Τίμημα ή Ευθύνη, τί κάνει τον άνθρωπο Άνθρωπο;

Γείτονας με βρίσκει στο δρόμο και μου λέει «θα ήθελα να σου πω κάτι που μου έκανε ο γιος σου». Στο 99,9999% των περιπτώσεων ο «καταγγέλλων» στα χώνει «διακριτικά» και «ευγενικά», και αφού ολοκληρώσει τον «ευγενικό» του εξάψαλμο, σου λέει «μην το μαλώσεις όμως, παιδί είναι, και προπάντων μην του πεις ότι σου είπα τίποτα εγώ! δεν έχω τίποτα με το παιδί, το αγαπώ».

Με τι κριτήρια βαφτίζουμε κάτι σωστό;

Και μιας και είπα βαφτίζουμε, ας χρησιμοποιήσω την βάφτιση του γιου μου για παράδειγμα. Ήθελα η βάφτισή του να γίνει βάσει των αξιών/σωστών μου, αυτών των αξιών που μου υποδείκνυε, καραμπινάτα και αδιαμφισβήτητα για σωστά, το μέσα μου. Είπα λοιπόν, σε όλους τους εμπλεκόμενους, πώς θέλω να γίνει η βάφτιση: Να είναι Ιερό το μυστήριο, να μην έχει κόσμο (να μην μετατραπεί σε κοσμικό γεγονός, αφορμή κουτσομπολιού, πώς ντύθηκε η μία, κι αν χώρισε η άλλη), να μην έχει κάμερες, φώτα, φωτογράφους (να σε στήνουν για να δείξεις πόσο χαίρεσαι), να μην χρειάζεσαι λεφτά για να τελεστεί (δηλ. ο φτωχός δεν μπορεί να αγιάσει το παιδί του; ), να υπάρχει αγνότητα και απλή άδολη αγάπη, ΟΥΤΩΣ ΩΣΤΕ να μπορέσει μετατραπεί σε άγιο το λάδι που αγοράζει από το σούπερ μάρκετ ο παπάς για να ευλογήσει το παιδί σου.

Πώς ανοίγει το οπτικό

Θα αρχίσω πρώτα με το πώς κλείνει: Σου λέει κάποιος «ή θα με πληρώσεις ή θα σου πάρω το σπίτι». Αυτό που «προσκαλεί» την λογική και σε κάνει να την επιλέξεις για να επιληφθεί της καταστάσεως είναι ο φόβος του φόβου σου.

Να πούμε κάτι για τα συναισθήματα. ΚΑΝΕΝΑ συναίσθημα αυτό καθ’ αυτό δεν τελματώνει τον άνθρωπο, μόνο αυτό που ο ίδιος δεν θέλει. Αν άφηνες ας πούμε τον φόβο να σε κατακλύσει, αν δεν τον πολέμαγες, αν δεν τον φοβόσουν, αν δεν σε ενοχλούσε που τον νιώθεις, τότε η ψυχή θα αναλάμβανε δράση. Στον έρωτα, που είναι κάτι που θες, που δεν το παλεύεις, αυτομάτως (χωρίς την δική σου έγκριση ή επιθυμία) η ψυχή κάνει κουμάντο. Αν, από την άλλη, το συναίσθημα του έρωτα δεν το θες, παθαίνεις το ίδιο ακριβώς που παθαίνεις με τον φόβο, κι ας είναι ο έρωτας ένα θετικό συναίσθημα.

Η σπουδαιότητα της ΚΟΙΝΗΣ ΒΑΣΗΣ για την πρόοδο μίας συζήτησης

Πιστεύεις ότι πρέπει, ή δεν είναι απαραίτητο, να έχει κάποιος παιδί για να έχει βαρύτητα η άποψή του, ούτως ώστε να ληφθεί υπόψη από μένα η γνώμη του, για να μου ‘ρθει να ψάξω μέσα σ’ αυτήν να βρω αυτό που δεν βλέπω;

Θα έπρεπε, ή όχι, να έχει κάποιος σηκώσει το βάρος της ευθύνης ενός άλλου ανθρώπου, που εξαρτάται αποκλειστικά και μόνον από εκείνον, για να έχει άποψη πάνω στο συγκεκριμένο θέμα;

Θα έπρεπε ή όχι να ξέρει, από ιδία πείρα, τι βάρος έχει αυτό το είδος ευθύνης, αν γονατίζει τον άνθρωπο και πόσο;

Μπορεί, αν το είχε σηκώσει να το έβρισκε ελαφρύ (δεν παθαίνουν όλοι ό,τι εγώ όταν κάνουν παιδιά), αλλά δεν θα έπρεπε να το έχει πάθει/πράξει πριν σκεφτεί να με βοηθήσει να δω εγώ αυτό που δεν βλέπω;

Μπορεί η θεωρία να σταθεί χωρίς την πράξη;

Η απάντηση (η ίδια για όλων τα προβλήματα)

Μία φίλη είπε ότι για το πρόβλημά μου ευθύνεται η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους άλλους και να πάψω να νιώθω υπεύθυνη για την ζωή και τις επιλογές τους. Είμαι υπεύθυνη μόνο για τις δικές μου επιλογές.

Δεν είναι λάθος αυτό που είπε, όμως έκρινα ότι έπρεπε να τις δώσω κάποιες επιπλέον πληροφορίες, μιας και η ίδια δεν έχει παιδιά και το εξετάζει από την θέαση που έχει αποκλειστικά και μόνο για τους ενήλικες. Με μόνο λόγο (το τονίζω) να μιλάμε πάνω στην ίδια βάση.

Πώς βοηθιέται ο άνθρωπος από τον αντίθετό του

Διάβαζα στις διακοπές Βαμβουνάκη, ανέφερε κάπου την αυτοπραγμάτωση (με απλά λόγια να βρει ο άνθρωπος τον εαυτό του και να ολοκληρωθεί). Έγραψε για κάποιον (δεν θυμάμαι το όνομα) που έχει κάνει μία είδους λίστα για το θέμα. Σαν πρώτο έβαλε τις ανάγκες τις βιολογικές του ανθρώπου (φαΐ, ύπνο, σεξουαλικές ανάγκες κλπ). Σαν δεύτερο έβαλε την ασφάλεια (να νιώθει προφυλαγμένος από καιρικές συνθήκες, από σεισμούς κλπ, είχε μέσα και την αίσθηση ασφάλειας που παρέχεται από ευνομούμενη πολιτεία κα), σαν τρίτο έβαλε την ανάγκη για αγάπη, αλλά το έχει θέσει πολύ φοβερά, όχι ανάγκη για να πάρει αγάπη το άτομο, αλλά για να δώσει! (ωραίο ε;) Σαν τέταρτο έβαλε την ανάγκη για εκτίμηση, είτε αυτοεκτίμηση, είτε να μην τον προσβάλουν, να εκτιμάται η δουλειά του κα. Και ως πέμπτο έχει την αυτοπραγμάτωση...

Αυτός που σε υπηρετεί είναι ταυτόχρονα κι αφέντης σου

Έψαξα στο διαδίκτυο να βρω για τις ιέρειες στην αρχαία Ελλάδα. Ήταν λέει κορίτσια που επιλέγονταν με κληρονομικό κριτήριο, ή με κλήρωση ή, ή. Πάντως σίγουρα δεν ήταν ένα άτομο που γεννήθηκε με θεϊκές δυνατότητες και γι’ αυτό το έχριζαν. Έπαιρναν μία απλή κοπέλα, την εκπαίδευαν (μυούσαν) από μικρή και όταν μεγάλωνε γινόταν ιέρεια.

Αυτό σημαίνει ότι ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ κορίτσι θα μπορούσε να γίνει μέγα οραματίστρια.

Τα δυο κλειδιά που κάνουν την γνώση δική σου

(Το ότι έφτιαξε τόσο μυστηριώδες το παιχνίδι έχει να κάνει με την τιμή και την εξαίρεση που έχει κάνει στον άνθρωπο.)

Το παιχνίδι έχει τις εξής δυσκολίες 1. δεν παίζεται σε ευθεία (αναγκαστικά πρέπει να πας μπρος και πίσω) και 2. χρειάζεσαι δύο κλειδιά για να ανοίξεις την πόρτα. Για να μην το κάνει εύκολο έβαλε ένα εμπόδιο: μόλις πάρεις το πρώτο κλειδί στραβώνεσαι, και δεν το κουνάς από εκεί, οπότε και παύεις να επιθυμείς να βρεις το δεύτερο.

(Το κόλπο: έκρυψε το ένα κλειδί στην κακή πλευρά και το άλλο στην καλή.)

Το παιχνίδι:

Συνείδηση

Η συνείδηση, όπως τα πάντα όλα, έχει δύο όψεις. Οι περισσότεροι εστιάζουμε στην μία, που, στην προκειμένη, είναι καθόλα ενοχλητική, αυτή των τύψεων. Η άλλη όψη της (η λιγουρευτή) είναι αυτή της κρίσης/αντίληψης (ως μία λέξη έχε τα αυτά).

Θα αρχίσω με την φράση «πούλησα την ψυχή μου στο διάολο». Για να πουλήσεις την ψυχή σου στο διάολο χρειάζεσαι κεριά, πεντάλφα και αίμα παρθένας; Κάτι άλλο.. Υπάρχει κάποιος τρίτος, έξω από εσένα, που στην ξεριζώνει με το ζόρι;  

Πάμε να δούμε πώς γίνεται η μαύρη μαγεία, αλλά και (το σημαντικότερο) ποιος την κάνει..

Προειδοποίηση

Πριν δύο μέρες ήμουν ξεκούραστη, ήρεμη και γεμάτη καλοσύνη. Σκέφτηκα να το κάνω το κόλπο.. να στείλω την ενέργειά μου. Κι άρχισα τα «βουντού». Σκέφτηκα: Να φύγει η καλοσύνη από μέσα μου και να πάει στον κόσμο. (Έχει και συνέχεια..) Η κακία να καεί και οι στάχτες να ανέβουν στον ουρανό και να γίνουν βροχή, να πέσουν στο χώμα και να θαφτούν. Το είπα πολλές φορές, μέχρι που κοιμήθηκα. Την άλλη μέρα ήταν σαν να με είχε πατήσει τρένο, δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι κι όταν τελικά τα κατάφερα, ήμουν ξέπνοη όλη την υπόλοιπη ημέρα.