Θυσία

Ο άνθρωπος που εστιάζει (μένει/κρατά) στα «κακά που ο κόσμος κάνει», στη ζωή του θυσιάζει τον εαυτό του.

Θυσία του εαυτού είναι όταν για να προσφέρεις σε κάποιον κόβεις κομμάτια σου.

Το μόνο δόσιμο που δεν είναι θυσία είναι αυτό που προέρχεται από το πλεόνασμα του εαυτού.

Βολή

Τα μικρά παιδιά, για να επιλέξουν τη στάση που θα κρατήσουν στη ζωή τους, κοιτούν γύρω τους όλα τα πρότυπα και επιλέγουν αυτό, που - σύμφωνα με τον χαρακτήρα τους -, είναι το λιγότερο κοπιαστικό. (Η φυσική τάση του ανθρώπου είναι να αποφεύγει την κούραση και τον πόνο.)

Γνώση

Όλοι οι άνθρωποι επιλέγουμε το λιγότερο κοπιαστικό, όμως κάποιοι σε όλη τους τη ζωή πάσχουν.

Όσο πιο πεπαιδευμένη είναι η ψυχή τόσο περισσότερο θα πάσχει ζώντας.

Η γνώση ευθύνεται. Η οποία δεν είναι συνειδητή, να κάτσεις να τα γράψεις σ’ ένα βιβλίο, αλλά είναι σε αυτή τη μορφή:

Μιας φίλης κάηκε το μισό σπίτι της στη φωτιά της Αττικής. Αυτό που αντιλήφθηκε είναι ότι θυσίασε όλη της ζωή προσπαθώντας να είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις της. Είδε όλη της τη ζωή προς τα πίσω, πόσο μάταια και ανούσια την είχε χαραμίσει, κάνοντας πάντα αυτό που πρέπει και σύμφωνα με τις ανάγκες όλων των άλλων.

Αυτό που απέκτησε είναι γνώση, η οποία δουλεύει ως εξής: Αν πει πως θα κοιτάξει από δω και πέρα τον εαυτό της, δεν μπορεί (αφήνουμε προς ώρας το γιατί). Κοίτα όμως το ιδιαίτερο της υπόθεσης, ούτε να συνεχίσει αυτό που μέχρι χθες έκανε μπορεί. Γιατί.. έχει πλέον την ανωτέρω γνώση. 

Πεπαιδευμένη ψυχή

Όλοι δεχτήκαμε μία επίδραση ως παιδιά, η οποία μας έστρεψε προς τη μία ή την άλλη ή την παρ’ άλλη κατεύθυνση. Αυτό που ο καθένας μας έγινε μετά την επίδραση δεν είναι ο εαυτός του (το αφήνουμε κι αυτό  – είναι το δεύτερο κομμάτι του ιδίου θέματος).

Θα πούμε ότι μία πεπαιδευμένη ψυχή έχει γνώσεις, οι οποίες την αποτρέπουν να κάνει αυτό που γνωρίζει. Που σημαίνει ότι σε ένα δίλημμα του τύπου «να δώσω ή όχι φακελάκι» έχει την απάντηση εύκολη και στο τσεπάκι της. Δημιουργείται όμως ένα «παράδοξο». Κανονικά εφόσον γνωρίζει το σωστό, θα μπορούσε να το επιλέξει και να ζήσει χωρίς να πάσχει. Πάσχει όμως... Γιατί;

Το δύσκολο της υπόθεσης είναι να αναγνωρίσουμε ποιο είναι (σε κάθε περίπτωση) το σωστό;

Το δύσκολο της υπόθεσης είναι να το πράξουμε, αφού το αναγνωρίσουμε;

Το δύσκολο είναι ότι δεν έχουμε σε κάθε περίπτωση μία κάποια εύκολη επιλογή; (χωρίς τίμημα;)

Αυτές οι δυσκολίες κάνουν τον άνθρωπο να πάσχει; Ό,τι κι αν επιλέξει;

Η απάντηση βρίσκεται σ’ αυτά που αφήσαμε στην άκρη…

Ό,τι κι αν επιλέξει ο άνθρωπος υπό την επήρεια της επίδρασης, θα τον κάνει να πάσχει. Διότι δεν επιλέγει ως.. ο εαυτός του.

Υ.Γ.1 Πρώτα θα πρέπει να βρει ο άνθρωπος τον εαυτό του, τον έξω από την επίδραση, και μετά Ό,ΤΙ κι αν επιλέξει δεν θα τον κάνει να πάσχει.

Υ.Γ.2 Η γνώση λειτουργεί περισσότερο ως μαρτύριο γι’ αυτόν που δεν έχει βρει τον εαυτό του. Γι’ αυτό μοιάζουν τυχερότεροι οι αμαθείς.