Άκουσα άπειρες φορές σήμερα, απ’ όλους τους υπαίτιους (υποβόσκοντας και το κούνημα του δακτύλου) και επ’ αφορμή της επετείου, να μας υπενθυμίζουν ότι μονιασμένοι οι Έλληνες κάνουμε θαύματα και διχασμένοι οδηγούμαστε εθελούσια στην καταστροφή μας.
Κάτι που εκ πρώτης μοιάζει ολόσωστο. Επίσης (πάλι εκ πρώτης)
μοιάζει εντελώς κουφό, μετά από τόσα χρόνια σκλαβιάς και έπειτα από μία
μεγαλειώδη νίκη, να οδηγηθούμε σε εμφύλιο.
Με μια δεύτερη ματιά... Ο λόγος του εμφυλίου ήταν το «Φωτιά
και τσεκούρι στους προσκυνημένους».
Σήμερα νομίζω περισσότερο από κάθε άλλη φορά γίνεται κατανοητό,
και εύλογο, το γιατί μεταξύ τους οι Έλληνες έπειτα φαγώθηκαν.
Αυτοί που σήμερα κυβερνούν (ή/και έχουν την εξουσία,
ή/και έχουν βήμα και μπορούν να μιλάνε) μάς υποδεικνύουν όχι να είμαστε ενωμένοι, αλλά να συναινούμε με το κίβδηλο!
Άλλο πράγμα φίλε μου το "είμαστε ενωμένοι" και άλλο με τραμπουκισμούς, εκβιασμούς
και εκφοβισμούς, και γονατίζοντας τον λαό, να τον υποχρεώσεις να συναινέσει (κι εσύ να κορδώνεσαι ότι τον έχεις με το μέρος σου, κι άρα έχεις δίκιο, άξιος, άξιος, παλαμάκια).
Οι Έλληνες ενώνονται σαν ήρωες ΜΟΝΟ κάτω από μία Αξία. Ποτέ δεν ενώθηκαν, ούτε θα ενωθούν, κάτω από
τραμπούκους δυνάστες. (Μαθηματικά: Ο τραμπουκισμός κατασκευάζει δούλους. Οι δούλοι κι ενωμένοι να είναι δεν έχουν καμία απολύτως δύναμη -φύλλα στον άνεμο.)
Και επειδή το δίκαιο και το σωστό χάνονται στην μετάφραση
σήμερα, επειδή δίκιο όλοι ΔΕΝ έχουμε, ας τεθεί κι ένας κανόνας: Όποιος πάνω από το Ιερό, Άξιο, Ηθικό, βάζει το προσωπικό του συμφέρον, αυτός
είναι που δεν έχει δίκιο.
Φωτό: Φυλάκιο Ερεικούσσας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου