Όλα τα σπουδαία βρίσκονται τσάμπα στον κόσμο τούτο

Ό,τι είδα κι έκανα τις μέρες που έμεινα Κρήτη ήταν απερίγραπτο, έστεκα κατάπληκτη, ενεός.

Χόρτασαν τα μάτια μου εικόνες σαν πίνακες, τ’ αυτιά μου ήχους πλημμυριστούς, γέμισα από μυρωδιές, γεύσεις, αγγίγματα (απαλά αλλά και αγκαθωτά), κι όλα αυτά διότι επέλεξα να περιδιαβαίνω στα βουνά και στα ποτάμια. Εκεί που το πλήθος δεν πατά, κι η φύση οργιάζει, και η δροσιά περισσεύει, κι όσοι άνθρωποι το επιλέγουν είναι αυτοί που αξίζει να συν-οδοιπορείς, οι ολίγοι, οι σπάνιοι.

Και για όλα αυτά τα θαυμαστά που είδα και βίωσα δεν χρειάστηκα χρήματα.

Υ.Γ. Εκεί που επιλέγει ο πολύς κόσμος την χαρά να βρει δεν θα την βρει ποτέ. Και το ξέρει. Και θα μου πεις τότε, γιατί δεν πάει εκεί που είναι άφθονη και τσάμπα; Έλα μου ντε, γιατί;

Γιατί έχει ορίσει έναν κανόνα το σύμπαν, μπορεί να κομίσει ό,τι σπουδαίο σε αφθονία υπάρχει, μόνον αυτός που το αξίζει.

Και το «αξίζει» δεν αφορά σε κάτι βαρύγδουπο, αλλά σε κάτι πολύ απλό. Για να αξίζει κάποιος αυτήν την τόσο γενναιόδωρη προσφορά του (σύμπαντος), καλείται να κάνει μια πολύ συγκεκριμένη δουλίτσα: να τα βρει με τον εαυτό του.