Το τρίτο κομμάτι |Ο συνδετικός κρίκος

Η πυθία ήταν έγκλειστη στο ιερό, μακριά από την επίδραση της πραγματικής ζωής, μόνιμα στη νιρβάνα της, για να καταφέρει να δει τα όχι επίγεια, για να βλέπει μόνο με τα πνευματικά της μάτια.

Από την άλλη είχαμε αυτούς που κατάστρωναν τα σχέδια και οργάνωναν τους πολέμους και ήταν αυτοί που ζητούσαν τον χρησμό. Με σκοπό να συνδυάσουν το επίγειο με το πνευματικό.

Η πυθία δεν θα πήγαινε να πολεμήσει! Όπως ακριβώς και οι στρατηγοί δεν μπορούσαν να έχουν ενοράσεις.

Υπήρξε όμως ένας άνθρωπος στην ιστορία με ΙΣΟΠΟΣΑ αναπτυγμένες και τις δύο αυτές ικανότητες (δυνατότητες - σε κάθε άνθρωπο δοσμένες). Δεν είναι άλλος από τον Μέγα Αλέξανδρο.

Ο Αλέξανδρος είχε δουλεμένη ενόραση χάρη στην Ολυμπιάδα, και ταυτόχρονα δουλεμένη πρακτική σκέψη από τον Φίλιππο, τον Αριστοτέλη, και απ’ όλη γενικά την εκπαίδευσή του. Και τα χρησιμοποιούσε και τα δυο εργαλεία του αυτά ταυτόχρονα, παράλληλα, συνδυαστικά. Κι ήταν ο λόγος που έφερε τα αποτελέσματα που έφερε, που ήταν μοναδικά όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και σε όλη την ανθρώπινη ιστορία.

Άρα το ζητούμενο είναι: η ψυχή και η λογική να είναι δουλεμένες ΕΞΙΣΟΥ και να δουλεύουν συνδυαστικά.

Αυτό αρκεί; Είναι αρκετό ένας άνθρωπος να έχει τόσο δουλεμένη ψυχή όσο και δουλεμένη λογική, και να δουλεύουν τα δύο αυτά εργαλεία με ομόνοια και συνδυαστικά, για να φτάσει ο άνθρωπος όσο ψηλότερα μπορεί να φτάσει;

Όχι δεν αρκεί. Είναι υποχρεωτικό και κάτι τρίτο… Να μην συμβεί (να κατέχει τα δύο αυτά εργαλεία δουλεμένα ισόποσα) ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ του ανθρώπου, κάτω από τη μύτη του, όχι από δική του επιλογή!

Ο Αλέξανδρος το έχασε, διότι ό,τι κατείχε ήταν αποτέλεσμα συγκυριών. Προκλήθηκε εν αγνοία του.

Αν για κάτι που κατέχεις συγκυρίες ευθύνονται, τότε κάποιες άλλες συγκυρίες μπορούν να σου το πάρουν.

Η διαφορά του να κατέχεις κάτι εν αγνοία σου, με το να το αποκτάς από δική σου επιλογή, είναι ότι με τον δεύτερο τρόπο ΔΕΝ ΤΟ ΧΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ.

Υ.Γ. Για το «εν αγνοία σου» και το «από επιλογή» έχω γράψει σε άλλο κείμενο, παραθέτω αντιγράφοντας:

… να πούμε κάτι για τους αρχαίους μύστες. Γνώριζαν όλη την αρχέγονη αλήθεια, πχ ας πούμε μία: «όσο απομακρύνεται από το "εγώ" του ο άνθρωπος τόσο πλησιάζει την θεία του υπόσταση». Αντί λοιπόν να πουν αυτό στους μυόμενους, τους υπέβαλλαν σε διάφορες διαδικασίας ώστε να επιτευχθεί το ζητούμενο, ήτοι η πάταξη του «εγώ» τους. Και θα μου πεις τώρα γιατί μέμφομαι τη διαδικασία, από τη στιγμή που έφερνε αποτέλεσμα.. Γιατί το αποτέλεσμα ερχόταν ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥ μυημένου! 

(….) Κι ερχόμαστε στο σήμερα που η ζύμωση είναι στο τέλειο σημείο.. που τα μυστικά αφορούν ΟΛΟΥΣ. Που σημαίνει ότι και όλοι μπορούν να τα αντιληφθούν, και όλοι μπορούν να τα εφαρμόσουν, και χωρίς να χρειάζονται κάποιον «ανώτερο», και όχι ερήμην του ανθρώπου. Ο καθένας μας μπορεί, μόνος του, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο.