Φιλοσοφικός συλλογισμός

Του γιου μου η πολλή αγάπη του προκαλεί ασφυξία, την κόρη μου η πολλή αγάπη την θρέφει, τι είδους μάνα θα έπρεπε να ήμουν για να γίνουν ευτυχισμένα τα παιδιά μου;
Μπορώ να είμαι δύο αντίθετοι άνθρωποι (και εκδηλωτική και εγκρατής) ταυτόχρονα; 
Αν μεταμορφωθώ σε κάτι ενδιάμεσο (λίγο να γίνω του γούστου του γιου μου, λίγο της κόρης μου) θα κάνω ευτυχισμένο κάποιο από τα παιδιά μου; 
Αν γίνω κάτι που θα χαροποιεί τα παιδιά μου θα μάθουν ποτέ ποια είμαι;

Το είδος της επίδρασης που θα έχεις στους γύρω σου δεν γίνεται από εσένα να ελεγχθεί, αφορά εξολοκλήρου το άτομο που την δέχεται (την επίδρασή σου). 

Γιατί 1. παίζει ρόλο ο χαρακτήρας του ατόμου, που σημαίνει ότι δεν ευθύνεται αυτό που είσαι για το γεγονός ότι κάποιον η επίδρασή σου θα τον πάει σε ύψη και τον άλλο πάτωμα, και 2. δεν έχουν αντίκτυπο όλες οι επιδράσεις πάνω μας! Ό,τι επιδρά σε μένα, εγώ ευθύνομαι! Αφήνω να επιδράσει.. ό,τι με πείθει!

Είχα μια συζήτηση με έναν φίλο, το θέμα μας ήταν αν ο άνθρωπος πρέπει να είναι αυθεντικός ή εγκρατής…. (έτσι όπως το έθεσα βγαίνει εύκολα συμπέρασμα, θα το θέσω κάπως αλλιώς) αν ο άνθρωπος πρέπει να είναι ο εαυτός του ή να μπει σε κάποιο καλούπι…. (πάλι εύκολο συμπέρασμα, δοκιμάζω αλλιώς) αν ο άνθρωπος πρέπει να είναι χύμα ή λογικός….. Αλλιώς: αν ο άνθρωπος πρέπει να αφήνεται ή να την ελέγχει (τη ζωή)…. Αλλιώς: αν ο άνθρωπος πρέπει να κάνει ό,τι του ρθει ή να υπάρχουν κάποια όρια……

Τα πρώτα όμορφα ε; Τα τελευταία γάματα! Αφορά όμως το ίδιο ακριβώς πράγμα, αλλιώς δοσμένο! Και δες: ΟΛΟΙ συμφωνούμε ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι ο εαυτός του, ΚΑΝΕΙΣ δεν συμφωνεί με το να κάνει ο άνθρωπος ό,τι θέλει! Δεν είναι εντυπωσιακό;

Είναι ο γιος μου στο γυμνάσιο και δίνει εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς. Το πρωί τον ξυπνάω και φεύγω για τη δουλειά. Κατά τις 9.30 με παίρνει τηλέφωνο ο γυμνασιάρχης να με ρωτήσει αν το παιδί είναι άρρωστο, γιατί δεν πήγε να δώσει……
Έπαθα 115 εγκεφαλικά! Επειδή σαν άνθρωπος είμαι ακραία συνεπής, μου φάνηκε εξωφρενικό αυτό που έκανε ο γιος μου!


(εγώ είμαι συνεπής, ο γιος μου έδειξε ασυνέπεια, χμ…)

Τον έπαιρνα τηλέφωνο δεν άκουγε, πάω σπίτι και τα άκουσε για τα καλά (μαινόμενος ο ταύρος). Πήρα τηλέφωνο τον γυμνασιάρχη με τα μούτρα στο πάτωμα από την ντροπή και του λέω «έρχεται ο Απόστολος, κοιμόταν», χωρίς καμία δικαιολογία, για να πάρει και το τίμημα της στάσης του. Και ο γυμνασιάρχης γλυκανάλατα μου λέει «α, θα έρθει το παιδί, να τον περιμένουμε;;;;;;;» 
Κόκκινα χαλιά στρωμένα στον Απόστολο!!! Ούτε καν επίπληξη!!! 
Επίσης τ’ άκουσα μετά κι από τον γιο μου, επειδή έκανα σαν υστερική, ενώ (όπως μου είπε) θα μπορούσε να δώσει το μάθημα, αν το έχανε, μετά το πέρας των εξετάσεων…….

