Άριστοι / Όχλος

Παρακολουθώ σχεδόν καθημερινά διαλέξεις, είτε πνευματιστικές είτε φιλοσοφικές. Σε μια πρόσφατη φιλοσοφική διάλεξη η ομιλήτρια χρησιμοποιούσε τόσους ακαδημαϊκούς όρους και πολυσύνθετα νοήματα που κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια για να την παρακολουθήσω. (Η ΣΟΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ.)

Παρότι υπολειπόμουν γνώσεων, έπιασα το βαθύτερο νόημα των λεγομένων, και της απηύθυνα μία ερώτηση (το θέμα της ήταν η τέχνη): Αν κατάλαβα καλά η ανισορροπία στον άνθρωπο προκύπτει από τις μάχες που μέσα του δίνει και ότι η τέχνη βοηθά στο να έρθει η ισορροπία στον άνθρωπο. Αν όμως η τέχνη χρησιμοποιηθεί γι’ αυτό το σκοπό, θα γίνει εξάρτηση. Και η εξάρτηση, ως διέξοδος, με τον καιρό δεν καλύπτει τον άνθρωπο (από ένα σημείο και μετά δεν πιάνει). 

Τυγχάνει να γνωρίζω την ομιλήτρια, εις βάθος. Ξέρω ότι στράφηκε στην τέχνη για να μην κάνει τη δουλειά με τον εαυτό της, κρεμάστηκε από αυτήν. Κι όπως είναι φυσικό καμία ισορροπία -ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ η ενασχόληση με τις τέχνες- δεν της έφερε. (Αν ήταν έτσι όλοι όσοι ασχολούνται με αυτές θα ήταν ισορροπημένοι άνθρωποι.) 

Σε επόμενη διάλεξη, με θέμα τον Γοργία του Πλάτωνος, εξετάζαμε αν και κατά πόσο ο όχλος μπορεί -και άρα αν είναι σωστό- να αποφασίζει, ή θα πρέπει μόνο οι άριστοι να αποφασίζουν χωρίς να τους ρωτούν. 

Εγώ υποστήριξα ότι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι μπορούν να δουν την αλήθεια/σωστό/δίκαιο (δεν είναι προνόμιο μόνο ολίγων και δη μόνο των μορφωμένων). Το ερώτημα που έθεσα ήταν το εξής: Αν όντως υπάρχει δυνατότητα να γίνουμε όλοι δίκαιοι, γιατί οι γνώστες δεν στρέφονται κατά εκεί (να μας δώσουν τον τρόπο το "εν δυνάμει" να πραγματωθεί) παρά επιλέγουν να αφήσουν ως έχουν τους πολλούς και επικεντρώνονται στο πώς θα τους άρχουν; 

Το παράξενο της υπόθεσης, και άξιο να σημειωθεί (κι ο λόγος που γράφω) είναι ότι όλοι οι γνώστες ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ, και είναι ο λόγος που ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΝ, λύσεις.

________________________________________________________________________

 

Μου στέλνει μια φίλη στο μέσεντζερ δύο θέματα (στο καπάκι), το ένα ότι ο τράμπ θα απελάσει Έλληνες υπηκόους και το δεύτερο ότι ο τράμπ σε συζήτηση με τον νετανιάχου είπε «γιατί να γυρίσουν οι παλαιστίνιοι στην γάζα, μια κατεστραμμένη χώρα θα βρουν, θα τους δώσουμε κάπου αλλού ένα κομμάτι γης να φτιάξουν από την αρχή την πατρίδα τους». 

Θέλω να δεις αυτά τα δύο θέματα και να σκεφτείς προσωπικά ποια είναι η άποψή σου γι αυτά, γιατί στην ουσία αντικρούουν το ένα το άλλο: 

α) Αν είναι λάθος που έφυγαν οι έλληνες και παράτησαν τη χώρα τους στο έλεος, σε καιρό κρίσης, σημαίνει ότι μια χαρά τους κάνει ο τραμπ και τους διώχνει ΚΑΙ τότε (ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ) είναι λάθος το να δώσει στους παλαιστινίους κομμάτι γης σε άλλη χώρα για να φτιάξουν μια νέα πατρίδα.   

