Ο σκοπός της ζωής

Υπάρχει ένας σκοπός που αφορά την ιστορία κι ένας που αφορά το κάθε άτομο μεμονωμένα. Οι σκοποί είναι τόσο διαφορετικοί όσο ίδιοι. «Τόσο διαφορετικοί όσο ίδιοι», ακριβώς όπως και το: η ζωή του ενός ατόμου είναι απόλυτα σημαντική όσο απόλυτα ασήμαντη.

Ξεκινάω με την αναλαμπή που είχα σχετικά με τον λόγο που ξεκίνησα τον αγώνα. Ο λόγος ήταν ότι δεν άντεχα την αδικία, επειδή στα παιδάτα μου είχα υποστεί αδικία (το «υποστεί» είναι σημαντικό, σημαίνει χωρίς να μπορώ να το αποφύγω. Είναι ο λόγος που τα παιδάτα παθήματα είναι αυτά που καθορίζουν την μετέπειτα πορεία του ανθρώπου). Και η αναλαμπή ήταν η εξής: Αν είχα διαφορετικά παθήματα, θα αντιδρούσα το ίδιο; Η απάντηση είναι απλή: Αν είχα διαφορετικά παθήματα, θα είχα και διαφορετικές αντιδράσεις, άρα διαφορετική ζωή, άρα θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος.

Επιλογή….. ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ότι επιλέγουμε! Αρχικά να πούμε ότι κάθε φορά που χρειάζεται να πάρουμε κάποια απόφαση είναι κρίσιμο το ζήτημα. Κρίσιμο σημαίνει ότι μάς βάλλει! Που το μάς βάλλει συνεπάγεται ότι περιορίζεται ο νους μας -βλέπει μόνο όσα το πρόβλημα τον αφήνει να δει! Που πρακτικά σημαίνει ότι ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΣΤΕ να πάρουμε μία απόφαση, και δη μέσα σε στενά πλαίσια (να σε σκοτώσω με μαχαίρι ή με πιστόλι). Που στενά πλαίσια σημαίνει υποχρεωτικά όχι του γούστου μας! (που το γούστο μας είναι η ανεπηρέαστη επιλογή μας). Το δεύτερο (και θα επανέλθω) είναι ότι επιλέγουμε βάσει του ανθρώπου που θέλουμε να είμαστε! Για το τι άνθρωπος έχει αποφασίσει ο καθένας μας να είναι, ευθύνονται καθαρά και μόνο τα παθήματά του. Ξαναπάμε στο πρώτο: Ό,τι απόφαση πάρουμε εξ ανάγκης και σε αδιέξοδο, δεν είναι επιλογή, είναι ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ! Η αντίδραση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα παθήματά μας! Αν είχαμε διαφορετικά παθήματα, όχι μόνο θα αντιδρούσαμε διαφορετικά, αλλά και σε διαφορετικά θέματα! (δεν μας βάλλουν, δεν προκαλούν δίλημμα, δεν μοιάζουν κρίσιμα όλα τα ζητήματα που στη ζωή μας προκύπτουν).

Οι αντιδράσεις (όχι οι επιλογές) των ατόμων εξυπηρετούν τον σκοπό της ιστορίας (οι αντιδράσεις του καθενός ξεχωριστά είναι υπεύθυνες για το σύνολο. Του ενός η αντίδραση θα πέσει πάνω σε κάποιους κι εκείνοι θα αντιδράσουν με τη σειρά τους και θα πέσει πάνω σε άλλους, κι έτσι απλώνεται και προκαλείται η κίνηση/ροή/στάση του συνόλου.)

Τώρα, 1. για να υπάρξει αντίδραση -γκελ- χρειάζεται τόσο το σωστό/καλό όσο και το λάθος/κακό. 2. Το λάθος μπορεί να οδηγήσει αυτόν που το τρώει να το συνεχίσει, ή μπορεί να τον κάνει να αντιληφθεί το σωστό. 3. Αυτός που μεταβιβάζει το λάθος, βοηθά την ιστορία ΕΞΙΣΟΥ όσο κι αυτός που το αλλάζει σε σωστό (είναι το ίδιο χρήσιμα για την εξέλιξή της).  

Πάμε στο σημαντικό, όλοι μας έχουμε κάνει πράγματα που δεν τα περιμέναμε, που δεν μας αναγνωρίζουμε μέσα σ’ αυτά, σαν κάποιος να μας έπιασε στον ύπνο. Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας προσπαθούμε να βρούμε το νόημα, τον λόγο που συνέβησαν αυτά που δεν ορίσαμε (ορίζουμε). Άλλη μία ζωή τρώμε μετανιώνοντας, νιώθοντας πόνο, ενοχές κλπ. Και μια τρίτη τρώμε, προσπαθώντας να μείνουμε σταθερά σ’ αυτό που επιλέξαμε να είμαστε (τι είδους άνθρωπος θέλω να είμαι). Κι είναι ο λόγος που τελικά μοιάζει τόσο ανούσια, τόσο μάταιη, τόσο παράλογη, τόσο άδικη, τόσο σκληρή, η ζωή… Κάτι που είναι τελείως λάθος φυσικά, διότι δεν ευθύνεται η ζωή για το τι θα επιλέξει ο άνθρωπος για να καταπιαστεί και να καταναλώσει τη ζωή του! (για την ακρίβεια τρεις ζωές καταναλώνει σε μία!)