Ερώτημα: Σκοπός μας είναι να βρούμε την αλήθεια, το σωστό, το ηθικό, να τα θέσουμε και να τα πράττουμε, να τα δουν οι γύρω μας, για να η πλειοψηφία προτιμά να επιλέγει το ηθικό ως στάση ζωής, για να δημιουργήσουμε μια κοινωνία αρίστων πολιτών;

Λέει ο φίλος «δεν μπορεί να αφεθεί ο άνθρωπος να κάνει ό,τι θέλει, πρέπει να υπάρχουν κανόνες, δες πόσο άξεστος κατάντησε ο άνθρωπος επειδή δεν υπακούει σε κανόνες».
Ώπα.. Κανόνες για να μην παρεκτρέπεται ο άνθρωπος υπάρχουν, όλους μάς κατατρέχει ένα «τι θα πει ο κόσμος»! Οι πρακτικές που ακολουθούμε για να είμαστε ενταγμένοι στην κοινωνία (για να μην πεταχτούμε στο περιθώριο) είναι ΚΑΝΟΝΕΣ που ορίστηκαν για να ζούμε αρμονικά σαν σύνολο, ΚΑΙ τους τηρούμε!

Να σκεφτώ ότι ο άνθρωπος κατάντησε άξεστος ακριβώς επειδή τηρεί τους κανόνες; Ή, ότι αυτοί οι συγκεκριμένοι κανόνες είναι λάθος, αν ορίζαμε άλλους καλύτερους, δεν θα γινόταν ο άνθρωπος άξεστος;

ΚΑΙ.. Μπορούν να φτιαχτούν κανόνες που να είναι καλοί για όλους; Πχ οι τωρινοί είναι καλοί για τους πρακτικούς (την δουλειά μας να κάνουμε). Ένας άνθρωπος με καλλιτεχνική φύση δεν μπορεί να αναπτυχθεί με τους συγκεκριμένους. Υπάρχουν κανόνες που να προάγουν όλους; Που να αρέσκονται όλοι να τους τηρήσουν, κι όχι να εξαναγκάζονται;

Ξαναγυρνώ στο παράδειγμα του γιου μου. Αν κάνει κάτι το οποίο είναι ενάντια στα πιστεύω μου, εγώ γιατί έχω πρόβλημα; Αν πχ εμένα δεν μου αρέσει να αργώ, κι εκείνος αργεί, εγώ γιατί ντρέπομαι;

Αν ο γιος μου δεν έχει πρόβλημα με αυτό (δεν το θεωρεί κακό) γιατί θα πρέπει να του κάνω κήρυγμα και να τον πείσω ότι είναι κακό;

Για κάποια πράγματα μια φωνούλα μέσα μου μού λέει «αυτό μην το κάνεις, δεν είναι σωστό»! Η φωνούλα που μου υποδεικνύει, έχει κάποια σχέση με τα κηρύγματα που έχω φάει στη ζωή μου;

Πόσο κάτω θα έφτανε ο άνθρωπος αν αφηνόταν ελεύθερος; Υπάρχουν πράγματα «κακά» που ποτέ δεν τα θελήσαμε. ΚΑΙ υπάρχουν πράγματα «κακά» που όσο και να πρήζουμε τον εαυτό μας ότι είναι λάθος, δεν σταματάμε να τα θέλουμε, ε;

