Τα παιδιά δεν ήταν του Σωκράτη

(του σοφού αρχαίου προγόνου), ήταν της μάνας τους. (Γι’ αυτό δεν τα γνωρίζει κανείς.)

Για τον Λεωνίδα, τον Κολοκοτρώνη, τον Αλέξανδρο, η μάνα τους -αρχικά- ευθύνεται (ήτο «σπαρτιάτισσα»), και μετά οι λοιποί, που όλοι μαζί νοούνται/πιάνονται ως συνθήκες.

--------------------------------------

Και θα μου πεις τώρα «όμοιος τον όμοιο» και «ας μην την επέλεγε» και «φταίει εξ ίσου, ποτέ δεν φταίει μόνο ο ένας» και άλλα τέτοια που έχεις ακούσει ή/και έχεις πει άπειρες φορές στη ζωή σου. (Που όμως… δες κάτι κουφό, για τον Σωκράτη δεν θα έλεγες ποτέ αυτά… Για να δούμε το γιατί.)

Η αρχαία φράση είναι όμοιος ομοίω αεί πελάζει. Που σημαίνει ότι ο άνθρωπος από τη φύση του τείνει να προσεγγίζει ανθρώπους που του μοιάζουν, τείνει να συναναστρέφεται τους ομοίους του.

 

Να το δούμε με τον Σωκράτη και την Ξανθίππη του.... 

Υπήρχε κάτι όμοιο, όμως δεν είναι αυτό που λανθασμένα μεταφράζουμε σήμερα.

Το ρεζουμέ θα δώσω εδώ, το οποίο είναι το μόνο χρήσιμο (για όλους) στο σήμερα:

 

Αυτός που μας έλκει είναι αυτός που μας δημιουργεί τον ίδιο εγκλωβισμό που μας δημιούργησε εξ αρχής ο γονέας μας. Ας πούμε για παράδειγμα μία γυναίκα που έλαβε βία θα επιλέξει έναν βίαιο άντρα. Αλλά και… ο άντρας εκείνος θα είχε υποστεί κι ο ίδιος βία, οπότε είναι κι ο λόγος που έγινε βίαιος.

Και ο κύκλος λειτουργεί ως εξής: Η γυναίκα παθαίνει καθήλωση μπρος στη βιαιότητα του ανδρός (η καθήλωση αφορά σε ενθύμηση), η δική της καθήλωση τώρα και η επόμενη στάση της που είναι η ψυχρότητα, ξυπνά τις ενθυμήσεις του ανδρός της.

Ο ένας για τον άλλον είναι ο γονέας που του/της δημιούργησε εξ αρχής το πλήγμα, και βολοδέρνουν ανάμεσα στα συναισθήματα άμυνας και επίθεσης, που.. πρόσεξε, χρησιμοποιούσαν τότε, όταν ήταν παιδιά. Που αυτό σημαίνει (το ότι δεν έχουν καταφέρει δηλ. να ενηλικιωθούν) ότι μόνιμα θα κλωθογυρνούν σ’ αυτόν τον αέναο φαύλο κύκλο.

 

Η ομοιότητα λοιπόν του Σωκράτη και της Ξανθίππης, αφορά σε αυτό.

Και ποια η χρησιμότητα να επιλέγει ο άνθρωπος, όχι τον «αντάξιό» του (με τη λανθασμένη μετάφραση που έχουμε σήμερα, γι’ αυτό έβαλα τη λέξη σε εισαγωγικά), αλλά τον «χειρότερο» δυνατόν; ΟΠΟΙΟΣ σου αναδεικνύει το πρόβλημά σου, είναι βοηθητικός (ΜΟΝΟΝ αυτός), ΚΑΙ πάνω του (μόνο) μπορείς να το επιλύσεις. 

Αυτή είναι η σπουδαία χρησιμότητα, ΑΝ φυσικά ζητούμενο για τον άνθρωπο είναι η ολοκλήρωσή του. Η οποία περνάει αναγκαστικά και μόνον μέσα από την ελευθερία του. Αν δεν είναι αυτό το ζητούμενο τότε δεν είναι καθόλου χρήσιμο.