Ολοκλήρωση = θέωση

Για να γαληνέψεις χρειάζεται να συγχωρήσεις -εσένα πρώτα*- για το πώς στα παιδατα σου σού φέρθηκαν. Η λύτρωση δεν έρχεται με τη γνώση «αυτό διάλεξε η ψυχή μου» αλλά όταν γι' αυτό που απέγινες βλέπεις μόνο τα θετικά. 

Για να μην υπάρχουν αρνητικά αρκεί να μην σε ορίζουν τα βιώματά σου -να γίνουν του χεριού σου. 

Για να γίνουν του χεριού σου αρκεί 1. να τα αναγνωρίζεις κάθε φορά που σε καβαλούν, 2. να μην τους αντιστέκεσαι -να τ αφήσεις να σε πλημμυρίσουν- και 3. να μην δράσεις ασυναίσθητα. 

Αν την ώρα που σε καταλάβουν ΣΤΑΘΕΙΣ και ρωτήσεις τον εαυτό σου «τι θες να κάνεις; αυτό που θες θα είναι εις βάρος σου; θα κουραστείς με κάποιον τρόπο; θα πληρώσεις καποιο τίμημα;» αν σταθείς και σε ρωτήσεις πριν δράσεις, ουσιαστικά τα βιώματά σου είναι του χεριού σου (δεν δρουν κάτω από τη μύτη σου και ανεξέλεγκτα). 

Όταν τα βιώματα δεν δρουν ανεξέλεγκτα μένει μόνο η δράση, το θετικό (χωρίς αυτήν καμία πρόοδος). 

Αν μείνεις μόνο με τη θετική έκφραση των βιωμάτων σου θα συνεχίσεις να θες να κατηγορήσεις κάποιον για αυτά; (Ο μόνος τρόπος να συγχωρέσεις.) 

Το δεύτερο σημαντικό είναι η αγάπη του εαυτού. Η οποία δεν είναι να κάθεσαι και να σου λες «σε αγαπώ», αλλά την ώρα που σε κρίνεις (όχι εμφανώς, την κριτική την υπόγεια, αποτέλεσμα βιωμάτων) να σου λες «έτσι σε θέλω εγώ» (με αυτό το χαρακτηριστικό που όταν το βλέπεις σε σένα νιώθεις άχρηστος). 

Αν σταματήσει τον βιασμό του ο άνθρωπος θα έχει όλη του τη δύναμη, αυτήν με την οποία γεννήθηκε και που την κατασπαταλα από ενοχή στην κριτική και την απαίτηση και την τιμωρία. 

Κι αυτό είναι η περίφημη ολοκλήρωση, το μέγιστο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος ζώντας. 

* Αν πχ έχω σαν βίωμα ότι η μάνα μου με παράτησε, ΔΕΝ κατηγορώ εκείνη (που την πράξη έκανε), αλλά κρίνω εμένα! Ήμουν ένα άχρηστο παιδί ΓΙ ΑΥΤΟ η μάνα μου με παράτησε. 

Αυτό καθαυτό το πλήγμα θα θεραπευόταν σε εύλογο χρόνο. Ο λόγος που ποτέ δεν θεραπεύεται, όσο χρονών κι αν πάει ο άνθρωπος, είναι επειδή ΔΙΑΡΚΕΙ, όχι το τραύμα αλλά η άποψη για τον εαυτό. 

Αυτό που διαρκεί για όσο ζει είναι η ενοχή, η κριτική, η απαίτηση, η τιμωρία του εαυτού, και πρόσεξε το οξύμωρο.. Νιώθω ένοχη, με κρίνω, έχω απαίτηση και με τιμωρω, για μία πράξη που ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΕΚΑΝΕ. 

Υ Γ. Τα βιώματα δεν ορίζουν μόνο τη δράση αλλά και την μη δράση. Η διαδικασία είναι ακριβώς η ίδια και σ αυτή την περίπτωση, με το που πάρεις τον έλεγχο του εαυτού δεν θα καθηλώνεσαι, κι έτσι θ αρχίσει η δράση (θετικό, πρόοδος).