Το ταξίδι της ψυχής ενός ναρκωμανή. κεφ.6

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Το λιμάνι του ονείρου

Πέρασε αρκετός μετρημένος χρόνος όπου η ολότητά μου είχε πέσει σε βαθύ ύπνο. Η ασφάλεια που ένιωθε μέσα στο λιμάνι του ονείρου τής έδωσε τον μετρημένο χρόνο που χρειαζότανε για να ηρεμήσει και να επουλώσει τις πληγές της καρδιάς της. Οι μάχες την κουράσανε και το παράδοξο με όλες τις μάχες που βίωσε ήταν ότι καμιά δεν ήταν δική της.

Ένα πρωινό ο βαθύς ύπνος εγκατέλειψε την ολότητά μου και άφησε να ελευθερωθούν όλες οι εικόνες που κουβαλούσε η ζωή μου και όλες οι επιθυμίες που ένιωθε η ψυχή μου ότι χρειάζεται για να ξεκινήσει την εικόνα του λιμανιού της. Χρειαζότανε όλα όσα είχε ζήσει μέχρι τώρα στα δεκατέσσερα μετρημένα χρόνια της υλικής της ύπαρξης και να ξεκαθαρίσει ποια από όλα αυτά  ήθελε να κρατήσει. Της φαινότανε πολύ δύσκολο να χτίσει το λιμάνι του ονείρου της αλλά η λαχτάρα για το ταξίδι της δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Ένιωθε πάρα πολύ έντονα τα σύμβολα από το λιμάνι του σχολείου και καταλάβαινε πως της χρειάζονται και τα δυο.

Ένιωθε την σπίθα στην ψυχή να της δίνει όραμα και δύναμη. Από την άλλη ήθελε να φυλακίσει όλες τις μάχες μέσα στη φυλακή και να πετάξει το κλειδί μέσα στα θολά νερά του ποταμού.

Το πρώτο υλικό που ονειρεύτηκε η ψυχή μέσα στο λιμάνι του ονείρου της ήταν αυτό που λέγανε οι άνθρωποι σπίτι. Ήταν η στέγη που θα φιλοξενούσε όλες τις ψυχές που θα αγαπούσε η ψυχή μου στην διάρκεια του ταξιδιού της. Δεν χρειαζότανε να είναι κάποιο επιβλητικό παλάτι αλλά ούτε και κάποιο καλύβι που θα το έπαιρνε ο πρώτος αέρας.

Δημιούργησε η ψυχή μου μια εικόνα του σπιτιού της και την έβαλε μέσα στο όνειρο της. Η αίσθηση που της άφησε η πρώτη εικόνα την πλημμύρησε με περίεργα χτυποκάρδια και η χαρά έκανε επιτέλους την εμφάνισή της.

Συνέχισε η ψυχή να περιεργάζεται το όνειρό της και να προσθέτει εικόνες όπως το καταπράσινο χορτάρι να αγκαλιάζει το σπίτι κάνοντάς το ένα κομμάτι από γη και όχι κομμάτι χειροποίητο. Πρόσθεσε απέραντους κήπους που τυλίγανε με τα χρώματα τους κάθε γωνιά του ονείρου της. Άφησε πολλές ζωντανές ψυχές ζώων να περιφέρονται μέσα στα ατελείωτα λιβάδια του ονείρου της προσθέτοντας άφθονα κελαηδήματα πουλιών και άγριες κραυγές νεογέννητων θηρίων που δεν αγριεύανε ποτέ. Φύτεψε απείρους σπόρους φυτών οι οποίοι θα φροντίζανε τις ανάγκες του σώματός της. Ελευθέρωσε μέσα στο όνειρό της τις σκληρές μελωδίες που την ανακούφιζαν από όλους τους πόνους και της χαϊδεύανε τις ανοιχτές πληγές προσπαθώντας να τις επουλώσουν.

Χτίζοντας το λιμάνι του ονείρου της η ψυχή μου άρχισε να αντιλαμβάνεται καινούργιες ιδέες και να αισθάνεται ολοένα και μια περίεργη έντονη ανησυχία του κορμιού της. Η ζωή άρχισε να της γελάει και η ψυχή μου σάστισε από την απορία που την τύλιγε. Ο φόβος που υπήρχε πάντα σε κάτι καινούργιο που ένιωθε νομίζοντας πως κάτι κακό θα συμβεί την έβαλε σε ένα λιμάνι καχυποψίας και τεμπελιάς. Σταμάτησε για λίγο στο μετρημένο χρόνο το χτίσιμο του ονείρου της μέχρι να σταματήσει η ζωή της να γελάει και να της πει τι συμβαίνει.