Στο παράδειγμα με τον γυμνασιάρχη: ο γιος μου ήταν ο εαυτός του, δες πώς του στρώθηκε η κατάσταση.. Αν εγώ που δεν είναι του εαυτού μου το έκανα θα είχα το αποτέλεσμα που περίμενα να έχει ο γιος μου.. 
Γιατί σε έμενα έχει κακό αντίκτυπο ενώ σ' εκείνον κόκκινα χαλιά στρωμένα;

Στο σχολείο του γιου μου έκανα όλη την ώρα φασαρίες. Κατηγορούσα τους καθηγητές ότι δεν τιμούν το λειτούργημά τους (με επιχειρήματα, δεν τα αναπτύσσω εδώ). Οι καθηγητές έλεγαν «δεν φταίμε, οι εγκύκλιοι». Για να βγάλω παράτυπες τις εγκυκλίους και να τους κατηγορήσω για συνενοχή, ρώτησα «το ξέρετε ότι σκοπό έχουν να κάνουν τα παιδιά δούλους;», και μου απάντησαν ΝΑΙ! (ΚΑΙ αυτοί που τα εφαρμόζουν την ίδια άποψη έχουν!)

Γενικά αν το δούμε, οι περισσότεροι έχουμε την ίδια γνώμη στο θέμα της παιδείας.

1η Ερώτηση: Πόσοι από αυτούς που το πιστεύουν (ότι το σχολείο κάνει τα παιδιά δούλους), έχουν αρνηθεί τη συμμετοχή/συναίνεση του δικού τους παιδιού; Αλλιώς το ερώτημα: πόσοι από όσους έχουν αυτή την άποψη, την έχουν ταυτόχρονα ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ;

Θα μπορούσα να ρωτήσω επίσης ποιος βλέπει σωστότερα, αυτός που το λέει θεωρητικώς ή αυτός που το εφαρμόζει, αλλά δεν αφορά το προκείμενο ζήτημα. Κρατώ μόνο ένα σημείο: αυτός που εφαρμόζει τα σωστά του ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΟΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ!
(με τι ευκολία λέμε σε κάποιον «αυτό πρέπει να κάνεις», ε; Αλλάζει άρδην αν είμαστε οι ίδιοι αυτοί που πρέπει να το κάνουμε!)

Άλλο. Παρ’ ότι εφάρμοσα το σωστό (κατά την πλειοψηφία σωστό, όχι αποκλειστικά και μόνο δικό μου) έφερε ΚΑΡΑΛΑΘΟΣ αποτέλεσμα! Ο γιος μου επειδή δεν ακολούθησε τους κανόνες περιθωριοποιήθηκε, έμεινε ανεκμετάλλευτο το πνεύμα του, έπαθε το αντίθετο του να δει την αξία του, αδικήθηκε κατάφωρα, και χωρίς να καταλαβαίνει το γιατί! Επίσης, κι εγώ έχασα από την επιλογή μου, γιατί απέτυχα σ’ αυτά που ήθελα για το παιδί μου (έχασε και η ίδια η γνώση, και η ίδια η αξία, διότι δεν ευοδώθηκε!) Με απλά λόγια ακολουθώντας το σωστό, το αποτέλεσμα που φάγαμε στη μάπα ήταν το χειρότερο δυνατόν!

Πολλοί άνθρωποι όταν με κρίνουν, λένε «από το αποτέλεσμα που φέρνουμε βγαίνει το πόρισμα αν διαλέξαμε σωστό δρόμο ή λάθος». Και το συνεχίζουν «αφού είδες ότι σε οδηγεί σε λάθος έπρεπε να το αλλάξεις». 
Που, το να αλλάξω ρότα, στο συγκεκριμένο παράδειγμα, σημαίνει ότι καλούμαι να αποδεχτώ: 1. είναι λάθος να ΜΗΝ ακολουθείς τους κανόνες που θα σε κάνουν δούλο, ή 2. λάθος βγάλαμε το πόρισμα ότι θα σε κάνουν δούλο, ή 3. σωστό ήταν το πόρισμα, λάθος που το εφάρμοσες! (Θα μείνω λίγο στο 3… οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τις απόψεις τους, θαυμάζουν τον εαυτό τους που τις έχουν, νουθετούν τους γύρω τους με αυτές, όταν όμως πρόκειται να τις εφαρμόσουν δεν το κάνουν! Και παραδόξως δεν νιώθουν καθόλου άσχημα που δεν τις τηρούν, απλά λένε «δεν θα αλλάξω τον κόσμο μόνος μου!!! Αν το έκαναν ΚΑΙ όλοι οι άλλοι το σωστό τότε θα το τηρούσα κι εγώ!!!»)

