Παράδειγμα μονομερίασης

(δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω καλύτερο από εμένα)

Παραθέτω ένα παλιό μου κείμενο, με τίτλο «Ποιο είναι το σωστότερο σωστό»: http://www.activistis.gr/2013/09/blog-post_6586.html

Το πρόβλημα της μονομερίασης δεν αφορά τις απόψεις. Σωστές θεωρώ και σήμερα τις απόψεις που τότε πρέσβευα (αυτές της Α στήλης). Το πρόβλημα βρίσκεται στη στήλη Γ, επειδή δεν αφορά σε επιχειρήματα της άλλης άποψης, αλλά στην επιβεβαίωση της επιλογής μου.

Τον πραγματικό αντίλογο δεν τον κατέγραψα τότε, το κάνω σήμερα (στήλη Β):

Α	Γ	Β
Ή το σωστό είναι ότι η εκχώρηση ελληνικής γης, περιουσίας του λαού, σε ξένες δυνάμεις είναι παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας οπότε έχουμε πόλεμο, και άρα είναι χρέος μας να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για την πατρίδα,	Ή το σωστό είναι ότι δεν καταπατείται κανένα Σύνταγμα, δεν έχουν παράνομα εκλεγεί, δεν έχουμε κατοχή, άρα ούτε και πόλεμο, όλα βαίνουν καλώς και πρέπει να συμμορφωθούμε με τους νόμους και τα μέτρα της κουραδοπολιτείας.	Αν αγωνιστώ μόνη μου δεν θα καταφέρω τίποτα. Θέλω να θυσιαστώ για την πατρίδα μου, αλλά η κατάσταση μπορεί να αλλάξει μετά από 100 χρόνια. Που αυτό σημαίνει ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου μόνο θα δίνω μάχες, θα χάνω, θα μείνω χωρίς τίποτα, οι δικοί μου θα πάσχουν, και όλα αυτά για το τίποτα.

Σχόλια:

1. Και η Α και η Β στήλη είναι ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ απόψεις (και το να φοβάμαι είναι δικό μου, και το να μην θέλω να πονέσω, και το να θέλω να την σκαπουλάρω, και είναι όλα αυτά εγώ ακριβώς όσο εγώ είναι και τα ιδανικά μου). Η πλειοψηφία ονομάζει την Α στήλη συναίσθημα και την Β λογική, ας τις πούμε έτσι.

2. Η Γ στήλη δεν είναι άποψή μου! είναι ό,τι προέκυψε από τη μάχη! Αρχικά επέλεξα τι θέλω να ακολουθήσω (άκαιρη επιλογή), που αυτό ήταν το Α (διότι αυτός ο άνθρωπος ήθελα να είμαι) και για να μπορέσω να το τηρήσω πολεμούσα το Β, κι έτσι προέκυψε το Γ. Που το Γ είναι μονομερής εστίαση, και είναι λάθος όταν χρησιμοποιείται, διότι δεν είναι άποψη, είναι επιχειρήματα! (δικαιολογίες) Επιχειρήματα που εφεύρισκα κάθε φορά που ερχόμουν αντιμέτωπη με την άποψη Β, με σκοπό φυσικά να υπερισχύσει η Α. (Αντίστοιχα αυτός που έχει επιλέξει να ακολουθήσει την άποψη της λογικής έχει τη δική του Γ στήλη, η οποία είναι: «αν χάσω κι εγώ τη δουλειά μου πώς θα βοηθηθεί ο άνεργος; καλύτερα να μείνω να παλέψω εκ των έσω, αυτοί έχουν όλα τα μέσα πάντα θα νικάνε, ποιο το νόημα να αγωνιστώ αφού δεν θα αλλάξει τίποτα; ο κόσμος είναι βόδι τους πιστεύει, να αγωνιστώ για ποιον, γι’ αυτόν που κάθεται στον καναπέ του; έχει ο πολίτης τρόπο δημοκρατικό να αντιταχθεί με την ψήφο του, αφού τους ψηφίζει σημαίνει ότι τους θέλει, γιατί εγώ να εναντιωθώ; κλπ»

3. Ο λόγος που επέλεξα να ακολουθήσω το Α (να ορίζει ποια είμαι) έχει να κάνει με τα παιδάτα μου χρόνια, τα ψυχολογικά που με έσερναν, έχει να κάνει με την αξία μου και με την αγάπη του εαυτού μου (για όποιον εστιάζει μονομερώς ισχύουν τα ίδια, όπου κι αν έχει εστιάσει χρησιμοποιώντας τον ως άνω τρόπο).