Η ζωή έπαιξε για λίγο μετρημένο χρόνο με την ψυχή μου μέχρι που η ψυχή μου άρχισε να θυμώνει επικίνδυνα. Την πήρε αγκαλιά και της εξήγησε πως όλα αυτά τα περίεργα και ακαταλαβίστικα που νιώθει είναι η έλξη για μια ψυχή όπου έχει γυναίκειο σώμα. Έτσι χρίζονται τα όνειρα και μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Έτσι ανοίγει η πόρτα για την καρδιά και παίρνει η αγάπη το μερίδιό της από τον  φόβο. Είναι η μεγαλύτερη ανάγκη που νιώθει ο άνθρωπος σαν ολότητα και σαν σκοπό και σαν τελικό προορισμό. Το όνειρο σου μου είπε χρειάζεται μια γυναίκεια παρουσία για να σε συντροφεύει για όσο μετρημένο χρόνο θα σου δίνω την ανάσα μου. Την μοναδική εικόνα συντρόφων που είχε η ψυχή μου ήταν αυτή των γονιών της και δεν ήθελε με τίποτα να υπάρξει πολεμιστής μέσα σε μια αγάπη. Δεν ηθελε με τίποτα να γίνει η αιτία που θα πληγώσει άλλες καρδιές. Ήθελε απλά το λιμάνι του ονείρου της να γίνει ορατό και πραγματικό μέσα στον υλικό κόσμο καλώντας την ευτυχία σαν επίτιμη βασίλισσα του ονείρου της. Της έφτιαξε ένα θρόνο στην κορυφή του ονείρου της γεμίζοντας η καρδιά της με δέος και μια υπόσχεση ψυχής.

Θα υπερασπιστώ αυτόν τον θρόνο θυσιάζοντας ακόμη και την ίδια μου την ζωή προκειμένου να ζήσω έστω και για μια στιγμή πλήρης, ευτυχισμένος με όλα όσα είναι χτισμένα και τοποθετημένα μέσα στο όνειρο, υποσχέθηκε η ψυχή μου μπροστά στον θρόνο της ευτυχίας . Ο προορισμός είχε πλέον πάρει εικόνα και πνοή. Η ζωή έκανε το θαύμα της και μου φανέρωσε ότι πιο πολύτιμο είχα μέχρι εκείνη την στιγμή πάνω στο μέχρι τώρα καταραμένο υλικό κόσμο.

Η ματαιοδοξία έδωσε την σκυτάλη στην ελπίδα και την πιστή και η τεμπελιά έδωσε το κουράγιο στην ψυχή μου να σηκωθεί παίρνοντας όλα της τα εφόδια και να συνεχίσει το ταξίδι για τον μεγάλο προορισμό.

Ο αέρας ξεδιάλυνε τον ορίζοντα φανερώνοντας ένα ατέλειωτο ποτάμι που προκαλούσε πανικό όταν οι τρικυμίες θεριεύανε και απίστευτη γαλήνη όταν άνοιγε την αγκαλιά του για να υποδεχτεί την βάρκα μου στα σπλάχνα του. Η βάρκα μου ήταν γεμάτη από εφόδια και το μόνο που περίμενε η ψυχή μου ήταν ο χτύπος της καρδιά που θα την οδηγούσε στο επόμενο άγνωστο λιμάνι.

Η υπομονή τής έδινε την άνεση να μπαίνει και να βγαίνει στα λιμάνια της οικογένειας και στο λιμάνι του σχολείου.

Μετά από δεκαπέντε μετρημένα χρόνια πήρε η ψυχή μου την απόφαση να μην ξαναπατήσει ποτέ πια στο λιμάνι του σχολείου κερδίζοντας έτσι πιο πολύ μετρημένο χρόνο μέσα στην ρουτίνα της, χρόνο που θα την βοηθούσε να αναζητήσει πιο άνετα τον επόμενο χτύπο της καρδιά της.

Απλά περίμενε σιωπηλή με την αγωνιά στο πλάι της για το επόμενο λιμάνι.


κεφ. 1 http://upogia-taxi.blogspot.gr/2013/03/1_20.html

κεφ. 2 http://upogia-taxi.blogspot.gr/2013/03/2_20.html

κεφ. 3 http://upogia-taxi.blogspot.gr/2013/03/3.html

κεφ. 4 http://upogia-taxi.blogspot.gr/2013/03/4.html

κεφ. 5 http://upogia-taxi.blogspot.gr/2013/03/5_23.html 




πηγή :  http://upogia-taxi.blogspot.gr/