Αντιθέτως, β) αν μια χαρά έκαναν οι έλληνες που έφυγαν γιατί δεν υπάρχει σωτηρία στην ελλάδα, ΤΟΤΕ/ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ η πατρίδα δεν είναι κάτι σημαντικό, ΠΑΝΤΟΥ ΤΗΝ ΒΡΙΣΚΕΙΣ, ΑΡΑ μια χαρά είναι που στέλνει τους παλαιστινίους να φτιάξουν αλλού μια νέα πατρίδα. 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΟ ΣΩΣΤΟ, ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ, για να είναι αλήθεια, σωστό, δίκαιο ΠΡΕΠΕΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ να ισχύει ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ και ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΤΥΣΣΟΜΕΝΕΣ οι αλήθειες -κατά το δοκούν, κατά πώς μας συμφέρει.

___________________________________________________________________________

 

«Μα τι να μείνω να πολεμήσω, δεν βλέπεις τι γίνεται; Ό,τι κι αν κάνουμε δεν αλλάζει τίποτα!!! Είναι σάπιο το σύστημα παντού!! Κι ο κόσμος τα δέχεται όλα αδιαμαρτύρητα!! Πάει και τους ψηφίζει ρε συ!!! Δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα, εγώ να πολεμήσω; Να βαράω ανεμόμυλους;;;», θα μου πεις….. 

Κι εγώ θα σου απαντήσω: Όταν αποφάσισα να αγωνιστώ ήμουν μύγα μέσα στο γάλα, όλοι γύρω μου παπαρίζονταν. Λες εγώ να σκέφτηκα αν αξίζει τον κόπο, αν θα αλλάξει κάτι; Εγώ κοίταξα να βρω τι εγώ πιστεύω. Το δικό μου πιστεύω είναι ότι η πατρίδα είναι ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ. Και το ίδιο ακριβώς αίσθημα είχα και για την Παλαιστίνη, γι’ αυτό αγωνίστηκα ΚΑΙ γι αυτήν. Αν κοίταζα τι κάνει και τι πιστεύει ο καθένας δεν θα είχα κάνει τίποτα. Τον εαυτό μου ήθελα να τιμήσω με τις πράξεις μου. 

Αυτό πρέπει να κάνει ο καθείς, πρώτα να βρει το δικό του το σωστό, μετά να το τσεκάρει αν ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΙΔΙΟ, αν αφορά ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ, συν (+) ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, δηλαδή αν παραμένει σωστό ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ. 

Το δικό σου σωστό βρες, ανεξάρτητα με το αν μπορεί να εφαρμοστεί, ανεξάρτητα με το αν θα φέρεις αποτέλεσμα, ανεξάρτητα με το αν οι άλλοι θα σε στηρίξουν, και τίμησέ το = αυτό που πιστεύεις να το πεις, να το υποστηρίξεις, να το εφαρμόσεις στην πράξη σταθερά, με όποιο τίμημα. 

Για να συνδέσουμε το θέμα με τις διαλέξεις: Γιατί κάποιοι μπορούν να τιμήσουν τον εαυτό τους και οι πολλοί όχι. ΚΑΙ (2^ον) τι λείπει από τους πολλούς, μόρφωση; πλούτος; (γιατί στη διάλεξη άκουσα ότι ΔΕΝ προάγεται ο άνθρωπος όταν ζει στη φτώχια, έχει προβλήματα, είναι σε πόλεμο, ενώ -εγώ σημείωσα- ότι ο άνθρωπος στη δυσκολία βαθαίνει……), τι λείπει και ΔΕΝ μπορούν να τιμήσουν τον εαυτό τους;

________________________________________________________________________

 

Ο όχλος δεν μπορεί να καταλάβει την αλήθεια; (Τότε γιατί την έκρυβαν οι αρχαίοι μύστες;;;;;;;; Γιατί την κωδικοποίησαν ώστε να μην γίνει βορρά στους απαίδευτους;;;;;; ) 

Λέω στη μάνα μου (αμόρφωτη, απαίδευτη, ό,τι θεωρούν όχλο οι γνώστες) «την έλλειψή σου δεν μπορεί να στην καλύψει κάποιος άλλος, διότι ναι μεν η μάνα σου σου προκάλεσε το τραύμα αλλά δεν ευθύνεται καθ’ αυτό το γεγονός για το κενό σου. Εσύ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΑΞΙΑ, κι αυτό (η άποψή σου για σένα) είναι που συντηρεί το έλλειμμα. Καθώς επίσης και, όποιος τρίτος, ό,τι κι αν σου προσφέρει, εσύ θα μένεις εσαεί τρύπιο βαρέλι. Θα γεμίζει από τη μια θα χύνεται από την άλλη». 

