Ύμνος στην φιλία

Κατάλαβα τι δεν είχα από την οικογένειά μου, μέσα από την σπουδαία αυτή έννοια της φιλίας.

Αρχικά να πω ότι στο θέμα αυτό ήμουν πάντα πολύ τυχερή. Όλοι οι φίλοι μου «ήρθαν και με βρήκαν, έξω από το σπίτι μου», που λέμε. Δεν έχω επιδιώξει ποτέ γνωριμίες, αλλά ούτε είμαι και καλή στο να διατηρώ τις φιλίες μου (και λόγω του ότι έχω αυτόν τον πολύ «φιλικό», προσηνή, καλοσυνάτο χαρακτήρα χα, αλλά και επειδή δεν τηρώ τους κοινωνικούς κανόνες, ήτοι δεν παίρνω τηλέφωνα, δεν θυμάμαι γιορτές/γενέθλια, δεν πηγαίνω σε βαφτίσεις/γάμους, δεν αγοράζω δώρα κα). Παρ’ όλα αυτά έχω φίλους από όλη μου τη ζωή, ακόμα κι από τα παιδάτα μου, μέχρι σήμερα, χωρίς καμία αλλοίωση στην αγάπη που νιώθω - χαριτολογώντας λέω «άπαξ και αγαπήσω δεν ξε-αγαπώ».

Με τους φίλους μου λοιπόν συμβαίνει το εξής, στην περίπτωση που πάρω ένα τηλέφωνο, κάτι να χρειαστώ, θα σπεύσουν από την άλλη άκρη της γης! Οι φίλοι μου θα έπεφταν στην φωτιά για μένα! Ακριβώς βέβαια όπως κι εγώ γι’ αυτούς.

Επίσης ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ σε μένα, με μία απολυτοσύνη παράδοξη. Φερ’ ειπείν, αν πω σ’ έναν φίλο ότι με συνέλαβαν, πέραν του ότι θα σπεύσει τρέχοντας να συνδράμει, είναι ΣΙΓΟΥΡΟ, σε ΑΠΟΛΥΤΟ βαθμό - αφορά κάθε φίλο μου - ότι θα πιστεύει ότι ΕΓΩ ΕΧΩ ΔΙΚΙΟ! Δεν χρειάζεται καν να ακούσει τι έγινε. Καθώς κι ότι μπορώ να το διαχειριστώ, ότι ελέγχω την κατάσταση, κι ότι θα την χειριστώ τέλεια! Επίσης, είναι σίγουροι ότι δεν θα τους κάνω να ντραπούν (δεν θα πέσω στα μάτια τους) με την στάση μου, ό,τι κι αν κάνω, το πιο χοντρό. Κι ένα τελευταίο, πολύ σημαντικό. Στην περίπτωση που κληθούν να συμμετάσχουν θα ΜΕ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΝ με όποιο κόστος, ακόμα και εις βάρος τους - με την έννοια ότι μπορεί να κριθούν και οι ίδιοι ένοχοι, να φυλακιστούν κλπ! (Αμφίδρομα αυτά έτσι, κι εγώ ακριβώς το ίδιο γι’ αυτούς.)

Προφανώς αυτή την απολυτοσύνη την δίνει η ΓΝΩΣΗ του άλλου. Επειδή με γνωρίζουν συμβαίνουν όλα αυτά.

ΚΑΙ.. Τέτοιου είδους φιλία τη λέμε ΑΔΕΛΦΙΚΗ.

Όταν ήμουν στα Κιούρκα και μου είπαν να φέρω κάποιον να πάρει το παιδί, πήρα τηλέφωνο τον αδελφό μου, και το μετάνιωσα αμέσως μετά. Σκέφτηκα ότι αν ερχόταν εκείνος να πάρει την μικρή ΘΑ ΜΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΦΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ! Αυτό που θα έκανε, από….. («αγάπη» να το πω; Ας το αφήσουμε προς ώρας εντός εισαγωγικών), αυτό λοιπόν που θα έκανε θα ήταν να προσπαθήσει να τους ΠΕΙΣΕΙ να με ελευθερώσουν!!! Παρακαλώντας τους, βγάζοντας εμένα τρελή, με όποιον τρόπο, το σίγουρο είναι ότι αυτό θα ήταν το ζητούμενό του!!

Κι αυτό είναι μάλλον παράδοξο μιας και ο αδελφός μου, όπως και όλη η υπόλοιπη οικογένειά μου, ΜΕ ΞΕΡΕΙ περισσότερο καιρό από τους φίλους μου! Καθώς επίσης γνωρίζει και όλον τον αγώνα μου! Με κάθε λεπτομέρεια, όλα όσα έκανα.

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ!

Και αγάπη χωρίς να πιστεύεις δεν υπάρχει! (Πιστεύεις με την έννοια της εμπιστοσύνης, όχι της πειθούς.)

Η οικογένειά μου, δείχνει (φαινομενικά) ότι πολύ με αγαπά. Ότι με βοηθάνε, ότι με στηρίζουν σε κάθε πρόβλημα, ότι είναι εκεί για μένα. Όλη μου τη ζωή εγώ νιώθω ορφανή! Ότι δεν έχω συγγενείς εξ αίματος στον κόσμο αυτό. Ότι με κάποιον τρόπο πετάχτηκα πάνω στον πλανήτη! Όλη μου τη ζωή νιώθω ότι έχω μόνο εμένα, για ό,τι χρειαστώ - παρά του ότι αν τους ζητήσω κάτι θα το κάνουν -, και νιώθω έτσι γιατί…. δεν υπάρχει αγάπη αληθινή, που η αγάπη η αληθινή κολώνα της έχει την εμπιστοσύνη!  