4. Από την έγκαιρη επιλογή (αν δεν παλέψεις για να επικρατήσει ένα από τα δυο, αλλά τα χρησιμοποιήσεις συνδυαστικά) προκύπτει το μέσον. Μία 4^η επιλογή, ας την πούμε Ω.

Α	Ω	Β
Ή το σωστό είναι ότι η εκχώρηση ελληνικής γης, περιουσίας του λαού, σε ξένες δυνάμεις είναι παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας οπότε έχουμε πόλεμο, και άρα είναι χρέος μας να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για την πατρίδα,	Θέλω να τιμήσω τις αξίες μου, αλλά όχι να παιδεύομαι άσκοπα. Θέλω να κάνω ηρωικές πράξεις αλλά όχι με τίμημα το παιδί μου. Ποια είναι η χρυσή τομή; Θα κάνω κινήσεις αγωνιστικές που με κάνουν να νιώθω καλά, με αυξάνουν, αν δω ότι κάτι με απομυζεί ή δημιουργεί πρόβλημα στα παιδιά μου, θα σταματήσω ή δεν θα το κάνω. Προσθέτω και το λεγόμενο όριο, το οποίο είναι το: Μέχρι του σημείου που μου αναλογεί. Υ.Γ. Εννοείται ότι στην περίπτωση που αγωνιστούν όλοι θα τιμήσω στο ακέραιο τις αρχές μου, με μεγάλη ευχαρίστηση και άκοπα.	Αν αγωνιστώ μόνη μου δεν θα καταφέρω τίποτα. Θέλω να θυσιαστώ για την πατρίδα μου, αλλά η κατάσταση μπορεί να αλλάξει μετά από 100 χρόνια. Που αυτό σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια της ζωής μου μόνο θα δίνω μάχες, θα χάνω, θα μείνω χωρίς τίποτα, οι δικοί μου θα πάσχουν, και όλα αυτά για το τίποτα.

5. Την Ω επιλογή δεν την βλέπουμε για είμαστε εστιασμένοι στο να επιβεβαιώνουμε αυτήν που προτιμήσαμε. ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ αυτός που μέσα του μάχεται (δεν βλέπει = ΚΑΙ ό,τι άλλο υπάρχει).

6. Οι άλλοι ή/και οι συνθήκες δεν μου κάνουν τίποτα: Μου δημιουργεί πρόβλημα ο αντίθετός μου, διότι μού αναζωπυρώνει τη μάχη που έχω ήδη δώσει μέσα μου. Αν δεν είχα καμία μάχη, δεν θα μου έκανε εκείνος τίποτα. (Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν κάποιος σε αγχώνει, σε νευριάζει, σε πονάει, σε μειώνει, χτυπάει σε κάτι που έχεις ήδη μέσα σου, ή/και έχεις ήδη παλέψει, ή/και έχεις διαγράψει κλπ.)

7. Οι ίδιοι προκαλούμε τη συμπεριφορά που δεχόμαστε: Είχα πάντα την απορία.. όποιον κι αν είχα απέναντί μου (επιφανειακό ή ουσιαστικό, λογικό ή συναισθηματικό, κάποιον που με γνώριζε ή τον περαστικό κλπ), και για όποιο θέμα, μου φερόταν σαν να είχα υπεροχή - έναντι του ιδίου. Μόνο όταν το θέμα μας ήταν τα παιδιά, συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο! Ο πάσα ένας θεωρούσε ότι μπορεί να με βάλει κάτω να με πατήσει. Κι ενώ και σ' αυτό το θέμα, όπως σε όλα τα άλλα, οι απόψεις μου ήταν διαφορετικές από της κοινωνίας, τις πίστευα πολύ, είχα ακλόνητα επιχειρήματα να τις στηρίξω, και τις στήριζα με την ίδια (έντονη) προσωπικότητα. Τι ευθύνεται για τη διαφορετική αντιμετώπιση που δεχόμουν; Εκεί πάσχω! Στο θέμα του παιδιού μού βγαίνουν όλα τα κατάλοιπα, όλοι οι φόβοι, οι ενοχές, οι αμφιβολίες, εκεί με κουράζω, εκεί δεν μου δίνω αξία, εκεί περιμένω αποτελέσματα, εκεί νιώθω έρμαιο, εκεί γίνομαι αδύναμη, μυρμήγκι. Ο άλλος απέναντί μου εισπράττει αυτό που νιώθω, ακούει κι αυτό που λέω. Κανονικά δεν θα επικρατούσε αυτό που εισέπραττε, θα έμενε σ' αυτό που άκουγε, όμως ΕΓΩ δυναμώνω την ένταση. Αυτός που νιώθει αδύναμος, στην προσπάθειά του να μην φανεί η αδυναμία του, την γιγαντώνει! (Για όλους ισχύει, μην μείνεις στο θέμα των παιδιών, σε όποιον τομέα παθαίνεις το ίδιο, ίδιος είναι κι ο λόγος.)

8. Η κούραση του εαυτού σημαίνει έλλειψη αγάπης. (Μόνο τις εξαντλητικές μάχες για την υπερίσχυση/επιβεβαίωση της επιλογής μας φτάνει για να αναδειχθεί το μέγεθος της κούρασης, για να δούμε πόσο αγαπάμε τον εαυτό μας.) Κουράζεις τον εαυτό σου όταν του επιβάλλεσαι. Ζωνάρι είναι η επιβολή στον εαυτό, με την έννοια αυτό που κάνουν στα μουλάρια, το έχεις ζωσμένο και το βολοδέρνεις μέχρι ψόφου, για να σε υπηρετεί.

9. Ο κανονικός/φυσιολογικός μου εαυτός. Ποιος είναι; Θυμήσου όταν παλιά (τα «καλά» χρόνια) πηγαίναμε διακοπές, αισθανόμασταν ότι φεύγουμε από τους ρυθμούς της καθημερινότητας. Στις διακοπές ξεκουραζόμασταν γιατί: δεν σκεφτόμασταν (υποχρεώσεις, πρέπει, προβλήματα κλπ.), ήμασταν αφημένοι (οι τουρίστες λένε, σε κάθε χώρα που πάνε οργιάζουν, δεν τους νοιάζει πώς φαίνονται, δεν τους ξέρει κανείς, κάνουν ό,τι τους βγαίνει, ευχαριστιούνται την κατάσταση όπως τους κάτσει, εκτός σχεδίου κλπ.) Αυτός θα μπορούσε να οριστεί ως ο πραγματικός μας εαυτός, στην περίπτωση που δεν καταπιεζόταν τον περισσότερο καιρό. Με την έννοια ότι βγαίνει εκτός ορίων διότι εκρήγνυται, μετά από πίεση. Αν ήταν πιο συχνή κατάσταση - ακόμα καλύτερα αν ήταν η συχνότερη - τότε αυτό που θα έβγαινε θα ήταν ο κανονικός μας εαυτός.  

10. Πώς τον επαναφέρω: Οι περισσότεροι άνθρωποι αφήνονται κοντά στη φύση. Άλλος καλός τόπος είναι τα αρχαία μνημεία, άλλος είναι οι εκκλησίες. Δοκίμασε, και όπου νιώθεις ότι αφήνεσαι πήγαινε συχνά. (Και ας το, θα δουλέψει η συνήθεια.)