Η μάνα μου ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ και είδε ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ των λεγομένων, παρά την αμορφωσιά της. Άλλο όμως αν το κατάλαβε, και άλλο αν το επέλεξε (το γιατί δεν το επέλεξε είναι επόμενο θέμα, αρχικά θα μείνω στο ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ, αυτό της ουσίας και της επιφάνειας..) 

ΟΛΟΙ οι άνθρωποι (ΚΑΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΣΗ) έχουμε μέσα μας έναν κουβά (κάν’ το εικόνα), στον πάτο του κουβά έχουμε όλες τις αλήθειες (σωστό, δίκαιο). Όταν σου βγει, από το βάθος η αλήθεια ΣΟΥ για ένα θέμα πας και την ΣΚΕΠΑΖΕΙΣ με ένα σωρό δικαιολογίες, δεν είναι ακριβώς έτσι είναι και γιουβέτσι, δεν ισχύει μόνο το ένα ισχύει και το πεντηκοστό τρίτο άλλο, κλπ. Όλα όσα προβάλεις ΜΕ ΜΟΝΟ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΡΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ δες τα σαν πέτρες, που πάνε η μια πάνω στην άλλη και γεμίζουν τον κουβά, κι από την στιγμή που τον γεμίσεις ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΑΝΩ!!! Βρίσκεσαι στην επιφάνεια. Στην περίπτωση που ακούσεις την αλήθεια που από το βάθος σου βγει και την τηρήσεις, ΘΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΑΘΟΣ. 

Κάτι που σημαίνει ότι: Αυτός που μένει στην επιφάνεια ΜΠΟΡΕΙ ΑΝΕΤΑ ΝΑ ΠΛΑΝΗΘΕΙ. Ενώ αυτός που θεάται από το βάθος θα πιάσει την παπάντζα στον αέρα!!!!! ΌΣΟ ΑΜΟΡΦΩΤΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ. 

_________________________________________________________________________

 

Αυτό που ευθύνεται για τις δικαιολογίες είναι φυσικά τα ψυχολογικά (παιδάτα βιώματα). Τα οποία πώς λειτουργούν: Όταν μία κατάσταση σου ξυπνάει το τραύμα, δεν στο θυμίζει απλώς. Δεν νιώθεις δηλαδή σαν να το έχεις ξαναβιώσει, μόνο. Σε πάει πίσω. Σε κάνει όσο χρονών ήσουν όταν το πρωτοβίωσες. Με όλες της ιδιότητες που εκείνη η ηλικία έχει, δηλ. νιώθεις όπως ένα πεντάχρονο παιδί, τελείως αδύναμος, ανήμπορος να διαχειριστείς, νιώθεις εγκλωβισμό, αδιέξοδο, πρέπει να αντιμετωπίσεις μία κατάσταση που δεν μπορείς, αναγκαστικά, χωρίς διαφυγή. Κι ας είσαι σήμερα 80, που η ηλικία σου σε κάνει ΙΚΑΝΟ να διαχειριστείς, ΜΠΟΡΕΙΣ να βρεις λύση, δεν είσαι υποχρεωμένος να υπακούσεις εντολές, να υπομείνεις αναγκαστικά. Κι όταν σε κατακλύσει ο φόβος, ο εγκλωβισμός, η ανημπόρια, αρχίζεις να ψάχνεις δικαιολογίες ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΤΗΡΗΣΕΙΣ. (Για να τη σκαπουλάρεις από τον εαυτό, που σου ορίζει πεντακάθαρα -και ως ένα μοναδικό- το σωστό.) 

Και πάμε πάλι πίσω στους ειδικούς/γνώστες/αυτούς που τις διαλέξεις δίνουν. Ο λόγος που δεν δίνουν σωστές (= βοηθητικές) καθοδηγήσεις είναι γιατί δεν ξέρουν τι φταίει, άρα ούτε και ποια είναι η λύση. Κι ο λόγος που δεν ξέρουν είναι γιατί τη γνώση τους την ακαδημαϊκή ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΣΑΝ ΣΤΟ ΚΟΥΦΑΡΙ ΤΟΥΣ. 

Ένας ψυχολόγος πχ, ό,τι έμαθε σπουδάζοντας νομίζει ότι δεν τον αφορά, είναι για να εφαρμοστεί μόνο σε όλους τους άλλους. ΕΣΥ δηλαδή καλείσαι να θεραπεύσεις τα ψυχολογικά σου, ενώ ο ψυχολόγος ΔΕΝ καλείται να θεραπεύσει τα δικά του, ΠΡΙΝ (και για να έχει το δικαίωμα να) αποφασίσει ότι μπορεί εσένα να θεραπεύσει. 

Στο θέμα με τους άλλους που πρέπει να φτιάξουν θα μείνω λίγο.. Δεν αφορά μόνο τους μορφωμένους, αλλά και τους μη. Όλοι θεωρούν ότι οι άλλοι πρέπει να φτιάξουν ποτέ οι ίδιοι, αρχής γενομένης από την κεφαλή. Ο πρωθυπουργός πιστεύει ότι ΔΕΝ οφείλει να γνωρίζει τι έκανε ο άλλος, αυτός που την δουλειά τού ανέθεσε. Οι άλλοι όμως -σε εμάς αναφέρομαι- είμαστε ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ και ΤΙΜΩΡΟΥΜΑΣΤΕ αν πχ ο λογιστής μας παπαριστεί, διότι… ΟΦΕΙΛΕΣ να γνωρίζεις τι κάνει αυτός που τη δουλειά τού ανέθεσες. 

Για να καταλήξω στο.. Ποιος θεωρείται άριστος (που στην ουσία σημαίνει, αυτός που ΜΟΝΟ έχει δικαίωμα, είναι ο ΜΟΝΟΣ ικανός, να αποφασίζει): Άριστος θεωρείται αυτός που η αλήθεια, το σωστό, το δίκαιο ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΠΡΩΤΑ.

________________________________________________________________________

 

Οι δύσκολες καταστάσεις έρχονται στη ζωή του ανθρώπου για να δει το πρόβλημά του και ΜΕ ΑΥΤΟ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ. 

Αυτός που νιώθει ανασφάλεια με τους σεισμούς στη Σαντορίνη, αυτός που νιώθει την εγκατάλειψη με τις πολιτικές του τραμπ, το άδικο με τα ΤΕΜΠΗ, το αδιέξοδο με την πολιτεία, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ να λύσει τα συγκεκριμένα προβλήματα, αλλά να δει ότι του χτυπούν το ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, κι αυτό καλείται να φτιάξει (Η ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ). 

Δική σου δουλειά είναι να σώσεις τον πλανήτη από τον τράμπ; Η να γλιτώσεις τους σαντορινιούς από το ηφαίστειο; Ή να δικαστούν οι δολοφόνοι για τα ΤΕΜΠΗ; Ή να γκρεμίσεις το σαθρό σύστημα; Που τα κουβαλάς λες και είναι δικό σου πρόβλημα και αφήνεις το ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΑΦΤΙΑΧΤΟ. (Εδώ ισχύει το ίδιο με την ομιλήτρια «στράφηκε στην τέχνη για να μην κάνει τη δουλειά με τον εαυτό της», έτσι κι εσύ στρέφεσαι στο έξω από σένα πρόβλημα για να αποφύγεις να λύσεις το μέσα σε σένα.) 

Κράτα το σαν μότο: Χρέος έχω να στεριώσω τον εαυτό μου, για το αν η χώρα σωθεί ή θα χαθεί υπεύθυνο είναι το σύμπαν! Δεν είναι δουλειά μου να φτιάξω τον κόσμο, δουλειά μου είναι να φτιάξω τον εαυτό μου. 

Κι εδώ θέτω ένα ερώτημα πονηρό. Αν η δική σου στάση ζωής είναι κατ’ εσέ δικαιολογημένη (έχεις τις πεντακόσιες δικαιολογίες σου ξεδιπλωμένες σαν τραχανά), ο άλλος, που υπομένει αδιαμαρτύρητα, γιατί είναι κατακριτέος από εσένα;;;; Κι ο άλλος έχει ψυχολογικά, που δεν ελέγχει, που τον κάνουν 5, και γι΄ αυτό δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, άρα έχει δίκιο;! Όσο δίκιο έχεις κι εσύ. 

Και πρόσεξε τώρα το καλό, αυτό το σύνολο που καταδικάζεις (και που δίκιο έχεις, πολύ λογικά τους κρίνεις, γιατί όντως παπαρίζονται, είναι άχρηστοι κλπ), κι αυτοί τους άλλους περιμένουν να φτιάξουν. 

