Για την χώρα μου. Όσο ζω θα την τιμώ

Εκεί που καθόμουν στο ποταμάκι με την Μάρω (η Μάρω είναι ο υψηλότερος των συναγωνιστών μου, ήταν αυτή που φύλαγε τα νώτα μου. Στον πόλεμο, αυτόν που φυλάει τα νώτα, τον λέμε παραπάνω από αδελφό. Και ξέρω γιατί. Γιατί όταν ήταν μαζί μου έμενα ήσυχη και με άφηνα ελεύθερη -ξαμολούσα τον ταύρο στα υαλοπωλεία). Εκεί λοιπόν στο ποταμάκι, μου ήρθαν όλες οι απαντήσεις, αλλά κυρίως είδα απόλυτα, ξεκάθαρα τον εαυτό μου.

Κατάλαβα ότι αυτό που στους άλλους έκανα όλη μου τη ζωή ήταν η απόλυτη καλοσύνη (τους έπαιρνε και τους σήκωνε βασικά -όποιον βρέθηκε στο διάβα μου. Και αυτοί με πολέμαγαν για ό,τι από μένα λάμβαναν, οπότε εγώ με αμφισβητούσα, δεν ήξερα αν είναι καλό ή κακό αυτό που έχω και στους άλλους δίνω). 

Αφού κατάλαβα ότι πρόκειται για καλοσύνη, εύλογα αναρωτήθηκα γιατί την είχα πάντα! Γιατί η δική μου αστείρευτη πηγή (η σε όλους μέσα) έρεε ακράτητη όλη μου τη ζωή, κι όχι μόνο, αλλά όσο κι αν πολεμούνταν, όσο κι αν φούντωνε μέσα μου η αμφισβήτηση, δεν σταμάτησα στιγμή, αφειδώς, να την δίνω (με την ίδια συχνότητα, ίδια σφοδρότητα, και σε άπαντες).

Η απάντηση που μου βγήκε ήταν απίστευτη, ανατριχιαστική, έτρεμα σύγκορμη εκείνη την ώρα. Η απάντηση είναι: ΕΙΧΑ ΓΕΡΕΣ ΡΙΖΕΣ!!! Είναι απίστευτο αλλά πραγματικά ο μόνος λόγος είναι αυτός. (Το γιατί εγώ είχα τόσο γερές ρίζες έναντι των πολλών, μέρος της απαντήσεως βρίσκεται στο κείμενο που έγραψα για την μάνα μου εδώ το άλλο μέρος της βρίσκεται στην καρδιά μου -και στη δική σου αν ψαχτείς).

--------------

Το επόμενο μού συνέβη αφού επέστρεψα. Βγήκε όλη μου η αγάπη, ξεχύθηκε, ποταμός ακράτητος. Κι αφού αγάπησα άπαντες (όσοι με βοήθησαν στον δρόμο μου, όσοι μ έσπρωξαν να φέρω τα αποτελέσματα μου, αυτά που ήρθα για να φέρω, όσους με έσπρωξαν για να τολμήσω να φέρω τα πάντα τούμπα, όσους με βοήθησαν στον ματωμένο - από το ξέσκισμα - δρόμο της μετάλλαξής μου, και τέλος αυτόν που ευθύνεται για αυτό - καθολικά - που είμαι), αφού λοιπόν έστειλα όλη μου την αγάπη σε αυτούς και ξεχρέωσα (ΑΠΑΝΤΕΣ ξεχρέωσα, ζώντες και νεκρούς), έμεινε ΜΙΑ αγάπη, μόνο. Ασίγαστη, αξεχρέωστη, ολοκληρωτική, καθηλωτική. Η αγάπη μου για την χώρα μου. Και μου βγήκε ένα "θα τους γαμήσω".

Και δεν το ένιωσα καθόλου σαν χρέος, όπως στον προγενέστερο αγώνα μου, ίχνος χρέους δεν νιώθω, είναι αυτό, το μόνο που θέλω να κάνω. Όσο ζω θα την τιμώ! Γιατί αυτή είναι οι ΡΙΖΕΣ μου, που τόσο στεριωμένα, όλη μου την ζωή, σ' αυτό το γαμοκακοτράχαλο δρόμο που εδιάβηκα, ήταν αυτές που με κράτησαν όρθια.

Υ.Γ. Όσο τιμάς την πατρίδα σου τόσο θα απλώνεις τις ρίζες σου. Όσο πιο γερά στεριώνουν τόσο θα αντέχουν να σε κρατούν συνέχεια όρθιο.

Ταυτόχρονα είναι και η μεγαλύτερη τιμή προς τον εαυτό σου. Το πιο σπουδαίο δώρο που μπορείς να του κάνεις δεν είναι να τον γλιτώνεις πόνο και κόπο, αλλά να τον φτιάξεις ικανό, όλα του δρόμου του, να αντέξει να τα κάνει.