Αν δούμε απλωμένα το σήμερα (απλωμένα σημαίνει σαν να γράφουμε εμείς το σενάριο, όχι σαν να είμαστε αυτοί που θα παίξουμε), τα πάντα έχουν λογική. Ο άνθρωπος πριν την κρίση ήταν σκουλήκι σερνάμενο και καμάρωνε κιόλας -περνιόταν και για σπουδαίος. Είσαι λοιπόν ο σεναριογράφος και θέλεις από σκουλήκι να τον κάνεις άνθρωπο. Γνωρίζεις επίσης πώς δουλεύει το «μηχάνημα» άνθρωπος, τι τον κάνει να πάρει μπρος, να σκεφτεί, να ξεβολευτεί, και το ανυπέρβλητο, τι θα τον κάνει να ΘΕΛΗΣΕΙ να… αλλάξει! Αν δεις τα συμβάντα υπό την οπτική του σεναριογράφου θα βρεις τη λογική και τη σπουδαιότητα σε καθένα από αυτά. Αν πάρεις τώρα τα ίδια μάτια και δεις την προσωπική σου ζωή, όλα όσα συνέβησαν σε σένα από το 2009 μέχρι σήμερα… δεν θα την βρεις την λογική! Γιατί δεν μπορείς να ξεφύγεις! Βάλλεσαι! (Θα αφήσουμε το πώς ξε-βάλλεσαι για μετά, μένουμε στο γενικό σενάριο και στο γιατί δεν ευθύνεται η ζωή για το τι επιλέγει ο άνθρωπος να καταπιαστεί.)

Είσαι λοιπόν ο σεναριογράφος και λες πρέπει να υπάρξουν οι προδότες, να πνίξει τον άνθρωπο η αδικία, να βρίσκεται μόνιμα σε αδιέξοδο, να κουράζεται και να μην φέρνει κανένα αποτέλεσμα, να αυτοκτονεί, να χάσει την αξιοπρέπειά του, να, να, γιατί έτσι θα αλλάξει, γιατί έτσι θα δει, γιατί έτσι θα γίνει άνθρωπος. Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής, το τελικό αποτέλεσμα, όχι ο τρόπος με τον οποίο θα το φέρει. Και ο άνθρωπος ασχολείται με τα «γιατί να συμβεί αυτό», πονώντας και μετανιώνοντας, και (το κυριότερο) πηγαίνοντας ΚΟΝΤΡΑ (άσκοπη κόντρα) προσπαθώντας να παραμείνει αυτός που επιθύμησε* να είναι… Δεν το όρισε η ζωή, μ’ αυτά να καταπιαστεί, ε;

* η επιθυμία = ανάγκες.

Θάνατος – Ελευθερία 

Αυτό που χαρακτήριζε τον αγώνα μου ήταν η αφοβία. Ήμουν εντελώς σίγουρη ότι καθετί που μου έβγαινε να κάνω φέρνει ένα αποτέλεσμα (το οποίο δεν βλέπω), αλλά και εντελώς σίγουρη ότι θα μπορέσω να το κάνω, ότι δεν θα με σταματήσει κανείς. Σκεφτόμουν επίσης ότι αν πεθάνω αγωνιζόμενη το αποτέλεσμα θα είναι θετικό για τον αγώνα. Θα εξυπηρετήσει δηλαδή το καθολικό σενάριο, οπότε το έβλεπα θετικό. Οπότε ήμουν ΣΥΜΦΩΝΗ!

Λένε ότι ελευθερία είναι η ελευθερία του νου! Που σημαίνει ότι όλα αυτά που συντελούνται στο κεφάλι μας μας καθιστούν δούλους. Αυτά που συντελούνται μέσα στο κεφάλι μας είναι 1. η άσκοπη αναζήτηση της λογικής όσων μας συμβαίνουν κοιτώντας περιορισμένα (από την πλευρά δηλαδή του ηθοποιού-κομπάρσου, και μόνο αυτά που φαίνονται), 2. πώς θα αποφύγω πόνο, φόβο, ενοχές 3. πώς να κρατηθώ εσαεί στο μονοπάτι που όλη μου τη ζωή διαβαίνω, με μόνο σκοπό να μην ακυρώσω όλη μου την ύπαρξη.

Μπορείς να σταματήσεις όλα αυτά που γεμίζουν τον νου;

Κοιτώντας ως ηθοποιός-κομπάρσος όσα διαδραματίζονται, και δη μόνο αυτά που φαίνονται, δεν υπάρχει καμία περίπτωση. Η ελευθερία χρειάζεται απλωσιά.. Θα πρέπει να φύγεις από το πλαίσιο της ατομικής ζωής σου και να τα δεις σαν σεναριογράφος.

