Το ταξίδι της ψυχής ενός ναρκωμανή. κεφ. 12

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Τελικός προορισμός

Η ψυχή μου βρέθηκε μέσα σ' ένα ξημέρωμα τελείως πρωτόγνωρο. Σ' ένα ξημέρωμα που δεν θύμιζε τίποτα από όλα τα ξημερώματα που είχε ξυπνήσει μέχρι τώρα. Ο αέρας είχε μια μυρωδιά αισιοδοξίας, μια μυρωδιά αγάπης. Η κόλαση είχε χαθεί από τη θέα των ματιών της και η ύπαρξή της ήταν ολόγυμνη μπροστά από ένα πλοίο. Η σάπια βάρκα είχε αλλάξει όψη και μέγεθος. Ο ορίζοντας είχε πλέον γαλανό χρώμα και ο αυγουστιάτικος ήλιος ζέσταινε όλη την γύμνια της. Τα νερά του ποταμού ήταν καθαρά και ήρεμα.

Το ταξίδι της ψυχής ενός ναρκωμανή. κεφ. 11

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Το νησί των σκοτωμένων από αγάπη

                                                                    

Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το κορμί μου στο νησί των σκοτωμένων από αγάπη η ψυχή μου έτρεμε από τον φόβο. Δεν ήταν η ιδέα του θανάτου που την φόβιζε αλλά ο τρόπος με τον όποιο θα έρθει.

Δεν την τρόμαζε που το ταξίδι θα τελείωνε πρόωρα ούτε που θα γυρνούσε στο απόλυτο άγνωστο απλά ένιωθε πως κάποιος ή κάποια δύναμη την καταράστηκε να μην γνωρίσει ποτέ την αγάπη.

Το ταξίδι της ψυχής ενός ναρκωμανή. κεφ.10

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Όμορφη γυναίκα

Περάσανε πέντε μετρημένα χρόνια πολεμώντας με την κατάθλιψη μέσα στο λιμάνι της απομόνωσης και η κούραση ήταν εξοντωτική. Οι μάχες αφήσανε πολλά σημάδια σε όλα τα μέρη της υλικής μου ύπαρξης. Πολλές ήταν οι στιγμές που ένιωθε η ύπαρξή μου την ψυχή μου και την καρδιά μου να πέφτουν στην αγκαλιά της ζωής μου και να κλαίνε. Πολλές ήταν οι στιγμές όπου μέσα μου γινότανε ένας εσωτερικός πόλεμος και η φθορά της ύπαρξής μου ολοένα και μεγάλωνε και ο κίνδυνος να χάσω την μάχη από την κατάθλιψη ήταν ορατός.

Το ταξίδι της ψυχής ενός ναρκωμανή. κεφ. 9

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Η απομόνωση

Το ταξίδι της ψυχής μου φαινότανε να παίρνει ένα άδοξο τέλος σε πολύ νεαρή μετρημένη ηλικία. Είχαν περάσει εικοσιπέντε μετρημένα χρόνια πάνω στον υλικό κόσμο και το μόνο που κατάφερε ήταν να φυλακιστεί ολόκληρη η μορφή μου σε μια βασανιστική κόλαση. Το μοναδικό σημάδι που ίσως να ήταν ελπιδοφόρο αλλά τραγικά απίστευτο ήταν η σπίθα που έβαλε η ζωή μου δίπλα στην ψυχή μου.

Το ταξίδι της ψυχής ενός ναρκωμανή. κεφ. 8

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Η δύναμη του χρήματος

Δεν πρόλαβε η υλική μου ύπαρξη να κλείσει τα δεκαέξι της μετρημένα χρόνια πάνω στο κόσμο και το πιλοτήριο έκανε την ζωή μου μια μικρή κόλαση. Άνοιξε την φυλακή και έβαλε όλα τα εφόδια με την ψυχή μου μαζί και τα κλείδωσε σαν να τα τιμωρούσε για όλες τις πληγές που είχε η καρδιά. Αποφάσισε πως το μοναδικό λιμάνι που θα μπορούσε να επουλώσει τις πληγές της καρδιάς ήταν αυτό της ψευδαίσθησης.

Το ταξίδι της ψυχής ενός ναρκωμανή. κεφ. 7

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Το λιμάνι της ψευδαίσθησης

Άλλος ένας μετρημένος χρόνος πέρασε φτάνοντας στα δεκαέξι χρόνια παρουσίας πάνω στον υλικό κόσμο. Η αναζήτηση για καινούργιο λιμάνι συνεχιζότανε σε καθημερινή βάση αλλά η καρδιά δεν χτυπούσε.

