Μετατόπιση εγκεφάλου

Είναι ένα μικρό κλικ, και εξολοκλήρου στο χέρι του ανθρώπου.

Τελευταία έχω ερωτευθεί την σπηλαιολογία. Εντελώς τυχαία - συγκυρίες ευθύνονται - αξιώθηκα να κατέβω στο σπήλαιο του Ερμή, που βρίσκεται στα Τρίκαλα Κορινθίας.

Αυτό που ένιωσα μέσα στο σπήλαιο δεν το είχα ποτέ στην ζωή μου, σε κανέναν τόπο, με κανέναν άνθρωπο, ξανανιώσει. Αυτό που ένιωσα ήταν ότι… ΑΝΗΚΑ! Πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ένιωθα ότι είμαι φερμένη από τον Άρη.

Μετά που το σκέφτηκα κατάλαβα ποιος ήταν ο λόγος που ένιωσα τόσο οικεία. Ήμουν αφημένη, απόλυτα ο εαυτός μου, χωρίς να προσπαθώ! (Και να που ανακαλύψαμε και τον τρόπο για να νιώθει οικεία ο άνθρωπος, όπου κι αν βρίσκεται, με όποιους, σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Αποδεικνύεται επίσης ότι δεν ευθύνεται ΚΑΝΕΙΣ ΕΞΩΓΕΝΗΣ παράγοντας για το αίσθημα.)

Τώρα, τι μού το προκάλεσε; (Το έπαθα δεν το έφτασα.) Σίγουρα θα πω ότι με κατέπληξε η ομορφιά, έμεινα εκστατική με αυτό που έβλεπα, οπότε και αναγκαστικά άδειασε το μυαλό μου από οτιδήποτε άλλο. Ένα δεύτερο ενδεχόμενο είναι κάτι που λέγεται, ότι δηλαδή στη σπηλιά ο άνθρωπος νιώθει όπως ένιωθε στην κοιλιά της μάνας του, οπότε και γι' αυτό γύρισα - όχι συνειδητά και ηθελημένα - μέσα μου. (Στην κοιλιά της μάνα μας ήμασταν προστατευμένοι, αφημένοι, ήσυχοι. Ή… ακριβώς το αντίθετο!!! Δεν βίωσαν όλα τα μωρά ευχάριστα μέσα στην κοιλιά της μάνας τους! 

Υπάρχει περίπτωση η κλειστοφοβία να προκύπτει από αυτό ακριβώς! Αλλά δεν είμαι ειδική για να το αποφανθώ. Το σίγουρο είναι - μου το είπαν οι άνθρωποι που ασχολούνται χρόνια με τα σπήλαια - ότι δεν υπάρχει μέση κατάσταση, είτε κάποιος θα λατρέψει να βρίσκεται εκεί είτε θα τρέξει μακρυά τρομοκρατημένος. Και.. να το συνδέσουμε με το θέμα: )

Ευθύνεται το σπήλαιο και η ενέργειά του για ό,τι αισθανθεί μέσα εκεί ο άνθρωπος; Ή ο άνθρωπος ευθύνεται γι’ αυτό που θα αισθανθεί;

Συνέχεια. Όπως ήταν φυσικό από εκείνη τη στιγμή και έπειτα με έτρωγε ο κώλος μου, ήθελα οπωσδήποτε να ξαναβρεθώ σε σπήλαιο! (Πρόσεξε.. το τσάμπα του πράγματος!! Θα μπορούσα κάλλιστα να εφαρμόσω αυτό που ανακάλυψα, να με αφήσω δηλαδή ελεύθερη, να είμαι ο εαυτός μου, να μην προσπαθώ, ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΟΥ, ώστε να νιώσω όπως ένιωθα μέσα στο σπήλαιο, θα μπορούσα, έτσι δεν είναι; Το τσάμπα είναι πιο γλυκό μάνα μου, γιατί για να καταφέρω το άλλο πρέπει να αγωνιστώ! Και αυτός ο αγώνας καθόλου δεν μου αρέσει, γιατί νιώθω ανήμπορη να τον δώσω, γιατί φοβάμαι - είμαι σίγουρη - ότι θα ηττηθώ!) Έτσι άρχισα εναγωνίως να ψάχνομαι για το τσάμπα! Βρήκα την ομάδα, έμαθα ότι γίνονται σεμινάρια σπηλαιολογίας κάθε χρόνο την άνοιξη, κι ότι μπορώ να γίνω σπηλαιολόγος σε έναν μήνα! παρακολουθώντας κάτι σεμινάρια! Έφεξα από χαρά, αλλά δεν μου έφτανε. Η άνοιξη είναι πολύ μακριά! Βρήκα λοιπόν έναν έμπειρο σπηλαιολόγο, επικοινώνησα και πήγα με την ομάδα του στα σπήλαια του Λαυρίου! Δεν θα περιγράψω το μεγαλείο των στοών (παραθέτω στο υ.γ. φωτό), πάω κατευθείαν στο ζουμί.

