Χρωστάμε και της Μιχαλούς

Είμαστε όλοι χρεωμένοι, αυτό ευθύνεται για όσα υπομένουμε. «Δεν φτάνει που δεν σε σκοτώνω, μιλάς κιόλας επειδή σε βιάζω;» Χάρη μας κάνουν λοιπόν με τον βιασμό, και πολύ μας είναι.

Έτσι μας μεγάλωσαν, είναι παιδάτο βίωμα. Οι γονείς μας έζησαν την κατοχή, ο πατέρας μου έλεγε συχνά μία ιστορία ότι όταν ήταν μικρός είδε ένα παιδί να τρώει αυγό και λιποθύμησε -από την επιθυμία του για το αυγό. Και οι δικοί τους οι γονείς ακόμη χειρότερα, η μάνα της μάνας μου έζησε την καταστροφή της Σμύρνης! Το «και πολύ σου είναι» πέρασε από γενιά σε γενιά, παρά την πρόοδο, διότι κανείς δεν έφυγε από εκεί -δεν ενηλικιώθηκε.

Καταλαβαίνουμε ότι είναι μέθοδος χειραγώγησης αυτό ε; Ο γονιός χρησιμοποιούσε το «εγώ στην ηλικία σου δεν είχα να φάω», κάθε φορά που το παιδί διεκδικούσε, με σκοπό το παιδί να υπακούσει.

Όταν μας το κάνουν σήμερα (ακόμη κι αν είμαστε 60 χρονών) χτυπάει πάνω στο συγκεκριμένο βίωμα και νιώθουμε ακριβώς όπως όταν ήμασταν παιδιά. Νιώθουμε τον ίδιο εγκλωβισμό, την ίδια ανισχυρότητα, και τρώμε την ίδια ακριβώς ήττα (πέρναγε πάντα του γονέα, διότι μάς τάιζε, διότι του χρωστάμε, διότι τον είχαμε ανάγκη, έτσι είχε την πίτα και το μαχαίρι).

Τη μέθοδο αυτή σήμερα την χρησιμοποιούν εις βάρος μας όχι μόνο οι κυβερνώντες αλλά και οι γύρω μας, αλλά και οι ίδιοι στον εαυτό μας, αλλά και εμείς στους γύρω μας. Και ο κύκλος ο φαύλος καλά κρατεί, χρεώνω και χρεώνομαι.

Μέσα σ’ αυτό το αλισβερίσι χρέους δεν μπορεί να γίνουν αντιληπτά τα δικαιώματα!

Ακριβώς επειδή δεν αναγνωρίζουμε τα δικαιώματά μας (που ταυτόχρονα θα αναγνωρίζαμε και τις υποχρεώσεις μας), η στάση μας αναγκαστικά είναι πολύ συγκεκριμένη και διττή: από τη μία η υπακοή και από την άλλη η αντίδραση (εναλλάξ και ασυναίσθητα). Ό,τι επιλογές δηλαδή έχει και ένα παιδί -και δη τις μόνες.

Τι κάνουμε; Αρχικά να αντιληφθούμε ότι αφορά εμάς τους ίδιους κι όχι μόνο όλους τους άλλους. (Δεν μόνο μας χειραγωγούν, αλλά και χειραγωγούμε, και όταν το κάνουμε οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουμε -υπάρχει επιστημονική εξήγηση γι’ αυτό.) Και κατά δεύτερον (το σημαντικότερο) όταν καταλαβαίνουμε ότι μας χειραγωγούν να δουλεύουμε με τον εαυτό μας, να μην μας πείσει δηλ. ο απέναντι. Όχι να προσπαθούμε να σταματήσουμε τον θύτη, αλλά να δουλέψουμε τη δική μας αίσθηση εγκλωβισμού και ανημποριάς, χρησιμοποιώντας τη γνώση των ανωτέρω. Προσέχοντας να μην γίνει με μαστίγιο η δουλειά με τον εαυτό αλλά με απόλυτη κατανόηση.

Υ.Γ. Αν δουλέψεις με τον εαυτό, ακόμη κι αν κανείς άλλος δεν διορθωθεί -δεν εκλείψουν δηλ. οι θύτες- εσύ θύμα δεν θα ξαναυπάρξεις. Και είναι το ζητούμενο του ορυμαγδού αυτό (η ενηλικίωση άπαντων). Και.. το όφελος θα το έχει αυτός που θα επιτύχει την προσωπική του ελευθερία, όχι ο θύτης. Και.. είναι ο μόνος τρόπος να τον εξολοθρεύσεις, αν δεν βρει θύμα θύτης δεν μπορεί να γίνει. Και... να μην ξεχνάμε ότι θύτης και θύμα είναι ίδιο νόμισμα. Όσο εύκολα βρίσκεται στη μία πλευρά, τόσο εύκολα θα βρεθεί και στην απέναντι.