Περνούσα αρκετό μετρημένο χρόνο μέσα στο λιμάνι του ονείρου μου κάνοντας ατελείωτες συζητήσεις με την ζωή μου. Πάντα είχε κάτι να μου μάθει παραπάνω πάντα είχε και μια απάντηση για όλα όσα την ρωτούσε η ψυχή μου.

O Aλκίνοος Ιωαννίδης γράφει για την Κύπρο: Το '74 κλαίγαμε για τα σπίτια μας, σήμερα κλαίμε για τις επαύλεις μας

Ο γνωστός Κύπριος τραγουδοποιός με ένα κείμενό του κατακεραυνώνει τους κυβερντώντες στην Κύπρο αλλά και τον ίδιο τον λαό που έζησε σε ένα «ξοδεμένο, ανέραστο, ανίερο παρόν», που αντάλλαξε τον έρωτα με το στριπτιτζάδικο.

Στο κείμενό του, που αναδημοσιεύει το left, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα, καταγγέλλει πρωτίστως τον ίδιο τον λαό και τις επιλογές που έκανε τις τελευταίες δεκαετίες, λησμονώντας την ιστορία του και τα μαθήματα του 1974. Το κείμενο αναλυτικά έχει ως εξής.

Το ταξίδι της ψυχής ενός ναρκωμανή. κεφ.6

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Το λιμάνι του ονείρου

Πέρασε αρκετός μετρημένος χρόνος όπου η ολότητά μου είχε πέσει σε βαθύ ύπνο. Η ασφάλεια που ένιωθε μέσα στο λιμάνι του ονείρου τής έδωσε τον μετρημένο χρόνο που χρειαζότανε για να ηρεμήσει και να επουλώσει τις πληγές της καρδιάς της. Οι μάχες την κουράσανε και το παράδοξο με όλες τις μάχες που βίωσε ήταν ότι καμιά δεν ήταν δική της.

Το ταξίδι της ψυχής ενός ναρκωμανή. κεφ. 5

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Η φυγή

Με προορισμό την αγάπη η ψυχή μου ένιωθε την λαχτάρα να φουντώνει μέσα της και η ανάγκη για την συνέχιση του ταξιδιού ήταν πλέον ορατή.

Η ζωή μου μάζεψε όσα πιο πολλά εφόδια μπορούσε και τα έβαλε μέσα στη βάρκα μας. Όλα ήταν έτοιμα για να μπούμε στον ποταμό και να ταξιδέψουμε μα η καρδιά έμενε σιωπηλή. Ο φόβος μην τυχόν και ξαναπληγωθεί την έκανε να κρυφτεί κάτω από τον μανδύα της μοναξιάς ο οποίος πλέον της ήταν οικείος. Ήξερε πως κάτω από τον μανδύα δεν μπορούσε κανένας να μπει και ούτε μπορούσε κανένας να της τον πάρει.

Το ταξίδι της ψυχής ενός ναρκωμανή. κεφ. 4

γράφει ο Άκης κουδτουλίδης

Η σύγκρουση

Ο μετρημένος χρόνος κυλούσε αργά-αργά και αισίως είχα φτάσει τα δώδεκα μετρημένα χρόνια από τότε που η ψυχή μου πήρε ανθρώπινη μορφή. Είχε συνηθίσει πλέον η ψυχή μου την ρουτίνα και απλά περίμενε να ακούσει τον χτύπο της καρδιάς για να αλλάξει λιμάνι.

Οι αποδράσεις ήταν ότι πιο ανακουφιστικό είχε μέσα στην ρουτίνα της και σε μια από αυτές η ζωή με πήγε σε ένα λιμάνι ακατοίκητο και αόρατο ταυτόχρονα. Έμοιαζε σαν μια λευκή σελίδα βιβλίου και ήταν τόσο παράξενο στην όψη που στην αρχή η ψυχή μου τρόμαξε. Η ζωή μου για άλλη μια φορά μου ψιθύρισε, αυτό το λιμάνι είναι δικό σου και μπορείς να το κανείς όπως θέλεις, να το ονομάσεις όπως θέλεις και να έρχεσαι οπότε θέλεις. Κανένας δεν μπορεί να το δει έκτος από εσένα. Μόνο εσύ μπορείς να το φανερώσεις σε οποίον πραγματικά θελήσεις.

Το ταξίδι της ψυχής ενός ναρκωμανή. κεφ. 3

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Σχολείο

Η ψυχή μου σώπασε και έπεσε σε βαθιά απογοήτευση και ένα μεγάλο ερωτηματικό την βασάνιζε. Πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι να αφήνουν οτιδήποτε αγαπούν και η καρδιά τους να κτυπάει για άλλο λιμάνι;

Με τίποτα δεν μπορούσε να πιστέψει ότι χρειαζόταν να αναζητήσει μόνη της τον δικό της προορισμό και να περιμένει ποτέ η καρδιά της θα χτυπήσει για το επόμενο λιμάνι. Με τίποτα δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα κουβαλάει τον μανδύα της μοναξιάς επάνω της.

Το ταξίδι της ψυχής ενός ναρκωμανή. κεφ. 2

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Το πρώτο λιμάνι

Η ζωή μου ξεκίνησε το ταξίδι της ψυχής μου και η βάρκα άρχισε να κολυμπά πάνω στα θολά νερά του ποταμού με πορεία προς τον άγνωστο προορισμό της ψυχής μου. Αυτό που κυρίεψε την ψυχή μου έκτος από τον φόβο ήταν και μια περίεργη γεύση που έφερνε ο αέρας και τύλιγε όλο μου το κορμί. Ένιωθε την ανάγκη για φροντίδα. Ένιωσε την καρδιά του σώματος να χτυπά σαν τρελή. Προσπάθησε η ψυχή μου να καταλάβει τι γινότανε και έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια να επικοινωνήσει με την υλική της μορφή αλλά μάταια, δεν μπορούσε να συνδεθεί ακόμη.

Το ταξίδι της ψυχής ενός ναρκωμανή. κεφ. 1

γράφει ο Ακης κουστουλίδης

Η αρχή

Κάπου μέσα στα αμέτρητα χρόνια, εκεί μέσα στο άγνωστο χάος όπου ο νους μου δεν ξέρει και μήτε τολμά να φανταστεί αν επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι ή έχει νικήσει το λευκό ή αν και τα δυο τους περπατάνε μαζί χέρι-χέρι ζούσε η ψυχή μου.

Εκεί κάπου μέσα στο χάος ένιωσε την λαχτάρα να αφήσει το άγνωστο και να ταξιδέψει.

Δεν ήξερε τον τρόπο δεν ήξερε τον προορισμό ούτε ήξερε για ένα μέρος κάπου στην άκρη του άγνωστου χάους που το λέγανε Γη.

Υ.Γ. Όποιος κατάλαβε κατάλαβε …...............

 γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Θυμάμαι πριν καιρό ένιωθα βάρος πολύ στην καμπούρα μου, ένιωθα το φορτίο να είναι δικό μου, μα δεν θυμόμουνα να το είχα φορτώσει εγώ με τα χεράκια μου.

Θυμάμαι ένιωθα τον νου μου βαρύ και τις σκέψεις μου να μου τρυπάνε το μυαλό, μα δεν θυμόμουνα να τις είχα σκεφτεί εγώ.

Θυμάμαι   το μυαλό μου  να κυριεύει την καρδιά μου αφήνοντάς την πληγές, πληγές που νόμιζα δεν θα γιατρευτούν ποτέ γιατί έτσι μου έλεγαν οι ξένες σκέψεις του μυαλού μου που νόμιζα πως τις είχα σκεφτεί από μόνος μου.

Δεν βαρέθηκες φίλε μου να ελπίζεις να ζήσεις μέσα σε μια σάπια δημοκρατία;

 γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Έχει καιρό τώρα που έριξα τον εαυτό μου στην πραγματικότητα που μας παρουσιάζουν οι πολιτικοί μαζί με τα κανάλια.
Προσπάθησα να γίνω στην φαντασία μου ένας πολίτης νόμιμος και έγινα ένας αριθμός.
Προσπάθησα να φανταστώ την ζωή μέσα από την δική τους προτεινόμενη  δημοκρατία και ένιωσα δούλος.

«Ανοικτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό μας κ. Αντώνιο Σαμαρά»

του Δημήτρη Στεργιούλη
Επίτιμου Διευθυντή
2^ου Δημοτικού Σχολείου Κιάτου
«ΕΥΑΓΟΡΑΣ  ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ»

Κύριε  Πρωθυπουργέ,
Θα μου επιτρέψετε  ν’ αρχίσω την επιστολή μου με την παράθεση ενός περιστατικού  που έλαβε χώρα  σε κάποια περιοχή της Θεσσαλίας στα χρόνια  που η πατρίδα μας ήταν τουρκοκρατούμενη.
Κάποιος από τους πολλούς μπέηδες, που γνώρισε  η περιοχή εκείνη, ήταν φιλοχρήματος  και  επειδή η φιλαργυρία είναι πάθος ακόρεστο  είχε  επιδοθεί σε άγρια φορολόγηση των γκιαούρηδων.

THE MUSIC INDUSTRY EXPOSED - Greek subs. τα συμπερασματα δικα σας