Πώς ανακαλύπτεις ό,τι υποβόσκει

Για αρχή να πούμε ότι σε λίγο όλα αυτά θα είναι για τον πάσα ένα απολύτως φανερά. (Ήδη ο καθείς το αντιλαμβάνεται, αν κάτι υποβόσκει. Δεν μπορεί να ορίσει τι είναι, αλλά ούτε και είναι εντελώς σίγουρος για αυτό που με τις κεραίες του πιάνει, και είναι ο λόγος που στέκει απλά καχύποπτος. Για να μπορεί ο άνθρωπος να δει ξεκάθαρα και απόλυτα θα πρέπει να έχει αυτογνωσία -να πω καλύτερα να ορίζει τον εαυτό του. Κάτι που δεν έχει ακόμα συμβεί, είναι όμως καθ’ οδόν -αφορά τον πάσα ένα. Προς ώρας κρατάμε ότι όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι υπάρχει, που σίγουρα δεν είναι ηθικό.)

Για να αναδείξω τον τρόπο θα φανερώσω το δικό μου «υποβόσκει», ουσιαστικά θα αναφερθώ στη διαδικασία για να το ανακαλύψω.

Ο αγώνας μού τα φανέρωσε όλα και από αυτόν θα αρχίσω. Ο αγώνας μου είχε όλα τα χαρακτηριστικά του «φτασμένου» ανθρώπου. Το πιο κραυγαλέο ήταν η αφοβία μου, η οποία προέκυπτε από το κανένα όφελος. Έκανα απλά το χρέος μου απέναντι στην πατρίδα μου και χωρίς καμία επιθυμία να καρπωθώ οτιδήποτε. Πάλευα για να ζήσει ελεύθερος ο γιος μου (οι επόμενες γενεές). Αυτό με έκανε, όχι απλώς να μην με νοιάζει ό,τι κι αν πάθω - ακόμα και να πεθάνω στον αγώνα -, αλλά κάτι τέτοιο ήταν για μένα και η μεγαλύτερη τιμή!

Όλα ωραία φάνταζαν και ηθικά και τέλεια. Φάνταζαν όμως…

Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι πασχίζω, ότι αγωνιώ για το αποτέλεσμα, ότι με ενοχλεί που δεν αλλάζει η κατάσταση, άρχισα να απογοητεύομαι, να επιθυμώ, να έχω ανάγκη την αλλαγή. Και τσουπ έπιασα ότι κάτι πάει λάθος…

Είχα μία βάση - να την πούμε κανόνα - αυτό που υποδεικνύει το μέσα μας είναι το ηθικό (συνείδηση), αλλά και το θέλω (η επιθυμία) του εαυτού. Που αυτό σημαίνει ότι αν το ακολουθούμε, ταυτόχρονα και θα προαγόμαστε, αλλά και θα είμαστε ισορροπημένοι.

Μα εγώ αυτό έκανα, γιατί έπασχα; Γιατί λιγόστευα; Γιατί ησυχία δεν έβρισκα; Γιατί δεν έρρεα; Γιατί αδημονούσα;

(με ρώταγα νυχθημερόν, γιατί και γιατί και γιατί)

Γιατί μάνα μου είχα κρυφό όφελος!!! Εποφθαλμιούσα, είχα απώτερο σκοπό, ιδιοτέλεια!!!

Το πάνω-πάνω που βρήκα ήταν αυτό που ήδη ανέφερα, ήθελα να αλλάξει η κατάσταση για να λυτρωθώ εγώ! Για να μην πάσχω ζώντας, για να μην προσπαθώ τόσο πολύ, για να μην μου βγαίνει το γάλα που θήλασα για τα αυτονόητα!!!

Το βαθύτερο που βρήκα ήταν το εξής: Ήθελα να αλλάξει η κατάσταση ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΩ ΔΙΚΙΟ!!!!

Για να πάψω να φαίνομαι εγώ η παράξενη, να πάψει να κρίνεται παράλογο αυτό που είμαι, να πάψω να ζω ξεπαρεού, να βρω τη θέση μου στον κόσμο τούτο, να μην νιώθω παρείσακτη, εκτός τόπου και χρόνου, να… με αφήσουν επιτέλους να ζήσω!!! (ποιος με κράταγε μάνα μου;;;)

Και για να το συνδέσω και με αυτό : Δες το κουφό, αντί να ασχοληθώ με το να λυτρώσω εμένα, προτίμησα να δώσω όλη μου τη ζωή έναν τεράστιο αγώνα για να αλλάξω τον κόσμο όλο! Κι ο λόγος που μου φαινόταν πιο δύσκολο το να φτιάξω εμένα, απ' ότι τον κόσμο όλο, είναι γιατί νόμιζα ότι εμένα να με φτιάξω δεν μπορώ...

Η διαδρομή είναι για όλους ίδια, αφορά όλους καμία εξαίρεση. Είναι θεόβαρυ να αντιληφθείς ότι είσαι ο μόνος που σε κρατά, ο μόνος που σε καταδυναστεύει, ο μόνος που σε κρίνει, ο μόνος που σε τιμωρεί, ΟΜΩΣ αν δεις αυτό θα δεις ταυτόχρονα ότι και το αντιγύρισμα είναι αποκλειστικά και απόλυτα ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΧΕΡΙ!

Υ.Γ. (Αφορά όσους πιστεύουν ότι γνωρίζουν την αλήθεια, ότι δεν έχουν τίποτα οι ίδιοι να φτιάξουν, ότι για όσα δεινά εκείνος περνάει ευθύνονται όλοι οι άλλοι που δεν ξέρουν, και είναι αυτοί που πρέπει να αλλάξουν - να κάνουν το σωστό που εκείνος ξέρει - και έτσι μόνο θα φτιάξει και του γνώστη η ζωή.)

Ρώτα σε: Αν είσαι ελεύθερος γιατί πασχίζεις; Αν ξέρεις ποιος είναι ο σωστός ο δρόμος και βαδίζεις σε αυτόν γιατί αγωνιάς; Αν έχεις βρει την ισορροπία σου γιατί σε βάλλουν οι άλλοι ή/και οι συνθήκες; Αν αυτό που κάνεις είναι το ηθικό γιατί γίνεσαι όλο και πιο αδύναμος; Αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και βλέπεις ό,τι υπάρχει γιατί βιάζεσαι; Αν ξέρεις τον εαυτό σου - σου είναι ξεκάθαρο αυτό που ζητά - γιατί αρρωσταίνεις;