Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι πίστευαν στον παραδειγματισμό. Θεωρούσαν ότι αν κάποιος πράττει κατά τους νόμους της ηθικής, δίνει το καλό παράδειγμα και είναι ο τρόπος για να φτιαχτεί μία κοινωνία αρίστων.
Να το φέρουμε στο σήμερα. Αν σε μία οικογένεια ένας κάνει πχ
οικονομία (είναι συνετός, προνοητικός), το αποτέλεσμα που φέρνει με την πράξη
του είναι οι λοιποί που απαρτίζουν τη συγκεκριμένη οικογένεια να έχουν
περισσότερα χρήματα για να χαλάνε.
Αν ένας από την οικογένεια αναλαμβάνει ευθύνες σαν αποτέλεσμα έχει οι λοιποί να επαφίονται (στις πλάτες του), κ.ο.κ. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή της τήρησης/εφαρμογής του παραδείγματός του κάνουν οι λοιποί.
Αν δοκιμάσει το ηθικό, συνετό, υπεύθυνο άτομο της συγκεκριμένης οικογένειας να αλλάξει ρότα, αν πχ πάψει να κάνει οικονομία, τότε (μαθηματικά) τα έσοδα θα είναι λιγότερα, οπότε και οι λοιποί θα αναγκαστούν να κάνουν (μάθουν στην) οικονομία.
Και θα μου πεις αυτό είναι η λύση; Θα πρέπει όλοι να γίνουμε σπάταλοι, ανεύθυνοι, ανήθικοι, για να φτιάξει η κοινωνία μας; Όχι, αλλά κάντο (όποιος έζησε συνετά όλη του τη ζωή) για να γελάσεις, αλλά και για να δεις και κάτι χρήσιμο -αυτό που λείπει από τις διαπιστώσεις των προγόνων. Το οποίο είναι:
Το να επιλέξει κάποιος να είναι ηθικός, για να «πιάσει», πρέπει να είναι αυτοσκοπός! Αλλά ΚΑΙ ένα δεύτερο, ακόμα πιο σημαντικό, πριν την επιλογή πρέπει να έχει ξεπαστρέψει όλα αυτά που τον σέρνουν. Πρέπει υποχρεωτικά να μην είναι η ανάγκη αυτή που ορίζει την επιλογή του.
Πιασ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το θα μου πεις, και θα συμφωνήσω. Οπότε τι μας
μένει; Μόνο να γελάσουμε. Οι συνετοί αλλάξτε ρότα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου