Παρακαταθήκη

Η κληρονομία που μας άφησε η προηγούμενη γενιά είναι: Αν πέσεις στην ανάγκη κάποιου αποκτά εξουσία πάνω σου (θα παίζει ταμπούρλο κι εσύ θα χοροπηδάς). Μ’ αυτό ως παρακαταθήκη κληθήκαμε να ζήσουμε.

Βάλτο τώρα ως προϋπόθεση και σκέψου τι είδος ανθρώπου πρέπει να είσαι για να αποκτήσεις εξουσία. (Γι’ αυτό μόνο σκουλήκια σερνάμενα κατέχουν όλα τα βάθρα σήμερα. Γι’ αυτό και όσοι δεν μπορούν να το κάνουν σε άλλους ανθρώπους καταβάλουν τόση προσπάθεια για να καταφέρουν να ζήσουν.)

Σήμερα βλέπουμε το πρώτο σημάδι της αλλαγής, απαξιώνονται οι «κραταιοί». Ζούμε την εποχή της καταδίκης της κατάχρησης εξουσίας. (Μόλις άρχισε και είναι το πρώτο βήμα. Η σελίδα θα γυρίσει όταν δεν θα πιάνει πλέον το κόλπο.)

Η απαξίωση από μόνη της δεν αρκεί, ούτε η αυτοαπομόνωση είναι η λύση (να μην χρειάζεσαι κάποιον για να μην εξαναγκαστείς να κάνεις τα κέφια του -δεν είναι εφαρμόσιμο αλλά ούτε και το σωστό). Εφαρμόσιμο (αν και πολύ δύσκολο, διότι είναι βίωμα και βγαίνει αυθόρμητα), αλλά και το ενδεδειγμένο, είναι να μην μπορεί κανείς να σε πείσει -ότι του ανήκεις επειδή τον χρειάζεσαι. Να μην μπορεί κανείς να πατήσει στην ανάγκη σου για να σε κάνει υποχείριό του.

Είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζουν για να νιώσουν υπεροχή. Αν σταματήσει να πετυχαίνει δεν θα έχουν καμιά.

 

Υ.Γ. Παρότι δείχνει ότι η κατάσταση δεν βελτιώνεται, ότι δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει προς το καλύτερο διότι δεν αλλάζει ο άνθρωπος, δεν είναι αληθές. Απόδειξη είναι η απαξίωση των πάντων! Όχι μόνο των «διάσημων» και των πολιτικών, που μοιάζει εύλογη, εντυπωσιακή (και κριτήριο) είναι αυτή των ηλικιωμένων! Πρώτη φορά στα ιστορικά χρονικά οι γέροντες χαίρουν απαξίωσης, κι αυτό διότι είναι οι υπεύθυνοι για την εν λόγω κληρονομιά -αλλά και αυτοί που παλεύουν με νύχια και με δόντια για να μην εκλείψει.

Η αλλαγή είναι προ των πυλών, και την φέρνουμε όλοι μαζί -χωρίς σύνθημα.