Ρεαλισμός / Πραγματικότητα

Σε προγενέστερα βίντεο έκανε μετάφραση των αρχαίων κειμένων (πολύ χρήσιμο για μένα που δεν ξέρω αρχαία), και λιγότερο ερμηνεία.

Για την ερμηνεία των αρχαίων κειμένων απαραίτητη είναι η πνευματικότητα (η επιστήμη, η φιλοσοφία και η πνευματικότητα, δεν λειτουργούν αυτόνομες, μόνο η μία σε σχέση με την άλλη -αν θες να δεις πέραν των φαινομένων).

Για να αποδειχτεί η αναγκαιότητα/υποχρεωτικότητα της πνευματικότητας θα χρησιμοποιήσω το τελευταίο του βίντεο https://www.youtube.com/watch?v=FTJTGhMWvUw

Για τις ιδέες τις αόρατες

Όλοι οι άνθρωποι, κατά βάθος (αυτό είναι το αόρατο) γνωρίζουμε τα πάντα: Τους θείους νόμους, την αλήθεια, το σωστό, τι πρέπει σε κάθε περίσταση να κάνουμε (τη χρησιμότητα των δυσχερειών, πώς περνιούνται οι τάξεις, πώς φτάνεται η θέωση -αυτά τα αφήνω για μετά, μένω στα προηγούμενα και πάω σε παράδειγμα: ), με παράδειγμα τα ΤΕΜΠΗ.

Αυτό που εύκολα παρατηρούμε είναι ότι σε εκατοντάδες προηγούμενες σαθρές καταστάσεις ο άνθρωπος έβλεπε μόνο ότι του πάσαραν, ήταν ένα χειραγωγήσιμο πλήθος, δεν αντιδρούσε, αδιέξοδα τους ψήφιζε. Κι έχουμε το ίδιο ακριβώς πλήθος που στο θέμα των Τεμπών είδε την αλήθεια, ξέρει το σωστό και έδρασε. Να σημειωθεί ότι και οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι αλλά και οι συνθήκες -ίδιο το παραμύθιασμα, ίδια η μονομερής ενημέρωση, ίδια η χειραγώγηση, ίδιο το αδιέξοδο. Ποια η μόνη διαφορά; Χτύπησε τον άνθρωπο στο βάθος του (κι αν κάτι σε φτάσει εκεί δεν γλιτώνεις, μέγγενη).

Κίνηση

Όπου «κίνηση» βάλε ΔΡΑΣΗ. Η μόνη αμαρτία που υπάρχει είναι ο άνθρωπος να ΣΤΑΘΕΙ. Γνωρίζει εκ προοιμίου (και ηθελημένα -γι’ αυτό ενσαρκώθηκε) ότι καλείται να πάρει κάποια μαθήματα. Όταν όμως μπει στο σώμα καθόλου δεν του αρέσει (παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο). Μα αν σταθεί θα χαραμίσει μία ζωή. Γιατί αφού πεθάνει θα ξαναθελήσει να περάσει την τάξη, άρα θα ξαναενσαρκωθεί. Σπατάλη αν σταθεί. (Αν υπάρχει μία βοήθεια στον άνθρωπο να δοθεί είναι: Φέρε τα αποτελέσματά σου, όσο δεν στέκεσαι τόσο πιο γρήγορα τα φέρνεις, τόσο πιο γρήγορα πας σε επόμενη τάξη. Τρέξτο να φύγει σφαίρα -ό,τι κάνουμε με το τσιρότο.)

Η διαφορά των δύο δράσεων (στον ορατό & τον αόρατο κόσμο)

Η μία δράση αφορά σ’ αυτό που το μέσα σου σού λέει να κάνεις (πχ να μην υποκύψεις στο σαθρό) και η δεύτερη αυτή που ο άνθρωπος ορίζει (πχ αυτό που κάνει στη δουλειά του). Μια σημείωση, άσχετη με το κείμενο: Όσο το σύμπαν σε αφήνει να κάνεις τις δουλειές που ο ίδιος όρισες (δράση ορατού κόσμου) δεν σου δίνει σημασία. Όταν σε αφήνει στην ησυχία σου δεν περνάς κανένα μάθημα.

Ο λόγος που δεν συναντιούνται οι δύο δράσεις είναι γιατί η μία στέκει σαν τροχοπέδη για την άλλη: Όλοι μας ξέρουμε ότι αν ο άνθρωπος ΔΕΝ υποταχθεί στο λάθος, και δη σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να ζήσει. Τον πετάει εκτός το σύνολο (ξεπαρεού), δεν έχει άκρες τη δουλειά του δεν μπορεί να κάνει, παιδεύεται εκατονταπλάσια γιατί πολεμάται από το σύνολο, άρα η δράση του ορατού δεν προχωρά. Και τούμπαλιν, αν ο άνθρωπος επιλέξει τη δράση του ορατού κόσμου και του βγει από μέσα του το σωστό, αυτό που πρέπει να κάνει, θα σταματήσει την αόρατη δράση με τις χιλιάδες δικαιολογίες του («δεν θα φέρω κανένα αποτέλεσμα», «εγώ, ένας κούκος θ’ αλλάξω στον κόσμο;», «ο κόσμος τα δέχεται, τους ψηφίζει», «δεν θα βαράω ανεμόμυλους»). Έτσι σταματάει η δράση που αφορά στον αόρατο κόσμο.

Αυτοκίνητη ψυχή  

Δεν ισχύει μόνο ότι κανείς δεν χρειάζεται να την κινήσει, ισχύει κι ότι δεν χρειάζεται και κανέναν για παρέα για να δράσει.

Αν δει από μέσα του ο άνθρωπος τι πρέπει να κάνει, ακόμη κι αν όλοι οι άλλοι υπακούν στο λάθος, θα δράσει (ΚΑΙ.. χωρίς συλλογικότητες, χωρίς μάρτυρες, χωρίς συμπαράσταση) αφ’ εαυτού.

Μέσω της τριβής γίνονται ένα σώμα

Αυτό που παίζει ρόλο δεν είναι η μύηση αλλά το πόσο παλιά είναι μία ψυχή:

Η νέα ψυχή (δεν έχει λάβει πολλά μαθήματα) όταν ακούσει την εσωτερική φωνή και προβάλει τις δικαιολογίες, θα κάνει την εσωτερική φωνή να σιγήσει.

Μια παλιά ψυχή φέρνει κι αυτή άπειρες δικαιολογίες (είναι σε σαρκίο) αλλά δημιουργείται μάχη, γιατί όποια δικαιολογία κι αν φέρει (ως αντίσταση για να μην το κάνει) η εσωτερική φωνή ΔΕΝ ΣΙΓΕΙ. Έτσι η μάχη είναι σφοδρή, κι από τη σφοδρότητα επέρχεται η τριβή. Μετά τη μάχη ο άνθρωπος και η ψυχή έχουν γίνει ένα (που σημαίνει έχουν την ίδια άποψη), αδιαχώριστο σύνολο (ΜΑΣΙΦ, ακλόνητο, αμετακίνητο). Μια σημείωση, άσχετη με το κείμενο: Ο λόγος που ο άνθρωπος αμφιταλαντεύεται, που πάει όπου τον πάει το κύμα, μία από τη μία πλευρά μία από την άλλη, ευθύνεται αυτό.

Αισθητό, Αίσθησης

Ο μεταξύ τους διαχωρισμός είναι παν-απλός:

Η ψυχή πριν ενσαρκωθεί γνωρίζει τα πάντα όπως προείπα (και ό,τι αφορά στο θείο αλλά και σχετικά με την Ιστορία, αλλά και τα σχετικά με τον ατομικό της δρόμο). Μπαίνοντας στο σαρκίο ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΧΝΑ, απλώς κουμάντο στην επίγεια ζωή κάνει το αισθητό! (σαν άνθρωπος σκέφτεται, πονάει, φοβάται, νιώθει ανίσχυρος, εγκλωβίζεται, χειραγωγείται, έχει ανάγκες, επιθυμίες που τον σέρνουν, βιώματα που επιδρούν και τον σταματούν -σαν ψυχή τίποτα απ’ όλα αυτά).

ΣΥΝ, πρόσθεσε και τούτο: Έρχεται χωρίς μπούσουλα! Δηλ. χωρίς να είναι γνωστός ο λόγος (όχι το τι ήρθε ο καθένας μας να μάθει, αλλά τα βασικά μαθηματικά «τρέξτο να φύγει σφαίρα»), ΚΑΙ σε μία εποχή που κυριαρχεί το λάθος -το θέμα με τις "αμαρτίες" (η ενοχή είναι ο μέγας εχθρός της δράσης), που αυτά, σε συνδυασμό, το κάνουν μια αδιανόητη δουλειά.

Το τρίτο μάτι

Ο λόγος που εκπίπτει ΔΕΝ είναι επειδή διαμοιράζεται στις πέντε αισθήσεις, αλλά γιατί: Ό,τι είναι ΦΥΣΗ μπορεί να υποχωρεί (δίνει το ελεύθερο, δικαίωμα στον άνθρωπο, αν θα το επιλέξει ή όχι. Η μεγαλύτερη τιμή!)

Μια σημείωση, άσχετη με το κείμενο: Αυτός είναι ο τρόπος για να καταλάβει ο άνθρωπος τι απ’ όλα όσα θεωρεί χαρακτήρα του είναι φυσικό γνώρισμα και τι επίκτητο. Το επίκτητο δεν μπορεί με τίποτα ο άνθρωπος να μην το κάνει.

