Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

Το δικό μας "αναστάσιμο μήνυμα" δεν μπορεί παρά να είναι μόνο αυτό:


Δεν σκοπεύω να αναφερθώ σε μυστικά διευθυντήρια και αόρατα εργαστήρια κατασκευής αδίστακτων τρομοκρατών στην υπηρεσία των όποιων σκοτεινών σχεδίων μιας μυστικοπαθούς και μισάνθρωπης ελίτ. Τα οποία κοστίζουν πάμπολλες ζωές αθώων ανθρώπων, που σπάνε σαν εύθραυστα στάχυα στο σφύριγμα απαίσιων ανέμων.

Σκοπεύω να μιλήσω για το "ζουμί" αυτής της ζοφερής ιστορίας που τείνει να στοιχειώσει σαν μακάβρια κατάρα τον όποιο ανθρώπινο πολιτισμό και τις προοπτικές να ακμάσει και να ευδοκιμήσει. Για το αποτέλεσμα που συγχρόνως αποτελεί και αίτιο στοχευμένης εκπόρευσης κυρίαρχων μεθοδεύσεων και εκδήλωσης αγκυλώσεων με παθογενή πυρήνα κι απονεκρωτικών κυριαρχημένων συμπεριφορών.
 Η ανθρωπότητα μοιάζει να έχει άνισα διαιρεθεί σε δυο κατηγορίες.

Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

Lost in the world - "survivor"...



Είμαι "survivor".
Kάθε μέρα σκέφτομαι (πού σθένος να αφιερώσω μία σκέψη και για τους ΤΟΣΟΥΣ άλλους που είναι σαν εμένα..!) πώς θα βγάλω την επόμενη κι αν θα υποφέρουν τα παιδιά μου ή "οι δικοί μου" άνθρωποι περισσότερο απ'όσο ήδη κακοπερνάνε.
Κάθε μέρα σκέφτομαι αν και για πόσο θα'χω μια "δουλίτσα", έστω ό,τι λάχει κι ας μην είναι αυτό που σπούδασα ή έστω ονειρεύτηκα, έστω κι αν πληρώνομαι με υποσχέσεις ή με δείγμα μισθού που με κάνει να νιώθω ότι είμαι χρονοταξιδιώτης. Που γύρισε πίσω στις "εργασιακές σχέσεις" αίματος και αθλιότητας της μεσαιωνικής φεουδαρχίας.
 Κάθε μέρα βρίσκω μια δικαιολογία για την απραξία μου, τη σιωπή μου, την παράδοσή μου στο "θαυμαστό νέο κόσμο" που εμπνέεται από αριστουργήματα της λογοτεχνίας ή ποίησης:

Σάββατο 8 Απριλίου 2017

Για αυτούς που αντέχουν την Σιωπή……





Σιωπή………….πάνε δυο χρόνια ίσως και περισσότερα που απαρνήθηκα την αγαπημένη μου έκφραση, αυτήν που με πάει σ΄άλλους φανταστικούς κόσμους. Απαρνήθηκα τα ταξίδια της και όλα εκείνα που μου δίνανε το θάρρος να κατέβω σε κάτι μονοπάτια δύσβατα και σκοτεινά.
Και όμως μέσα σε όλη την οχλαγωγία του κόσμου άκουγα από την απέναντι μεριά να με φωνάζει η σιωπή, να με τραβάει μέσα στην χαοτική της αγκαλιά και να βάζει φωτιά σε ότι πήγαινε να γράψει η ψυχή.
Μου άφησε μόνο μάτια να βλέπω και λίγες νότες να παίζω για να μην τρελαθώ από τις εικόνες που κατέγραφαν τα μάτια μου.