Η λογική του κύκλου της ζωής

(προσέγγιση φιλοσοφική, όχι επιστημονική)

Θα πάρω ως παράδειγμα το φακελάκι. Οι παππούδες μας έζησαν κατοχή, χούντα, πείνα, ανασφάλεια. Έγινε όνειρο ζωής το να γίνει κάποιος δημόσιος υπάλληλος, διότι η μονιμότητα έδινε ασφάλεια (αλλά και κύρος! ακόμα κι αν έπαιρναν τρεις κι εξήντα ήταν τα σημαίνοντα πρόσωπα της κοινωνίας). Μέχρι εκεί λειτουργούσε θετικά. Στην επόμενη γενιά έπαψαν οι προσλήψεις να γίνονται βάσει ικανοτήτων και γίνονταν με βάση τις πελατειακές σχέσεις. Αυτό σε συνδυασμό με τη μονιμότητα άλλαξε τα πράγματα. Από τη στιγμή που ένας υπάλληλος δεν έχει τον φόβο ότι θα χάσει τη δουλειά του, και ταυτόχρονα έχει μπάρμπα κάποιον υψηλόβαθμο, που σημαίνει ότι δεν κρίνεται, αλλά ούτε και τιμωρείται, σημαίνει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Έτσι προέκυψε και το φακελάκι!! (Που έδεσε τον συνδυασμό και τον έκανε καταλύτη, η εξουσία, το απυρόβλητο και τα λεφτά). Κάτι που όμως ήταν φυσικό επακόλουθο της πολύ συγκεκριμένης αυτής πορείας, ε; (Ας μην μείνουμε στην παρούσα φάση αν είναι καλός ή κακός άνθρωπος αυτός που ακολούθησε την πρακτική, ας κρατήσουμε το ότι ήταν ΛΟΓΙΚΟ να συμβεί.)

Ανάλογα ΛΟΓΙΚΗ διαδρομή ακολουθείται σε όλη την ιστορία του ανθρώπου, το ένα φέρνει το άλλο και το άλλο το παρ’ άλλο. 

Είδα ένα ντοκιμαντέρ με τη ζωή του Γιάλομ (ψυχοθεραπευτής-συγγραφέας) στην ερτ2. Έλεγε πώς περνάει το πρόβλημα από γενιά σε γενιά και κάποια στιγμή, έρχεται μία γενιά που τον σπάει τον κύκλο (την μεταλαμπάδευση του προβλήματος). Μιλούσε με μία γυναίκα, της οποίας το πρόβλημα τής το μετέδωσε η μάνα της, το οποίο πρόβλημα και η μάνα της το πήρε από τη δική της μάνα και πάει λέγοντας.

Δεν ξέρω για ποιον ακριβώς λόγο (ιατρικό ή άλλο) συμβαίνει, αλλά το πρόβλημα που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, έχει τάση αυξητική. Η μάνα το δίνει στην κόρη Χ2, η κόρη στην δική της κόρη Χ4, η κόρη στην κόρη Χ8 κοκ. Ένα δεύτερο: ο κύκλος σπάει όταν πια το πρόβλημα παύει να είναι ανεκτό. Το σπάει η γενιά που ζει το ζενίθ του. (Δικές μου διαπιστώσεις, αμφισβητήσιμες, καθότι δεν είμαι ειδικός.)

Μου έκανε εντύπωση και κάτι άλλο. Ο Γιάλομ έχει έναν ευτυχισμένο γάμο. Η γυναίκα του είπε ότι ο λόγος που κράτησε ο γάμος τους ήταν ότι και οι δύο βάζανε τον σύντροφό τους πρώτο. Ο πιο σημαντικός στη ζωή τους ήταν ο σύντροφός τους. Η κόρη τους είπε «οι γονείς μου ήταν νέοι όταν μας έκαναν και είχαν φιλοδοξίες, που αυτό έφερε σαν αποτέλεσμα να νιώθουμε ότι μας παραμελούσαν! (δες λίγο πώς το εισέπραξε η κόρη) Και ήταν ο λόγος που όταν έκανα τα παιδιά μου έκανα το αντίθετο, δηλαδή τα είχα πρώτη μου προτεραιότητα! Ίσως ήταν αυτός ο λόγος που δεν κράτησε ο δικός μου γάμος»!!!!

Αυτά τα είπε η κόρη του Γιάλομ! Οι γονείς της έδιναν προτεραιότητα στο σύντροφο, κράτησαν τον γάμο τους, «δυστύχησε» το παιδί τους. Το παιδί τους για να μην «δυστυχήσουν» τα δικά του παιδιά, τα είχε ως προτεραιότητα, δεν κράτησε τον γάμο της. Τα δικά της παιδιά τώρα (τα εγγόνια του Γιάλομ), ενώ τα είχαν οι γονείς πρώτη τους προτεραιότητα ΚΑΙ ΑΥΤΑ «ΔΥΣΤΥΧΗΣΑΝ», διότι δεν ήταν οι γονείς τους ευτυχισμένοι μεταξύ τους!! (Η δυστυχία μοιάζει αναπόφευκτη....)

Πάμε πάλι στην αρχή, στον Γιάλομ. Είχε έναν παθητικό πατέρα και μία σκληρή μάνα. Είχε πρόβλημα με τον πατέρα του, δεν άντεχε να τον βλέπει να εκτελεί τις διαταγές της μάνα του. Είχε πρόβλημα με την μάνα του γιατί δεν του είπε ποτέ έναν καλό λόγο, ήταν πάντοτε επικριτική. (Για το πρόβλημα και των δύο του γονιών ευθυνόταν το δικό τους μεγάλωμα, και πάει πολύ ακόμα πίσω.) Πολύ λογικό αποτέλεσμα του μεγαλώματός του ήταν να γίνει ο Γιάλομ ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Και φυσικά ήταν δυστυχής, και ήταν αυτός ο λόγος που αποφάσισε αρχικά να γίνει γιατρός, κι έπειτα στράφηκε στην ψυχολογία, κι έπειτα στη συγγραφή. Η απόλυτη δυστυχία του τον έστρεψε κατά εκεί. Έψαχνε τον εαυτό του μέσα σε αυτά, τελικά κατάφερε να τον βρει, και ταυτόχρονα να βρει και την εσωτερική του ηρεμία. Ο Γιάλομ ΕΣΠΑΣΕ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ. Σταμάτησε δηλαδή το πρόβλημα που μεταβιβάστηκε από γενιά σε γενιά μέχρι εκείνον. Όμως ο κύκλος ξανάρχισε!! ακριβώς μετά από αυτόν!!! 

Πάντα αρχίζει.

Τα πράγματα κυλούν, γιατί αυτό πρέπει να κάνουν. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τα πράγματα να μην κυλούν, ούτε να βγάλει τον εαυτό του έξω από τον κύκλο, αυτό που μπορεί να κάνει είναι να βρει τη θέση του στον κύκλο της ζωής και να πηγαίνει ΜΑΖΙ της (ούτε κόντρα, ούτε σε μία κρυψώνα μέχρι να περάσει η μπόρα, ούτε να φύγει από εκεί που μαίνεται η μπόρα και να προτιμήσει άλλο σημείο, που έχει λιακάδα -γιατί και από εκεί θα περάσει η μπόρα… γιατί η μπόρα είναι ΦΥΣΙΚΗ κατάσταση στον κύκλο της ζωής). Και όχι μόνο να πηγαίνει ΜΑΖΙ της, αλλά ΚΑΙ σε κάθε περίσταση, αλλά ΚΑΙ ηθελημένα!

 (τη φωτό την βρήκα εδώ)