Η αστείρευτη πηγή

Αναβλύζει, από τον κάθε άνθρωπο μέσα, η απόλυτη καλοσύνη. Ούτε για ενέργεια πρόκειται, ούτε για φως, ούτε τίποτε άλλο περισπούδαστο. Αναβλύζει απλή, ταπεινή, απόλυτη καλοσύνη, αστείρευτα και πλέρια.

Μιλάμε για την καλοσύνη αυτή που εμπεριέχει μέσα της την απόλυτη υπομονή, την απόλυτη κατανόηση, το απόλυτο δόσιμο, ας την πούμε με μια λέξη (εντελώς παρεξηγημένη): η απόλυτη αγάπη.

Την πηγή αυτή ΔΕΝ καλούμαστε να την ξετρυπώσουμε (δεν είναι κάπου στο βάθος χαμένη), ΔΕΝ στέρεψε, ΔΕΝ έχει ανάγκη να γεμίσει με κάνουλα από δεξαμενή έξωθεν. Είναι αστείρευτη και ρέει άφθονη, μέσα σε όλους μας.

Γιατί δεν βλέπουμε ότι την έχουμε; Γιατί ξεχύνεται και σπαταλιέται άσκοπα; Γιατί δεν αγαπάμε τον εαυτό μας.

Υ.Γ. Ουσιαστικά δεν την θέλουμε την καλοσύνη αυτή που ασταμάτητα από τον πίδακα εκτοξεύεται. Είναι σαν τα παιδιά που η μάνα τους τα εγκατέλειψε κι όταν κάποιος άλλος τ' αγαπήσει, τον πολεμούν! Δεν αντέχουν στη διαπίστωση ότι μπορεί να τ' αγαπήσει ένας ξένος, ενώ δεν μπόρεσε η μάνα τους.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον εαυτό, δεν μπορεί ο άνθρωπος να δεχτεί να λάβει το δώρο της καλοσύνης που του προσφέρει, από τη στιγμή που ο ίδιος δεν μπορεί να τον αγαπήσει.

Είδε ο διάβολος τον Θεό και σκιάχτηκε λέμε, όχι το αντίστροφο.