Για τους συγγενείς των αποθανόντων στην κρίση

Όταν αφορά θάνατο γέροντα πες: • Να τον θάψει η πολιτεία με λεφτά από την σύνταξη που του έφαγε (ή ποτέ δεν του έδωσε).

Και για γέροντες, αλλά και γενικά: • Ποιους θάβει δημοσία δαπάνη η πολιτεία; Τους πλούσιους! Τα ΘΥΜΑΤΑ της κρίσης ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ να θάψει δημοσία δαπάνη η πολιτεία! Κι όχι μόνο να τους θάψει δημοσία δαπάνη, αλλά και με τιμές ήρωα! Με τη σημαία τυλιγμένη στο φέρετρο και να παίζουν μπαλωθιές τα στρατά!

Ποιος ΔΕΝ επιτρέπεται να μιλά (και σήμερα και πάντα)

Αυτός που ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΠΡΑΞΗ τις μεγαλοστομίες του.

Θα μπορούσε έτσι απλά να τεθεί και να γλιτώναμε το μαρτύριο της παπαρολογίας, όμως παρότι δείχνει ευκολοκατανόητο, δεν γίνεται. Όλοι κατανοούμε την ορθότητα της φράσης, κανείς όμως δεν καταλαβαίνει ότι αφορά τον ίδιο, όλοι πιστεύουν ότι αφορά ΜΟΝΟ όλους τους άλλους.

Λόγω αυτού χρήζει περαιτέρω αναλύσεως:

Σε ποια περίπτωση ΔΕΝ προάγεται αυτός που αναζητά την αλήθεια

Όταν ενστερνίζεται την αλήθεια κάποιου άλλου. 

(Αυτή είναι η απάντηση, ό,τι ακολουθεί είναι επεξηγηματικό).

Να πούμε για αρχή τι σημαίνει «προάγεται». Ας δούμε τα οφέλη της αναζήτησης μέσα από τους αρχαίους μας πρόγονους: 1. ήταν κύριοι του εαυτού τους 2. πίστευαν στον εαυτό τους 3. είχαν όλη τους τη δύναμη 4. αυξημένη αντίληψη (αυτά αρκούν). Τα συγκεκριμένα οφέλη είναι το προϊόν της αναζήτησης απαντήσεων, που κανονικά θα έπρεπε όποιος αναζητεί να τα έχει (καρπώνεται). Αν δεν τα έχει.. κάτι κάνει λάθος, ε;

Η Δικαίωση

(Έρχεται από τον ίδιο τον άνθρωπο και αφορά αποκλειστικά -μόνο- τον εαυτό του.)

Το 99% των ανθρώπων όταν καλούνται να πάρουν μία απόφαση απομονώνουν το ζήτημα, κρατούν μόνο ό,τι τους αφορά, και το δίλημμα παίζεται ανάμεσα στα «μπορώ/δεν μπορώ», «θέλω/δεν θέλω». Ενώ σχεδόν ποτέ (κανένα ζήτημα) δεν αφορά μόνο τους ίδιους.

Να πάρουμε για παράδειγμα το θέμα της έκτρωσης. Το 99% των ανθρώπων επιλέγει με γνώμονα το θέλω ή δεν θέλω/μπορώ δεν μπορώ. Τι θα συμβεί αν σκεφτεί ότι δεν αφορά η απόφαση μόνο τον ίδιο; Στην περίπτωση τώρα που συνυπολογίσει ΚΑΙ τον άνθρωπο που πρόκειται να γεννηθεί, το δίλημμα αλλάζει, γίνεται: από τη μία θα βάλει τα «θέλω δεν θέλω/μπορώ δεν μπορώ» του και από την άλλη τα «μου επιτρέπεται;/έχω το δικαίωμα;» Λίγο πιο πολύπλοκο τώρα ε;

Ο κλέφτης και ο νοικοκύρης

(το θετικό τού σήμερα είναι ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε ποιος ανήκει σε ποια κατηγορία)

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο κλέφτης πάντα την γλιτώνει και ο νοικοκύρης πάντα την πληρώνει.

Αυτός που καταβάλει προσπάθεια για να αλλάξει η κατάσταση είναι φυσικά ο νοικοκύρης, ο κλέφτης τραβάει αντίθετα, προσπαθεί ώστε η κατάσταση αυτή να διαιωνιστεί.

Ο νοικοκύρης τώρα, πιστεύει ότι για να δικαιωθεί πρέπει αναγκαστικά (και μόνο με αυτόν τον τρόπο) ο κλέφτης να την πληρώσει. Και έτσι, λόγω αυτού, όλες οι προσπάθειές του είναι προς αυτή τη κατεύθυνση.

Έρχεται ένα σύμπαν όμως.. και ΣΥΝΗΓΟΡΕΙ στο να την γλιτώνει ο κλέφτης!!!!!!! Όσες προσπάθειες κι αν κάνει ο νοικοκύρης, μοιάζει σαν το σύμπαν να τραβά προς την αντίθετη πλευρά, αυτή του κλέφτη!!