Είναι σωστό να τηρείς αυτό που θεωρείς σωστό; 
Αν δεν φέρει καλό αποτέλεσμα, αυτό που θεωρούσες σωστό γίνεται λάθος; 
Ευθύνονται οι άλλοι που δεν μπορείς να εφαρμόσεις στην πράξη αυτό που θεωρείς σωστό;

Πάμε σε ένα άλλο παράδειγμα, αυτή τη φορά θα χρησιμοποιήσω ένα θέμα για το οποίο όλοι έχουμε άποψη, το φακελάκι!

Στη γέννα της κόρης μου υποχρεώθηκα να κάνω καισαρική. Ο γιατρός ευθαρσώς και κατάφατσα μού είπε να δώσω χρήματα στον αναισθησιολόγο για έναν καφέ! Με γουρλωμένα μάτια τού είπα «γιατρέ δεν μπορώ να κάνω αυτό το πράγμα, είναι ενάντια στις αρχές μου». Μπήκα στο χειρουργείο μη γνωρίζοντας αν θα ξυπνήσω ή/και αν θα δω την κόρη μου! (Δεν είναι υπερβολή έτσι; Όλοι πιστεύουμε ότι αν δεν πληρώσουμε θα μας αφήσουν να πεθάνουμε! Αν δεν το πιστεύαμε δεν θα ΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΣΤΑΝ να τους δώσουμε χρήματα, κι αν δεν τους δίναμε δεν θα διαιωνιζόταν, ε; ) Και ο λόγος που ρίσκαρα ήταν για να τηρήσω τις αρχές μου.

Σε μία συζήτηση με φίλους, που περιέγραφα το σκηνικό με σκοπό να αναδειχθεί ποια είναι η σωστή στάση που πρέπει να κρατάμε για να αλλάξει το σαθρό, πετάγεται η μάνα μου και λέει «νομίζεις ότι δεν πληρώθηκε! Του έδωσα χρήματα εγώ!»

Είχε το δικαίωμα η μάνα μου να το κάνει; Τα πιστεύω μου (αρχές μου), που με τόσο κόπο τα τηρώ, έχει δικαίωμα κάποιος άλλος να τα καταπατεί; Το πώς θα ζήσω τη δική μου ζωή ποιος θα το αποφασίσει; Εγώ; Η μάνα μου; Τα παιδιά μου;

Ποιανού τον σκοπό εξυπηρετώ ζώντας, τον δικό μου, της μάνας μου, των παιδιών μου;

Αυτό που έκανα, που δεν έδωσα φακελάκι, κατά γενική ομολογία είναι σωστό. Αν το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό (αν πεθαίναμε στην γέννα) θα μετατρεπόταν σε λάθος;

Τελευταία είδα λίγο τα πράγματα αλλιώς, σκέφτηκα ότι είμαι τυχερή γιατί είμαι εγώ αυτή που τα κάνει, αν ήμουν εγώ ο «βολικός» άνθρωπος, και έκανε ο γιος μου αυτά τα «αντιδραστικά» πράγματα θα έβλεπα αλλιώς τα πράγματα;

Αν ως «βολική» όντως έβλεπα αλλιώς τα πράγματα σημαίνει ότι το σωστό μεταλλάσσεται ανάλογα από το ποια μεριά το βλέπεις. Άρα.. Μπορούν να υπάρξουν κανόνες που να είναι για όλους σωστοί;

