Η μονομερίαση

Αναρωτήθηκα κάποια στιγμή γιατί καταβάλλω τόσο μεγάλη προσπάθεια να πείσω για τις απόψεις μου. Κανονικά όταν ο άνθρωπος για κάτι είναι σίγουρος δεν πασχίζει για να το αναδείξει. Κατάλαβα ότι αν δεν έπειθα εγώ τους άλλους… θα με έπειθαν αυτοί! (να πω καλύτερα θα ταρακουνούσαν τα θεμέλιά μου). Και θα με έπειθαν γιατί την άλλη άποψη την είχα για εχθρό. Αν οι δύο απόψεις είναι εχθροί κάποια θα νικήσει, κι αν κάποια νικήσει σημαίνει ότι.. η άλλη θα χάσει.

Πάμε σε παράδειγμα, τον αγώνα. Είχα την άποψη ότι το σωστό είναι ο άνθρωπος να αγωνιστεί για την πατρίδα του, να μην τον νοιάζει ό,τι κι αν χάσει, να μην τον νοιάζει ούτε η φυλακή, ούτε ο θάνατος. Και είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο και μου έλεγε «δεν σκέφτεσαι το παιδί σου, θα το αφήσεις έρημο, δεν βλέπεις τον υπόλοιπο κόσμο που κοιτάζει τον εαυτό του, κανείς δεν θα πολεμήσει, μόνη σου δεν θα καταφέρεις τίποτα, τσάμπα θα πάει ο αγώνας σου, και αυτός που θα την πληρώσει θα είναι το παιδί σου».

Να πω κάτι σημαντικό, αυτά που μου έλεγαν τα έβλεπα κι εγώ! Απλά τα πολεμούσα! Γιατί αν δεν τα έσβηνα από τη σκέψη μου, δεν θα μπορούσα να εφαρμόσω στην πράξη το άλλο που έβλεπα. Αν είχα δηλαδή στο μυαλό μου όλα τα λογικά πράγματα που μου έλεγαν δεν θα έκανα ό,τι έκανα.

Επιλογή

Το θέμα με την επιλογή είναι ότι την κάνουμε άκαιρα, όχι στο σωστό σημείο, και είναι ο λόγος που πάσχουμε. Όταν έχουμε δίλημμα ΚΑΚΩΣ επιλέγουμε αν θα ακολουθήσουμε αυτό που μας λέει η λογική μας ή αυτό που μας λέει η συνείδησή μας. Ό,τι επιλέξουμε, το άλλο γίνεται εχθρός. Το πολεμάμε, γιατί βγάζει λάθος την επιλογή μας. Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε για να πολεμήσουμε τη δεύτερη σκέψη είναι με το να επιβεβαιώνουμε συνεχώς αυτή που επιλέξαμε. (Ευθύνεται για την πώρωση, τις «αιματηρές» διαμάχες, την απομόνωση, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτό που δημιουργείται μέσα μας.)

Στο παράδειγμα του αγώνα, ποια από τις δύο απόψεις είναι η σωστή, αυτό που έβλεπα ή αυτό που μου έλεγαν; ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ! Συνδυαστικά χρησιμοποιούμε τη συνείδηση και τη λογική. Έχω και τα δυο στα μάτια μου, ΚΑΙ ΜΕΤΑ επιλέγω! Μεγάλη ευθύνη ε; Ταυτόχρονα όμως δίνει και όλη τη δύναμη στον άνθρωπο.

Ευθύνη – Δύναμη

Ο δημόσιος υπάλληλος για να μπορεί να συναινεί, εστιάζει στο «αν μείνω κι εγώ άνεργος σε τι θα ωφελήσει», πολεμώντας αυτό που του λέει η συνείδησή του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η συνείδησή του εξαφανίστηκε. Υπάρχει, και κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπος γίνεται έρμαιο. Κατά τον ίδιο τρόπο αυτός που ακολουθεί εστιασμένα τη συνείδησή του, όταν τον πλακώνει η λογική πραγματικότητα, γίνεται έρμαιό της.

Έγκαιρη επιλογή: Έχω στα μάτια μου αυτό που μου υποδεικνύει η συνείδησή μου, να κάνω το καθήκον μου δηλαδή απέναντι στην πατρίδα μου, ταυτόχρονα όμως έχω κι ότι μπορεί να έχω πεθάνει όταν γυρίσει η κατάσταση, να μην δω κανένα αποτέλεσμα του αγώνα μου, και κατά τη διάρκεια της ζωής μου να υπομένω μόνο, μάχες και ήττες και απώλειες και απομόνωση και όλα τα δεινά. Αν τα έχω και τα δυο στα μάτια μου είναι δύσκολο να επιλέξω τη βολή μου, αλλά εξίσου δύσκολο είναι να επιλέξω και τον ηρωισμό.. Μέγα ευθύνη γιατί είναι δική σου επιλογή, δεν κάνεις ό,τι οι άλλοι, ούτε κάνεις το "χατίρι" της συνείδησής σου -εξαναγκαστικά γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Είναι καθαρά δική σου επιλογή. Σκέψου όμως ότι δεν θα υπάρξει τίποτα μετά που να καταφέρει να σε σύρει.. Κι αυτό δίνει όλη τη δύναμη.