Στις στοές προχωρούσαμε έρποντας. Κάποιες στιγμές δε μέναμε επί τόπου, περιμένοντας τον επικεφαλής να ελέγξει αν η τρύπα οδηγεί σε στοά για να μπούμε ή να πάμε για άλλη.

Βρέθηκα στριμωγμένη, στα κατάβαθα της γης, περικυκλωμένη από πέτρα σαν μάρμαρο. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα ότι έτσι θα είναι μέσα στον τάφο! Πριν πω τι συνέβη στο μυαλό μου, πρέπει να αναφερθώ στην αρχική κουβέντα με τον σπηλαιολόγο. Μου είπε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι έχουν κλειστοφοβία. Του έχει τύχει άπειρες φορές, ένας πολύ νορμάλ και δυνατός άνθρωπος, μόλις εγκλειστεί να κάνει σαν δαιμονισμένος, να αρχίσει να ουρλιάζει, να χάσει απόλυτα τον έλεγχο, να μην μπορεί να πάρει αναπνοή κλπ. Κάτι σαν κρίση πανικού. Όταν μου το είπε δεν ήμουν σίγουρη ότι δεν θα το πάθω, του είπα πάμε κι αν δω ότι κρούβομαι - θα το καταλάβω από την αρχή - θα σας αφήσω και θα πάω Κερατέα παραλία να σας περιμένω. Τελικά δεν έπαθα δαιμονισμό -το ακριβώς αντίθετο, λατρεύω να βρίσκομαι εκεί. Πάμε τώρα στο μυαλό μου.)

Τη στιγμή λοιπόν που ήμουν σαν μέσα σε τάφο και σκέφτηκα ότι είμαι σαν μέσα σε τάφο, μου ήρθαν τα λόγια του σπηλαιολόγου στο νου και.. (δες το σαν ταινία σε αργή κίνηση) Ένιωσα ότι πολύ εύκολα θα μπορούσε η σκέψη μου να κατρακυλήσει κατά εκείθε... Και.. εκεί που άρχισε να μπαλαντζάρει έκανα ένα ουπ και την πήγα από την άλλη μεριά! (Και δεν ξανάφυγε από εκεί, ούτε ξαναμπαλαντζάρισα.)

Ο λόγος που γράφω: Υπάρχει τρόπος να ΜΗΝ καταπιεί τον άνθρωπο η άβυσσος! Κι αυτός είναι… να την έχει στα μάτια του! Να την κοιτά!

Την πολύ θλίψη κανένας δεν την θέλει γιατί παραφυλάει η κατάθλιψη κι αν φύγεις κατά εκεί θα ξεφύγεις υποχρεωτικά, και θα χάσεις κάθε έλεγχο. Ε, αυτός είναι ο λόγος που σε καταπίνει τελικά! 

Αντ’ αυτού: ΑΝ γνωρίζεις ότι η πολύ θλίψη μπορεί να σε στείλει στην κατάθλιψη και ότι αν κολλήσεις εκεί μπορεί και να ψοφήσεις, το ξέρεις, το κοιτάς, και πεις δεν με νοιάζει επιλέγω να πονώ, ο έλεγχος τακ τακ - αυτομάτως - θα πάει σε σένα!

Θα κλείσω με κάτι σχετικό-άσχετο: Αν αυτό που νιώθεις αυτό και είσαι, θα έχεις την ικανότητα να διαχειριστείς. Όταν άλλο νιώθεις κι άλλο προσπαθείς να είσαι, δεν θα την έχεις. Διότι τα εργαλεία βρίσκονται στον εαυτό. Βρίσκονται μέσα σ’ αυτόν που σβήνεις/μεταλλάσσεις/αποφεύγεις. Απομακρυνόμενος από τον εαυτό, απομακρύνεσαι ταυτόχρονα και από όλα τα εργαλεία σου.

Υ.Γ. Θαύμασε φίλε μου.. Μεγαλείο της φύσης!!

Στοές Λαύριο