Ο σκοπός του κάθε ατόμου, μεμονωμένα 

Η ιστορία προχωράει είπαμε ακαταπαύστως προς τον δικό της σκοπό, χρησιμοποιώντας εμάς. Δημιουργώντας τις συνθήκες εκείνες που θα μας αναγκάσουν να την πάμε κατά εκεί που εκείνη θέλει. Κάνουμε τα κέφια της ιστορίας, θέλουμε δεν θέλουμε (μας πιάνει στον ύπνο). Σκοπός του ανθρώπου είναι η μακαριότητα! Αναζητά την απόλυτη ευτυχία, την ηρεμία της ψυχής, τη νηφαλιότητα του νου, κι αυτά δεν τα αναζητεί διακαώς επειδή τα έχει ως μνήμη (διότι τα είχε κάποτε), αλλά επειδή ξέρει ότι μπορεί να τα έχει! Η εξίσωση με το θείο!! είναι αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο, και είναι μία ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ, στον κάθε άνθρωπο δοσμένη.

Η (κανονική, καθαρή, ανεπηρέαστη, έξω από ανάγκες) Επιλογή

 Όλη μου τη ζωή «επέλεγα» να ακολουθήσω αυτό που μου υποδείκνυε η συνείδησή μου. Το έκανα με μεγάλο κόπο, ουσιαστικά δεν ήθελα, αναγκαζόμουν! Με ποια έννοια; Τσακωνόταν αυτό που με σύμφερε με αυτό που έλεγε η συνείδησή μου και ΝΙΚΟΥΣΕ ΠΑΝΤΑ η συνείδηση! ΗΤΤΗΜΕΝΗ έκανα το χατίρι της συνειδήσεώς μου!!

Όλη μου τη ζωή ζήλευα τους πολλούς, έλεγα γιατί να μην είμαι ένας απλός άνθρωπος! Απλούς ανθρώπους θεωρούσα όσους δεν έχουν τόσο ισχυρή -πάντα νικήτρια- συνείδηση! Πάντα με εξαιρούσα από το σύνολο, αλλά όχι με θετικό τρόπο. Θετικός δεν ήταν επειδή παιδευόμουν, και ήξερα (από ένστικτο πες) ότι είναι λάθος ζωή αν παιδεύεσαι για να την βγάλεις.

Η εξαίρεση είναι πάντα θετική! Είτε είναι στην κακή μορφή της είτε στην καλή (σε μία ταινία ένα μωρό γεννιέται γέρος και μεγαλώνοντας γίνεται μωρό. Η γυναίκα που το βρήκε είπε «το μωρό αυτό είναι ένα θαύμα! τα θαύματα δεν είναι μόνο όμορφα»)

Εξαίρεση σημαίνει μεγαλύτερες πιθανότητες -κατάκτησης. (Ο Ελληνικός λαός είναι εξαίρεση.)

Στο ζητούμενο.. Πέρασα λοιπόν όλη μου τη ζωή τιμώντας εξαναγκαζόμενη (και απαρέγκλιτα) τη συνείδησή μου. Και ήρθε μία ευλογημένη μέρα και αποφάσισα ηθελημένα να με αλλάξω. Να γίνω απλός άνθρωπος! Να κάνω το αντίθετο από αυτό που μου υπαγορεύει η συνείδησή μου. Κι αφού έγινα αυτό που ζήλευα, αυτό που μισούσα, φίλιωσαν.. Αλλά το σπουδαίο δεν είναι αυτό (είναι το πρωταρχικό, αλλά όχι το σπουδαίο).

(Μετά το φίλιωμα: ) Γνωρίζω ότι ο άνθρωπος μπορεί να απλώς ζήσει, καθώς επίσης κι ότι μπορεί να φτάσει να ακουμπήσει το θείο… Είναι στο χέρι του, έχει τη δυνατότητα και την ΕΠΙΛΟΓΗ. Δεν κρίνεται από κανέναν, δεν επηρεάζει την ιστορία, δεν χαλάει κανένα σενάριο, ό,τι από τα δύο κι αν αποφασίσει. Δεν υπάρχει σωστό, ή σωστότερο. Αφορά μόνο τον ίδιο τον άνθρωπο, κι είναι μία απόφαση που καλείται να πάρει κοιτώντας/ρωτώντας/λογοδοτώντας μόνο τον/στον εαυτό του.

Τη μακαριότητα την φέρνει το «συμφωνώ»! (με ό,τι κι αν συμβεί συμφωνώ!) Όλοι οι δρόμοι είναι σωστοί, όλες οι πράξεις κινούν την ιστορία, όλοι μας βοηθούμε ο τελικός σκοπός να πραγματωθεί, ό,τι κι αν ωθούμαστε να κάνουμε. Το ζητούμενο είναι να μην πάσχουμε φέρνοντας τα αποτελέσματά μας.

Υ.Γ. Αυτό το μεγαλειώδες συμφωνώ το φέρνει η ελευθερία - αφοβία (που την ελευθερία - αφοβία την βρίσκεις στην απλωσιά..)