Αγάπη λοιπόν ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ:

• Να προσφέρεις στο αγαπώμενο πρόσωπο όταν ευκαιρείς ή/και κάτι εύκολο για σένα, ΚΑΙ ΟΧΙ αυτό που έχει ο άλλος ανάγκη, ή/και την ώρα που ο άλλος το έχει ανάγκη.

Η προσφορά σου δεν αφορά τον άλλον, το κάνεις για δική σου ικανοποίηση, για να πεις ότι κάτι καλό έκανες. Η προσφορά σου έχει ίδιον όφελος, ιδιοτέλεια δεν έχει η αγάπη.

• Να προσφέρεις κάνοντας ΧΑΡΗ! (είτε το πεις, είτε το υπαινιχθείς, είτε απλά αυτό είναι η αλήθεια σου κι ο άλλος το εισπράττει – που είναι το πιο αδιαμφισβήτητο, έτσι; ) 

Όταν προσφέρεις κάνοντας στον άλλον χάρη, τον ΧΡΕΩΝΕΙΣ! 

Αλισβερίσι και αγάπη δεν έχουν καμία σχέση.

•Να λες άλλα μπρος στο αγαπώμενο πρόσωπο και άλλα πίσω από την πλάτη του.

Αυτό που λες μπροστά του είναι αυτό που θέλει ο ίδιος να ακούσει, και πίσω του λες αυτό που πραγματικά εσύ πιστεύεις. Κι ο λόγος που δεν λες την αλήθεια ΣΟΥ μπροστά του είναι για να έχει εκείνος καλή άποψη για σένα! Η εικόνα σου είναι το μόνο που σε νοιάζει, καθόλου ο άλλος.

Συμφέρον και αγάπη, καμία σχέση.

• Να τον στηρίζεις όταν δεν υπάρχει διακύβευμα, να τον πουλάς στην περίπτωση που θα έχεις χασούρα.

Στο συγκεκριμένο υπάρχει κάτι περισσότερο από ιδιοτέλεια και συμφέρον. Όποιος αυτό κάνει, δεν πουλά ΜΟΝΟ τον φίλο του, πουλά ταυτόχρονα και πρωτίστως τον ίδιο του τον εαυτό!

• (Το θέμα της εμπιστοσύνης άφησα για το τέλος, καθότι είναι και το πιο σημαντικό.) Το παιδί σου αν δεν το εμπιστεύεσαι δεν το αγαπάς.

Θέσφατο είναι ότι ο γονιός αγαπάει τα παιδιά του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ΨΕΜΑ από αυτό! ΚΑΝΕΙΣ δεν αγαπάει τα παιδιά του! Πιο συμφεροντολογική σχέση από αυτή του γονέα με το παιδί του δεν υπάρχει! Αν το παιδί δεν τα κάνει όλα όπως ΑΡΕΣΟΥΝ στον γονιό, δεν το αγαπά!

(Φτάσαμε στο σημαντικότερο σημείο της υπόθεση…)

Ερμηνεία της έννοιας Εμπιστοσύνη: Όταν λέμε εμπιστεύομαι το παιδί μου (ή ΟΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ), ΔΕΝ σημαίνει το εμπιστεύομαι γιατί είμαι σίγουρη ότι θα κάνει πάντα το σωστό, το σωστό που εγώ του δίδαξα! Αυτό είναι φιλοτομαρισμός! Εγωπάθεια! Θέλω να επιβεβαιωθώ για να αυτοαγαπηθώ!

Εμπιστεύομαι το παιδί μου σημαίνει: Είμαι σίγουρη ότι το παιδί μου σε κάθε περίπτωση θα δράσει ως Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥ! κι ότι θα φέρει τα αποτελέσματά του! (αυτά που ήρθε για να κάνει), κι ότι ΜΠΟΡΕΙ να τα φέρει!

Είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ ότι μπορεί, είμαι ΣΥΜΦΩΝΗ* γι’ αυτά και τον ΑΦΗΝΩ να τα φέρει! Με την ευχή μου!

* Είμαι σύμφωνη ακόμα κι αν πρόκειται για τα χείριστα αποτελέσματα, χωρίς κανένα κέρδος ούτε για εκείνο ούτε φυσικά για σένα, ΚΑΙ χωρίς ΕΧΕΓΓΥΑ, διαπιστευτήρια, εγγυήσεις! Η πίστη ΠΡΟΥΟΠΟΘΕΤΕΙ το καμία ΣΙΓΟΥΡΙΑ! Κολώνα της είναι!

Αν είναι να είσαι σίγουρος, να μην ρισκάρεις τίποτα, να μην διακυβεύεται τίποτα, να μην έχεις τίποτα να χάσεις! ε το όφελός σου θα είναι ανάλογο! ήτοι το ΤΙΠΟΤΑ! (Το τίποτα του οφέλους το γνωρίζουμε οι περισσότεροι εξ ιδίων, από την κενότητα που φέρνει η συγκεκριμένη  - προσφιλής - επιλογή ζωής).

Υ.Γ. Ένα τραγουδάκι για το τέλος θέλω σε όλους μας να αφιερώσω, το μέτρημα της Μποφίλιου εδώ.

Μέτρα τους ανθρώπους σου, πόσους έχεις με αυτόν τον τρόπο να αγαπάς, πόσοι με αυτόν τον τρόπο σε αγαπούν.

Το πώς οι άλλοι μάς αγαπάνε βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το πώς εμείς τους άλλους αγαπάμε.

Το πώς τους άλλους εμείς αγαπάμε βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το πώς εμείς τον ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ αγαπάμε.

Είδες που τελικά όλα αρχίζουν και τελειώνουν με ……….. τον ακριβοθώρητο, ΜΕΓΙΣΤΟ (πάνω απ' ό,τι υπάρχει) ΕΑΥΤΟ;