Ένα άλλο.. Η μάνα μου αν τύχει σε συζήτηση θα πει ότι είναι λάθος το φακελάκι! Αυτή είναι η άποψή της, η ανεξάρτητη από την πράξη της. Αν ΕΣΥ θεωρείς ότι το φακελάκι είναι λάθος (δεν είσαι με αυτό σύμφωνος), την άποψή σου αυτή οι άλλοι πρέπει/καλούνται να την εφαρμόζουν;

Στην εγκυμοσύνη μου δεν ήταν το μόνο (φυσικά) «αντιδραστικό» που έκανα. Έδωσα μάχες και για τις εξετάσεις. Υπάρχουν 2 εξετάσεις που είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ στην εγκυμοσύνη, και δη όταν είσαι πάνω από 40 χρονών (41 έμεινα έγκυος). Η μία γύρω στον 3ο μήνα κι η άλλη γύρω στον 5ο, δεν θυμάμαι πώς τις λένε. Τις οποίες αυτές ΥΠΟΧΡΩΤΙΚΕΣ εξετάσεις ΔΕΝ ΤΙΣ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ! Πήγαινα λοιπόν στα νοσοκομεία και μου έλεγαν ότι πρέπει να πληρώσω, λέω δεν έχω χρήματα, πληρώνω ταμείο για να μου τις παρέχει, σε δημόσιο νοσοκομείο ήρθα, να μου τις παράσχετε δωρεάν. Δεν τις καλύπτει το ταμείο, λέει. Ωραία λέω, δεν τις κάνω. Α, δεν γίνεται να σας αναλάβουμε αν δεν τις κάνετε, ο γιατρός λέει! Κουφάθηκες; Κι όμως, κανένας γιατρός δεν δεχόταν να με αναλάβει επειδή δεν είχα κάνει αυτές τις δύο ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ εξετάσεις!!! Δεν θα τα πολυλογήσω, κάθε φορά, σε κάθε νοσοκομείο τα έκανα πουτάνα, δεν είχα γιατρό να με παρακολουθεί, δεν ήξερα αν το μωρό είναι καλά ή όχι, επειδή επικρατεί αυτή η άθλια εκμετάλλευση στο θέμα της εγκυμοσύνης. Εκμεταλλεύονται τον φόβο του γονέα για το παιδί του, και ότι γι' αυτό θα αναγκαστεί να πληρώσει! για να πάνε όλα καλά!

Θα πω επίσης ότι είχα χρήματα για να κάνω τις εξετάσεις, ο λόγος που πολέμησα ήταν γιατί διαφωνώ! και φυσικά έπρεπε να το τηρήσω αυτό που πιστεύω, να το τηρήσω στη ζωή μου!

Με την κοιλιά στο στόμα πήγαινα δε, και μόνη μου, στα νοσοκομεία και τσακωνόμουν! Στην κατάστασή μου, που οι γυναίκες δεν πρέπει να συγχύζονται, ε; Αλλά πώς αλλιώς φίλε μου, ποιον να έστελνα να υπερασπιστεί τις ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ απόψεις; Οι δικοί μου δεν έχουν τις ίδιες απόψεις με μένα, αλλά ακόμα κι αν για χάρη μου πήγαιναν, αντί εμού, πώς θα τις στήριζαν! Πώς μπορούν να διεκδικήσουν το δίκιο μου άλλοι αντί για εμένα;

Έκανα κι άλλο «αντιδραστικό», γέννησα σε δημόσιο νοσοκομείο. Όχι γιατί δεν μπορούσα να γεννήσω σε ιδιωτικό, αλλά γιατί δεν το έβρισκα σωστό, σήμερα! Δεν θεωρώ σωστό κάποιοι να έχουν όλα τα καλά και κάποιοι τίποτα. Αυτοί που έχουν πρέπει να δίνουν σε όσους δεν έχουν και να έχουμε όλοι από λίγα, αυτή είναι η άποψή μου.

Που δεν την τήρησα μόνο στην εγκυμοσύνη… Στον γιο μου είπα «γιε μου η μισή Ελλάδα δεν έχει να φάει, θα ζούμε όπως αυτούς». Και τον μισθό μου τον μοίραζα, και ο γιος μου έτρωγε από το συσσίτιο που μαγειρεύαμε για τους άστεγους.

Ο γιος μου έπαθε πλήγμα από αυτά που εγώ έκανα!!! Είχα το δικαιώματα να του φέρω αυτό το πλήγμα;

Και φυσικά δεν είναι το μόνο πλήγμα που του δημιούργησα με τον αγώνα μου. Πριν αρχίσω του είπα ότι θα πολεμήσω για την πατρίδα, μπορεί να με συλλάβουν, μπορεί και να πεθάνω, αλλά εγώ έζησα τη ζωή μου -και όπως ήθελα-, είναι χρέος μου να πολεμήσω για σένα, για να ζήσεις ελεύθερος. (Και το εννοούσα αυτό που του είχα πει, είχα σκοπό να ρισκάρω μέχρι και να πεθάνω στον αγώνα -και το προκάλεσα κιόλας, δεν μου έκατσε.) Όταν του το είπα ήταν μόλις 12 ετών. Ο γιος μου έπαθε ψυχολογικό από αυτό! Έτρεμε κάθε φορά που έφευγα από το σπίτι. Όλοι οι δικοί μου με σκυλόβριζαν, με κατηγορούσαν γι’ αυτά που περνάει το παιδί, έφτασαν μέχρι και στο σημείο να με εκβιάσουν ότι θα μου το πάρουν.

Πλήγμα, πλήγμα μεγάλο, έφερα στο παιδί μου, αλλά και σε όλους τους γύρω μου.

Να προσθέσουμε στη σύχρηστη αυτή κατάσταση και το αποτέλεσμα του αγώνα μου (της επιλογής μου) και ερωτώ: Οι απόψεις μου είναι λάθος; Μήπως ήταν λάθος που τις εφάρμοσα;

Άλλο.. Πολλοί άνθρωποι μου έχουν πει «αν ήταν όλοι σαν εσένα θα είχαμε ελευθερωθεί» (και έχω να πω "ποιος σε κρατάει μάνα μου;" αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο). Αν λοιπόν, για κάποιους είναι ολόσωστες οι απόψεις μου και για κάποιους σκατά, φταίνε οι απόψεις;

Αν, κάνοντας εγώ αυτό που πιστεύω, σε κάποιους φέρω επίδραση θετική και σε κάποιους άλλους αρνητική, φταίει αυτό που εγώ κάνω;

Θα μπορούσα να επιλέξω έναν δρόμο που να καλύπτει εμένα, και ταυτόχρονα να μην δυσαρεστήσει και κανέναν γύρω μου;

Υπάρχει περίπτωση να κάνεις κάτι και να μην βρεθεί ΕΝΑΣ να δυσαρεστηθεί;

Πώς μου προέκυψε όλος αυτός -το μακρινάρι- ο συλλογισμός..
Διάβασα σ' ένα ποστ "για την αλήθεια ή θυσιάζεσαι ή την θυσιάζεις", και απάντησα "τον εαυτό σου δεν πρέπει να τον θυσιάζεις για τίποτα, ούτε για την αλήθεια. Τίποτα δεν πρέπει να σέρνει τον άνθρωπο, ούτε ο φόβος, ούτε όμως και η αλήθεια. Ούτε το ευτελές, αλλά ούτε και το άξιο. Ελεύθερος είναι αυτός που αποφασίζει! όχι αυτός που αναγκάζεται!
Και έπρεπε κάπως να το εξηγήσω αυτό.. 
Ότι πάνω κι από την αλήθεια, πάνω και από καθετί άξιο, στέκεται ο εαυτός! (Άντε να το πεις και να μην φας ξύλο!)
Οπότε χρειάστηκε όλος αυτός ο συλλογισμός..

Όλη μου τη ζωή τηρώ το σωστό, ΑΛΛΑ δεν το κάνω επειδή θέλω! ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ! Το κάνω από φόβο, για να μην έχω αύριο ενοχές!