Αν ο καθένας μας κοίταζε τα γεγονότα με σκοπό να δει τα δικά του προβλήματα και αυτά να κάτσει να φτιάξει….. Τι θα είχαμε; Ένα θεραπευμένο σύνολο!!!! Που ο θεραπευμένος/υγιής άνθρωπος ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΟ ΣΩΣΤΟ, ΤΟ ΗΘΙΚΟ, ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ, κι ακριβώς επειδή τα γνωρίζει ΤΑ ΤΗΡΕΙ/ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ, πρόσθεσε και ότι ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ, ΔΕΝ ΝΙΩΘΕΙ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟ, ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΤΟΝ ΣΩΣΕΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΕΙ, ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΘΥΠΟΤΑΞΕΙ, κι αναρωτήσου, αν αποτελούνταν από υγιείς η πλειοψηφία….. ΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΘΑ ΕΜΕΙΝΕ ΑΛΥΤΟ;;;;;;;;;; (Να μην πω ποιος θα τολμούσε να το δημιουργήσει.)

_________________________________________________________________________

 

Το τραύμα είναι χρήσιμο, δεν ήρθαμε εδώ για να μαρτυρήσουμε, επειδή κάποιος αιμοδιψής θεός αρέσκεται να μας χτυπάει σαν χταπόδι κάτω για να κάνει το κέφι του. 

Ο άνθρωπος έρχεται αγνός κι αμόλυντος, δέχεται την επίδραση, η επίδραση τον κάνει να δρα και… (αργότερα). 

Θα φέρω ως παράδειγμα εμένα. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ο λόγος που έκανα τους αγώνες ήταν τα ψυχολογικά μου προβλήματα. Πολεμούσα το άδικο διότι σαν παιδί βίωσα την αδικία. Και κάθε φορά που ξαναβίωνα μια άδικη κατάσταση ένιωθα σαν να μου μπαίνει μια θηλιά στο λαιμό και να με πνίγει. Τότε (αναγκαστικά) ωρυόμουν σαν αλυσοδεμένο θηρίο, για να ξεφύγω από τη θηλιά!! Αυτή είναι η κανονική διάσταση του -κατά τ’ άλλα- σπουδαίου αγώνα μου. Αυτό κρυβόταν από πίσω. 

Όταν το αντιλήφθηκα λέω θέλω να δω την κανονική Στε, χωρίς τα ψυχολογικά/την επίδραση. Κι άρχισα έναν αδιανόητο αγώνα, πηγαίνοντας κόντρα σ’ αυτό που μου έβγαινε ακούσια, με σκοπό να το πεθάνω (ή αυτό ή εγώ). 

Κοίτα να δεις ποιο είναι το θέμα. Αν ΔΕΝ κουβάλαγα το ψυχολογικό τραύμα της αδικίας, τι θα έπραττα; 

Το τραύμα κάνει τον άνθρωπο ΝΑ ΔΡΑ! Αν ξέραμε τι αποτέλεσμα ήρθαμε να φέρουμε ζώντας και ταυτόχρονα μάς δινόταν το ελεύθερο, να αποφασίσουμε οι ίδιοι αν θα το φέρουμε, κανείς μας δεν θα το έκανε. Όλοι μας ΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΣΤΕ να φέρουμε τα αποτελέσματά μας, και ευθύνονται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ τα ψυχολογικά. Πάει η κατάσταση και χτυπάει πάνω στο τραύμα και ο άνθρωπος αντιδρά. Έτσι η ιστορία προχωρά. (Αν ήμασταν βούδες τι ιστορία θα γράφονταν;;; ) 

(η ώρα του «αργότερα») Και αφού φέρουμε τα αποτελέσματά μας, έρχεται η ώρα η καλή, που μπορεί ο άνθρωπος να δει και να θεραπεύσει τα τραύματά του. Που το να «θεραπεύσει» δεν σημαίνει «εξαφανίσει». (Συνεχίζει η αδικία να με χτυπά και να με κάνει να δρω, αυτό που άλλαξε είναι ότι το καταλαβαίνω, στέκομαι -δεν με σέρνει- και επιλέγω -είναι στο χέρι μου- αν και με ποιον τρόπο θα δράσω ΚΑΙ η δράση μου να μην είναι εις βάρος μου.) 

ΚΑΙ… φτάνουμε στο σημαντικό. Το ότι σήμερα δίνεται η ευκαιρία στον άνθρωπο να μπορεί (του επιτρέπεται) στην ίδια ζωή (μέσα σε μία) να θεραπευτεί, είναι Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΤΙΜΗ. 

