Ξέρω γιατί δεν ένιωθα ποτέ αρκετή, γιατί τα «προσόντα» μου δεν έχουν καμία έμπρακτη εφαρμογή, κι είχαν απόλυτο δίκιο στην κρίση τους, κι είχα δίκιο που μου έγινε απόλυτα πιστευτή.
Όταν τελικά κατάλαβα ότι όσο σωστά κι αν τα έλεγαν, παρόλα αυτά δεν ήμουν εγώ, πάλεψα για να αγαπήσω τα δικά μου, στην αρχή πείθοντάς με για την χρησιμότητά τους, μόνιμη διάψευση. Άλλος τρόπος ήταν να τα χαίρομαι σαν ζητιάνα, στα κρυφά. Στα σκοτεινά και μοναχικά μέρη μου.
Ελευθερία λόγου είναι υποχρεωτικό να έχουν άπαντες, αρκεί να μην πληρώνονται για να τα λένε. Ή, στο πιο γενικό του, να μην έχουν κανένα προσωπικό όφελος.
Η δίκη της ΧΑ είναι παρωδία γιατί είναι μονομερής.
Για να ήταν δίκαιη θα έπρεπε ΚΑΘΕ παρωπιδέ εστίαση να δικαστεί και να καταδικαστεί.
(προς σκέψη.. -και τέρψη)
Άκουσα ένα τραγούδι που με μία μικρή αλλαγή είναι το ζητούμενο της εποχής -για τον καθένα. Το τραγούδι είναι αυτό.
Το παιχνίδι παίζεται με τράπουλά και θέλει δύο παίχτες. Φαντάσου ότι παίζεις με την γυναίκα/τον άνδρα σου, και αυτό που διακυβεύεται είναι η ανάληψη των ευθυνών του σπιτιού.
(Δεν έκανα και καμιά ενδελεχή έρευνα, έβαλα στο google «μετοίκηση σε ακριτικό νησί» και βγήκαν τα διαφωτιστικά.)
Το πρώτο είναι ότι επί κυβερνήσεως παπανδρέου είχε βγει το συγκεκριμένο πρόγραμμα, κι ενώ είχε αρχίσει να υλοποιείται, με μεγάλη μάλιστα ανταπόκριση, τότε.. οι τούρκοι το έμαθαν (από πού, απορώ!) και ανταπέδωσαν με… τα Ίμια! ΚΑΙ.. το πρόγραμμα έλαβε τέλος!
σκέφτομαι..
Αν ενστερνίζομαι -κάνω σημαία μου για την ακρίβεια- κάτι που (κατά πρώτον) παίζει παντού και (κατά δεύτερον) είναι σύμφωνη με αυτό (ολάκερη) η κοινή γνώμη, δεν με κάνει αυτομάτως κι εμένα σωστό άνθρωπο;