Αν όμως κάνει ο άνθρωπος το σωστό από φόβο για την πιθανή τιμωρία, δεν έχει καμία αξία ε;

Και πράγματι δεν έχει! Είναι τόσο πολύ λάθος!! Είναι λάθος όχι για το αποτέλεσμα που φέρνει γενικά, και στους άλλους, αλλά για το αποτέλεσμα που φέρνει στον ίδιο τον άνθρωπο, που την συγκεκριμένη ζωή ζει!

Πίεζα τόσο απίστευτα πολύ τον εαυτό μου για να κάνω πάντα το σωστό, και στις χειρότερες συγκυρίες! Ο μεγαλύτερος δυνάστης έβερ υπήρξα η ίδια για τον εαυτό μου!

Να πω επίσης ότι δεν καταλάβαινα ότι κάνω στον εαυτό μου κακό. Νόμιζα ότι έκανα αυτό που ήθελα, μιας και αυτά που με έβαζα να τηρώ ήταν οι δικές μου απόψεις!

Καθόλου έτσι δεν ήταν! Ήμουν όσο θύμα ακριβώς είναι κι ο συμβιβασμένος, αυτός που ακολουθεί ΘΕΛΕΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ, ΜΠΟΡΕΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, ΤΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ, τα σωστά της κοινωνίας!! Είμαστε και οι δύο θύματα επειδή τα κάνουμε ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ!

Σήμερα την τελική απόφαση την παίρνω εγώ! Υπάρχει μπρος μου το σωστό (καλό, ηθικό) υπάρχω κι εγώ, και με ρωτώ "θες;" αν δεν θέλω δεν το κάνω! Με πλήρη συναίσθηση, πλήρη επίγνωση, χωρίς να με σέρνει κανένας φόβος, χωρίς να κουβαλάω κανένα χτικιό, απλά με ρωτώ κι αν δεν θέλω δεν το κάνω, ακόμα και το σωστότερο σωστό! (ΚΑΙ) Με όποιο κόστος!!

Λέμε σωστό είναι να κοιτάμε τους άλλους, μα αν είσαι ευτυχισμένος όλοι γύρω σου γίνονται ευτυχισμένοι και δεν χρειάζεται κάτι να κάνεις για χάρη τους! Το αντίθετο, όταν θυσιάζεσαι για τους άλλους μόνο κουράζεσαι και ποτέ κανείς δεν μένει ικανοποιημένος!

Λέμε ποιο είναι το όριο τι πρέπει να επιτρέπεται και τι όχι, μα το κακό δεν το θέλει ο άνθρωπος, δεν θα το επιθυμούσε ποτέ, και ποτέ δεν θα το διάλεγε! Το αντίθετο συμβαίνει, όταν κρατάς δυστυχή τον εαυτό σου όλο το κακό επιλέγει να κάνει! Μα του χρωστάς!!!!! από κάπου πρέπει να πάρει!!!

Λέμε παρτάκιας είναι αυτός που βάζει τον εαυτό του πρώτο, μα φίλε μου ο παρτάκιας δεν είναι ευτυχισμένος! Μια ζωή κενό έχει! Γιατί κοιτά από τους άλλους να γεμίσει τον εαυτό του, που αυτό ποτέ δεν γίνεται! Ό,τι κενό έχει ο εαυτός είναι του ιδίου ανθρώπου χρωστούμενο.

Λέμε το ηθικό είναι πολύ δύσκολο, σιγά να μην το επιλέξει κάποιος αν δεν αναγκαστεί! Μα αν είναι ξεκούραστος ο άνθρωπος δεν θα του φανεί δύσκολο! Αντίθετα, ο άνθρωπος που σέρνει κατάλοιπα, που φέρεται άσχημα στον εαυτό του, του φαίνεται βουνό! ούτε να το σκεφτεί να το εφαρμόσει!

Λέμε για τα παιδιά, τι καλύτερο να τους μάθουμε από το να αγαπούν τον εαυτό τους; Ναι, αλλά πώς θα το μάθει αν εσύ ο γονιός δεν το τηρείς; Αν εσύ θυσιάζεσαι αυτό θα μάθει κι εκείνο να κάνει!

(τη φωτό την βρήκα εδώ)