Ποτέ πριν δεν δόθηκε αυτή η τιμή στον άνθρωπο, η ιστορία πάντα προηγείτο, αυτή ήταν η σημαντική. Ο άνθρωπος έπρεπε απλά να την φέρνει -εν αγνοία του και κάτω από τη μύτη του. 

Να πω και κάτι σχετικό – άσχετο με την τιμή. Λένε οι ειδικοί ότι τα πάντα υπακούν τους νόμους τους σύμπαντος εκτός του ανθρώπου και γι’ αυτό είναι ο μόνος άχρηστος. Δες τους πλανήτες, αρμονία. Δες τη φύση, αρμονία. Δες το θείο, αρμονία. 

Τίποτα όμως απ’ αυτά δεν είναι μέσα σε σαρκίο. Ό,τι δεν είναι σε σαρκίο ΔΕΝ ΤΟΥ ΔΟΘΗΚΕ Η ΕΠΙΛΟΓΗ.

(Δες ρε φίλε, ακόμη κι η Ιστορία, τον άνθρωπο χρειάζεται!!!!! Μπορεί αν θέλει να την γράψει στα παλιά του τα παπούτσια ο άνθρωπος!! Αν θέλει η Ιστορία να γίνει το ένα ή το άλλο, ας έρθει εκείνη να το φέρει!!! Δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από τον άνθρωπο -τόση δυνατότητα και πάει τόσο χαμένη.)

__________________________________________________________________________

 

Θα κλείσω το λογύδριο με τους γνώστες (που σημειωτέων θεωρούν τους εαυτούς τους άριστους και τους λοιπούς όχλο). 

Εγώ που έγραψα τα παραπάνω είμαι ένας αμόρφωτος άνθρωπος, κάτι που σημαίνει ότι τα πτυχία δεν είναι κριτήριο. Ζω από επιλογή με ελάχιστα χρήματα (αν δεν μεγάλωνα παιδιά θα έμενα σε σπηλιά και θα έτρωγα χόρτα -επειδή το να μην κατέχεις είναι η απόλυτη ελευθερία), άρα το κριτήριο δεν είναι ο πλούτος/το βιοτικό επίπεδο. Πέρασα πόνους (καθότι όλα στο ίδιο βάθος πάνε), έζησα πόλεμο (ακόμη κι αν δεν είναι φανερός), άρα κριτήριο δεν είναι ούτε οι δυσκολίες της ζωής. Δεν θυμάμαι άλλα κριτήρια από τις διαλέξεις, κάτι που σημαίνει ότι Ο ΚΑΘΕΝΑΣ μπορεί/έχει την ικανότητα να γίνει άριστος. 

Ο λόγος που οι γνώστες δεν ψάχνουν να βρουν τρόπους για να επιτευχθεί το ζητούμενο: οι πολλοί να γίνουν άριστοι, είναι γιατί… ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΑΡΧΟΥΝ. 

Οι γνώστες θέλουν τους πολλούς να τους ακολουθούν γιατί ανάγκη τους είναι να ξεχωρίζουν*. 

Θα κοτσάρω στο σημείο αυτό και μία άλλη αλήθεια (μία και μόνη και σε όλους μέσα: ) Ο άριστος ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΡΧΕΙ. 

Και μια δεύτερη αλήθεια (μία και μόνη και σε όλους μέσα: ) Ο εχθρός του πνεύματος είναι η φήμη. Κι εδώ θα κλείσω το λογύδριο. 

* Η έμφυτη ανάγκη του ΚΑΘΕ ανθρώπου να ξεχωρίζει είναι ΦΥΣΗ. Τίποτα μεμπτό δεν θα είχε αν ο άνθρωπος γνώριζε μια μικρή λεπτομέρεια: Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΗΤΑ που ο ΚΑΘΕΝΑΣ μας για τον εαυτό του νιώθει, έγκειται στην αδιανόητη αυτή δουλειά που ήρθε για να φέρει εις πέρας. «Το να φέρεις τ’ αποτελέσματά σου ζώντας, σε δύσκολη εποχή, χωρίς καν να ξέρεις ποια είναι αυτά, είναι μια αδιανόητη δουλειά».

Δεν αφορά σε σπουδαιότητα του να σου στήσουν αγάλματα, να πάρει το όνομά σου μια πλατεία, να γραφτούν βιβλία με σένα μέσα, να μείνεις αθάνατος (να σε μνημονεύουν εσαεί).

Αν δεις την κανονική σου σπουδαιότητα θα σου αρκεί.