καταρχήν να ευχαριστήσω την Στεφανία Λυγερού που κράτησε αυτή την σελίδα ζωντανή σε όλα τα τελευταία χρόνια της σιωπής μου.
Ναι έμεινα από επιλογή μέσα στην άβυσσο της και απλά παρακολουθούσα, απλά γινόμουν δέκτης πόνου, δέκτης άλλης μιας προδοσίας, γινόμουν δέκτης μια ατελείωτης σαπίλας που σαν λαίλαπα καίει οτιδήποτε ανθρώπινο στο πέρασμά της. Ναι έμεινα μέσα στην σιωπή παίζοντας με τα όρια της λήθης μου, έμεινα στο σκοτάδι από επιλογή αρνούμενος να συμμετέχω σε μια πραγματικότητα που γυαλίζει αλλά δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ο χρυσός της ζωής. Ναι ένιωθα την ανάγκη να αποστασιοποιηθώ για να μην πουλήσω την ψυχή μου για μια διαφήμιση, ήθελα να μείνω όσο πιο πολύ καιρό γινότανε μέχρι το προχθεσινό μπαμ. Ναι εκείνη η έκρηξη των δύο τρένων που καταγράφηκε σε βίντεο ήταν σαν να έγινε μέσα μου.
ΟΧΙ, φτάνει πια, δεν πάει άλλο και ταυτόχρονα ακούω το σκοτάδι να μου λέει: πόσες φορές δεν το είπες αυτό; πόσες φορές τα παράτησες στα μέσα της διαδρομής; πόσες φορές είπες πως πιάσαμε πάτο και έβλεπες τον πάτο να σε καλωσορίζει στον επόμενο πάτο; πόσες φορές άφησες το ψέμα να σου ομορφύνει την βολική σου αλήθεια; πόσες φορές προσπάθησες να πουλήσεις την μνήμη σου με μια θέση στην αγκαλιά της λήθης;
Ναι ήταν πολλές οι φορές που έριχνα την στάχτη μονάχος στα μάτια μου, ήταν πολλές οι στιγμές που ήθελα να πιστέψω στην ήττα, στην ήττα; και τι σημασία έχει το αποτέλεσμα όταν δεν κατεβαίνω ποτέ στο πεδίο να δώσω την μάχη; απλά βόλευε να πιστεύω πως ότι και να κάνω δεν θα αλλάξει τίποτα και έτσι καταλήγω θεατής στην ζωή μου δίνοντας το δικαίωμα να μου προκαθορίσουν οι άλλοι τον ρόλο που θα παίξω.
Και ποιοι είναι οι άλλοι; ποιος αλήθεια μπορεί να μου δώσει έναν ρόλο να παίξω αν πρώτα δεν συμφωνήσω εγώ; ποιος αλήθεια έχει την δύναμη που να μπορεί να με πείσει να πουλήσω την ψυχή μου; κανείς μα κανείς δεν μπορεί να το κάνει αν δεν δώσω την συγκατάθεση εγώ. Είναι δυνατόν ποτέ να μπορέσω να πείσω την ψυχή μου πως οι πολιτικοί με την πολιτική τους αγωνίζονται για το δικό μου καλό; ποτέ όμως , όπως και οι περισσότεροι μην πως όλοι, αλλά, πιο βολικό δεν είναι να ρίχνω την ευθύνη σε αυτούς για ότι μου συμβαίνει; Πιο εύκολο είναι να κάνω μια χειραψία με αυτόν που μου ζητάει το μέλλον μου για δικά του συμφέροντα και να του πω καλή επιτυχία παρά να τον βάλω στην γωνιά και να τον αρχίσω σε ερωτήσεις δείχνοντάς του πως δεν μπορείς άλλο να παίζεις μαζί μου. Ακόμη πιο βολικό βέβαια είναι να κάνω τουμπεκί και να κοιτάω την δουλειά μου......
Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω άλλο, δεν θέλω άλλο για το καλό μου τίποτα, δεν θέλω κανέναν άγιο σώστη να με σώσει ....και αλήθεια από που θέλω σώσιμο και τι θέλει να μου πει ο πολιτικάντης; να με σώσει από κάτι ιδανικά που με το ζόρι προσπαθούν να μείνουν γαντζωμένα πάνω μου; ή να με σώσει από την ιδέα πως χωρίς εμένα είναι απλά ένα τίποτα;
και κάπου εδώ αρχίζω να νιώθω την οργή να μου χτυπάει την πόρτα και δεν θέλω να με παρασύρει στα σκοτεινά μονοπάτια , δεν θέλω να την ξοδέψω μέσα σε λίγες λέξεις, απλά θέλω να την χαρίσω εκεί που της αξίζει να πάει..........
Υ.Γ. και αυτό που το ακούγαμε στα γήπεδα καιρός είναι να το φέρουμε στην ζωή μας, ναι ντε κείνο που έλεγε: Καμία ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη
Γεράσιμος Μηνάς: Οι άνθρωποι σήμερα, όπως ακούστηκε στο ντοκιμαντέρ -που υπάρχει στο YouTube- δεν θέλουν να αισθανθούν λύπη (ούτε για τρία δευτερόλεπτα θα πρόσθεττα). Αν βρούνε χρόνο -θα συνέχιζα- θα συμπονέσουν τις εικόνες από συσίτια, καρέ μοναξιάς σε γηροκομεία, ένα πέρασμα, ένα βλέμμα από τα ξαπλωμένα σώματα των αστέγων, στην πλατεία στο Μοναστηράκι. Αλλά ως εκεί. Οι άνθρωποι σήμερα, δεν θέλουν να τους λες πως δεν παραδέχονται τα λάθη τους, πως διαθέτουν επίσης, μειονεκτήματα. Πως πράττουν βαριά σφάλματα, ένα από τα οποία είναι και η έκτρωση. Όπως έγραψα και στη φόρμα του ραδιοφωνικού καναλιού Focus, επειδή ο κύριος Σερέτης είπε στο μικρόφωνο πως έχουμε ανάγκη μόνο από ανθρώπους που μας εμπνέουν και μας αφυπνίζουν, παρά απ' όσους ρίχνουν χολή: οι περισσότεροι δεν σέβονται τις ώρες κοινής ησυχίας, είναι ανήθικοι, άνθρωποι που συνομιλώντας λένε την γνωστή λέξη από μ, γείτονες που παριστάνουν τους αξιοπρεπείς ενώ είναι υποκριτές -εξηγώντας τελικά: ας φροντίσουμε πρώτα να καθαριστούμε από αυτά και μετά ας πούμε, γίνουμε εθελοντές σε κάποια κοινωνική κουζίνα, ή αρχίσουμε ν' ανακυκλώνουμε ή σταματήσουμε να ενοχλούμε τους άλλους. Τουλάχιστον ο προσωπικός μου διάλογος με την κοινωνία στο δικό μου μπλόγκ https://falloutoriginal.wordpress.com/ τα αναφέρω χωρίς να χαιδεύω τα αυτιά των ανθρώπων, οι οποίοι περισσότεροι πιστεύουν πως πράττουν τα πάντα, σωστά. Αυτό το μπλόγκ, ως συνέχεια ενός προηγούμενου: link υπάρχει εκεί, είναι το δικό μου: Φτάνει πια. Καλή συνέχεια. Ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή