσο δεν είσαι σίγουρος -αδιαμφισβήτητα, αδιαφιλονίκητα- τόσο θα μένεις στο ίδιο μονοπάτι, τόσο θα καθυστερεί το επόμενο στάδιο. Αλλά δεν γίνεται διαφορετικά, για να προχωρήσεις πρέπει η κάθε γνώση να γίνει αμετάκλητη, 100%.)

Αφού λοιπόν σιγουρευτείς, αρχίζεις να ξανασκέφτεσαι τις επιλογές που έχεις. Όπως πχ να αγωνιστείς μόνος σου, αφ εαυτού. Ναι, αλλά υπάρχει και το άλλο για το οποίο είσαι απόλυτα σίγουρος, ότι μόνος σου δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Οπότε έχουμε: Αν δεν μπορώ να επηρεάσω τους άλλους κι αν μόνος μου δεν μπορώ να αλλάξω την κατάσταση, τι μένει; Να μην κάνω τίποτα. Και επιλέγω αυτό, και το εφαρμόζω.

Σημαντικό: Για να πετύχει και η 2η εφαρμογή πρέπει να μην έχεις δεύτερες σκέψεις. Παίρνεις την απόφαση και δεν σκέφτεσαι τίποτε άλλο. Ό,τι ακριβώς έκανες και με την πρώτη σου, που δεν χρειάστηκε να προσπαθήσεις για να μην σκέφτεσαι, αλλά και για να επιμείνεις εστιασμένος και μόνο σ’ αυτήν. Κι ο λόγος που δεν χρειάστηκες να προσπαθήσεις την πρώτη φορά ήταν γιατί… σου άρεσε. Ήσουν σύμφωνος. Στις επόμενες επιλογές λείπει αυτό το πλεονέκτημα, δεν συμφωνείς, δεν σου αρέσει. Γι’ αυτό πρέπει να προσπαθήσεις για την εστίαση, ώστε να πετύχει.

Αν λοιπόν εφαρμόσεις την απόφασή σου, χωρίς πισωγυρίσματα (μήπως δεν είναι αυτό το σωστό, μήπως να συνεχίσω με το προηγούμενο τροπάριο, μήπως να το ξανασκεφτώ), αν πεις το επιλέγω και τέλος, πολύ γρήγορα θα γίνει κι αυτή η επιλογή σου γνώση, η οποία θα είναι: Όταν κάθομαι άπραγος οι προδότες θεωρούν ότι συμφωνώ. Κάθε παρανομία τους γίνεται με την σύμφωνη γνώμη μου.

Αφού το δεις κι αυτό, και γίνεις πάλι απόλυτα σίγουρος, θα πας στο επόμενο στάδιο: Γνωρίζεις με βεβαιότητα ότι δεν μπορείς να επηρεάσεις κανέναν, γνωρίζεις με βεβαιότητα ότι μόνος σου δεν θα φέρεις κανένα πλήγμα, γνωρίζεις με βεβαιότητα ότι αν δεν κάνεις τίποτα ξεπουλούν την χώρα με την σύμφωνη γνώμη σου. Τι πρέπει να κάνεις; (Συνεχίζεις να μην ξέρεις.)

Πιάσ’ το από το τέλος: Για να πέσει η χούντα το μόνο που χρειάζεται είναι να πολεμήσουν εναντίων των προδοτών ΟΛΟΙ. Για να πολεμήσουν όλοι πρέπει κάποιος να αρχίσει, μετά κάποιος άλλος να ακολουθήσει, μετά κάποιος άλλος κλπ. 

Τι επιλογές ΕΓΩ έχω; Ή να παλέψω, αφ εαυτού, ας είμαι κι ο πρώτος, ώστε να (για να) ακολουθήσει μετά κάποιος άλλος και να προστεθεί ώστε να γίνουμε 2, και μετά ο άλλος και να προστεθεί ώστε να γίνουμε 3 και πάει λέγοντας, ή να μείνω και να περιμένω κάποιος άλλος να κάνει την αρχή, κάποιοι άλλοι να ακολουθήσουν, να προχωρήσει η πρόσθεση κι όταν ο αριθμός φτάσει σε κάποιο σημείο που το ρίσκο είναι ανεκτό (να κοντεύει δηλ. να αντιγυρίσει η κατάσταση), τότε να αγωνιστώ κι εγώ. (Κι αυτό επιλογή είναι, και δεν είναι λάθος. Καμία επιλογή δεν είναι λάθος, γιατί αναγκαστικά θα σε οδηγήσει στο ένα και μοναδικό σωστό, επειδή η κάθε επιλογή κάνει σίγουρο -φανερό- το λάθος. Και επειδή κανείς δεν μπορεί να επιλέξει το σωστό αν δεν είναι απολύτως σίγουρος, πρέπει να διαβεί ολόκληρη τη διαδικασία, η οποία δεν περικόβεται και δεν αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο.) Αν δεχτώ ότι η 2η επιλογή είναι σωστότερη παίρνω το ρίσκο ότι μπορεί και όλοι οι άλλοι (που εγώ περιμένω) να διαλέξουν την ίδια με μένα επιλογή, και να καθόμαστε όλοι να περιμένουμε αυτόν τον κάποιον που θα το αρχίσει και τους κάποιους που θα ακολουθήσουν. Και τελικά, με τα πολλά και τα λίγα, θα αναδειχθεί η μία και μόνη, και για όλους ίδια, η σωστή επιλογή!

Ένα τελευταίο.. Η ιστορία ναι μεν τρέχει (καταιγιστικά τα γεγονότα) αλλά δεν αδημονεί για το δικό μας αποτέλεσμα. Είτε ολοκληρώσουμε τη διαδικασία -και το λήξουμε- σε ένα μήνα, είτε σε 2 χρόνια, είτε σε 10, είτε σε 100, το ίδιο της κάνει. Ο χρόνος ΓΙΑ ΕΜΑΣ είναι πολυτέλεια, εκείνη τον έχει άπλετο και είναι κουβαρντού. Όσοοοοο χρόνο θέλουμε, μας τον δίνει...  

Υ.Γ. (Ισχύει για όλα τα διλήμματα) Η λύση είναι: Παίρνω ΑΠΟΦΑΣΗ (οποιαδήποτε, στην τύχη) και ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΖΩ, και μετά την επόμενη και ούτω καθεξής. Στο ΤΕΛΟΣ θα μείνει η σίγουρη, που, ΚΑΙ θα την επιλέξω ΑΚΟΠΑ και θα την εφαρμόσω ΑΚΟΠΑ. Απλά επειδή θα είναι ΣΙΓΟΥΡΗ!

(τη φωτό την βρήκα εδώ)