πχ. Μια φίλη λέει «δεν μπορώ με τίποτα να αργήσω σε ραντεβού». Της λέω, αυτό το γνώρισμα μην το θεωρείς χαρακτήρα σου (Ένα κλειδί, επειδή ως νέοι δεν μπορούμε να αντιγυρίσουμε τα επίκτητα, ένα όμως μπορούμε να κάνουμε, μην τα αγαπάς! Όσο τα θες τόσο στεριώνουν. Στο θέμα: ), όταν ήσουν παιδί έφαγες κριτική και απαίτηση, τότε επέλεξες να είσαι πάντα σωστή. Αν πας σήμερα, στην ενήλική σου ζωή και προσπαθήσεις να μην είσαι σωστή, δεν μπορείς με τίποτα να το κάνεις. Διότι το αντίθετο θα το βιώσεις ως θάνατο! (Ο φόβος του θανάτου δεν έχει να κάνει με το αν θα πεθάνω εγώ, ούτε καν κάποιος δικός μου. Ο φόβος του θανάτου αφορά σε ενθύμηση. Όταν βίωσε το πλήγμα ο άνθρωπος ήταν πέντε και ένιωθε ότι θα πέθαινε! Όταν μετά τρώει ξανά το ίδιο πλήγμα δεν το θυμάται απλώς, γίνεται πάλι πέντε. Γι’ αυτό δεν μπορεί με τίποτα να μην το κάνει, το αντίθετο σημαίνει θάνατος.)

Ενώ, αντίθετα, αν πχ νυστάζεις (φύση), μπορείς και να μην κοιμηθείς.

Οτιδήποτε μπορείς αν θέλεις να μην το κάνεις είναι φύση σου, οτιδήποτε με τίποτα δεν μπορείς να μην το κάνεις είναι επίκτητο (το επίκτητο ευθύνεται για τις αρρώστιες).

Πρόσβαση στο αόρατο κόσμο (καμία σχέση με τρίτο μάτι, καμία σχέση με σταμάτημα των πέντε αισθήσεων)

Την πρόσβαση στη δίνει το βάθος, το απροσπέλαστο η επιφάνεια.

Ο τρόπος να πας στο βάθος: Μην κατασκευάζεις δικαιολογίες.

(Καμία σχέση με τον ύπνο: ) Για το σταμάτημα των πέντε αισθήσεων ΑΡΚΕΙ να μην είναι η πρώτη σου επιλογή (αν δεν είναι για σε σημαντικότερες), δηλ. αν για να πειστείς ΔΕΝ χρειάζεσαι να ακούσεις ή να δεις, αλλά να αφουγκραστείς.

Τα φάσματα, οι αποχρώσεις και οι ήχοι

Τα φάσματα που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος όταν είναι στο βάθος του δεν τα πιάνουν οι φασματογράφοι 😁, αλλά δεν είναι διόλου πολυσύνθετα, καθώς επίσης είναι και σε όλους γνωστά (απλώς αμελητέα).   

Αν έχεις μπρος στα μάτια σου έναν άνθρωπο, που σου εκφράζει με λόγια τα πιο όμορφα συναισθήματά του για σένα, σε φιλάει ταυτόχρονα, σε χαϊδεύει, μυρίζεις το άρωμά του…. ΚΑΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ;;;;

Αυτό που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται στο αόρατο επίπεδο, πέρα από τα φαινόμενα, το έχουν αισθανθεί άπαντες οι ζώντες, έστω και μία φορά στη ζωή τους. (Οι συχνότητες είναι και διαφορετικές αλλά και πιο λεπτοφυείς, πιάνουν και τα απειροελάχιστα.)

Ο καθένας μας μπορεί να αντιληφθεί την ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ. Άσχετα που δεν επιλέγει τον συγκεκριμένο τρόπο να βλέπει τα πράγματα, όμως ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ το μπορεί (σε καθέναν η δυνατότητα).

Κι επειδή ακριβώς ΔΕΝ επιλέγει να καταλάβει αφουγκραζόμενος γίνονται πιο αδύναμες και οι πέντε του αισθήσεις. Ενώ από την άλλη, αν επιλέξει να αφουγκράζεται εκατονταπλασιάζεται η ισχύς των πέντε του αισθήσεων (πχ αν βρίσκεσαι στο βάθος σου και σε αγγίξει ο αγαπημένος σου θα ανατριχιάσεις, ενώ αν είσαι άνθρωπος θα νιώσεις ό,τι νιώθεις αν ακουμπάς την καρέκλα).

Ο λόγος που τα λέει ο Σωκράτης είναι: Τόση δυνατότητα και πάει τόσο χαμένη.

Θα κλείσω το λογύδριο με τα ακριβή λόγια που ακούγονται στο βίντεο, με τα οποία στην κεραία συμφωνώ:

«Στον ορατό κόσμο κατανοούμε μόνο ένα μικρό κομμάτι της αλήθεια. Η αλήθεια σχετίζεται με τον αόρατο κόσμο. Κι αυτός είναι ο σκοπός της φιλοσοφίας, να μπορέσει να μετατρέψει έναν άνθρωπο από ένα υλικό σώμα που βλέπει και πιάνει την ύλη για να βεβαιωθεί ότι υπάρχει, στο να φτάσει σε σημείο να δει ότι υπάρχουν πράγματα που δεν βλέπει, δεν αντιλαμβάνεται, αλλά είναι εκεί. Κι αυτή είναι η πραγματικότητα.»