Μικρόκοσμος – Μακρόκοσμος

Στο νησί συμβαίνει ό,τι και στην υπόλοιπη χώρα, μόνο που, με έναν τρόπο μαγικό, υπερμεγεθύνονται τα πάντα και λόγω αυτού γίνονται εντελώς ξεκάθαρα.

Η τοπική αρχή ευθύνεται για όλα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι θεωρούν τον κόσμο μωρά και τους φέρονται ανάλογα. Ό,τι θέλουν να δρομολογήσουν δεν το θέτουν ξεκάθαρα, θεωρούν ότι ο κόσμος δεν θα καταλάβει, και το παρουσιάζουν με έναν τρόπο, ας τον πούμε διπλωματικό, με σκοπό να περάσει, και δη με τις λιγότερες διαμαρτυρίες. Μα ακριβώς επειδή το φέρνουν «κάπως» -πλαγίως-, ο κόσμος καταλαβαίνει ότι κάτι υποβόσκει, οπότε αναγκαστικά θεωρούν ότι υπάρχει από πίσω ατομικό συμφέρον -ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανένα. Και αντιδρούν, σε ό,τι κι αν τους προτείνεται, ακόμη κι αν είναι για το συμφέρον τους. Που σημαίνει ότι πολεμάται άκριτα κάθε προσπάθεια, ακόμη κι αν αυτή αφορά τη βελτίωση των συνθηκών στο νησί. (Στον μακρόκοσμο: δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να κυβερνηθεί ο τόπος από άξιους, καθότι μόνο ο άσοφος θεωρεί ότι είναι εξυπνότερος από το πλήθος, και που είναι αυτός που θα πολιτευτεί.)

Ένα δεύτερο μεγάλο λάθος είναι ότι συνδιαλέγονται με τους «προύχοντες», κι όχι με τους καθόλα αρμόδιους. Παράδειγμα, οι Κερκυραίοι είναι εντελώς αναρμόδιοι να αποφασίσουν για την Ερεικούσσα, καθότι το σπίτι τους στο ακριτικό νησί είναι εξοχικό. Αν θελήσουν πχ να πάνε για ψώνια στην Κέρκυρα έχουν σπίτι να μείνουν, ενώ ο κάτοικος της Ερεικούσσας θα πρέπει να μείνει σε ξενοδοχείο. Που σημαίνει ότι επειδή δεν τον ενδιαφέρει καθόλου, δεν εκπίπτει σ’ αυτόν κανένα πρόβλημα, ποτέ δεν θα ζητήσει δρομολόγιο αυθημερόν! -το ίδιο ισχύει για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο μόνιμος κάτοικος, που δεν ερωτάται. (Στον μακρόκοσμο: ποιοι παίρνουν αποφάσεις, ας πούμε για την παιδεία: Αυτοί που τα παιδιά τους τα στέλνουν σε ιδιωτικό! Ποιοι παίρνουν αποφάσεις για την υγεία: Αυτοί που όταν χρειαστούν νοσηλεία έχουν 30 γιατρούς πάνω από το κεφάλι τους! -μην τους χάσουμε-, και πάει λέγοντας.)

Και θα μου πεις τώρα, άμοιρος ευθυνών ο λαός; Και θα σου πω, δεν του δίνεται η επιλογή να γίνει σωστός. Με παράδειγμα: Πες (όνειρα θερινής νυκτός) ότι η τοπική αρχή ενημέρωνε τους κατοίκους για το πρόβλημα της ερήμωσης των ακριτικών νησίδων (το θέμα της ΑΟΖ) κι ότι το πιο σημαντικό για να θεωρείται κατοικημένο είναι το σχολείο (μπορούν να το αποδείξουν δε, με το ότι δεν μπορούν πχ να ζητήσουν από την πολιτεία γιατρό) και αφού το αναπτύξουν, να τους προτείνουν να φέρουν εδώ τα παιδιά τους, να πάνε σχολείο στην Ερεικούσσα τα εγγόνια τους. Αν το επιλέξουν δεν θα τίθεται πλέον ζήτημα, δεν θα χρειάζεται η πολιτεία να προβεί σε καμία ενέργεια για να φέρει κόσμο, ούτε κίνητρα να παρέχει, ούτε επιδόματα. Στην περίπτωση που δεν το επιλέξουν, τότε θα είναι σύμφωνοι με την μετοίκηση άλλων, που σημαίνει δεν θα πολεμούν, αντιθέτως θα στηρίζουν την όποια προσπάθεια. (Στον μακρόκοσμο: ό,τι πρόβλημα αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία, για το είδος των ανθρώπων που κατασκευάζεται, ευθύνεται εξολοκλήρου η κεφαλή! οι παντελώς λάθος χειρισμοί της πολιτείας.)

 

Ωραία όλα αυτά, από τη στιγμή που δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να αλλάξει κάτι, γιατί τα αναφέρω. Το να γνωρίζουμε ΤΙ προκαλεί το πρόβλημα είναι το άπαν. Διότι δεν μένουμε να κρίνουμε, ή να προσπαθούμε να αντιγυρίσουμε το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, από τη στιγμή που ξέρουμε τι το προκαλεί. (Ακόμα κι αν δεν πολεμήσουμε για να αλλάξουμε τη ρίζα του κακού, θα γλιτώσουμε από τσάμπα κόπο, σαν τις μύγες πάνω στο τζάμι παλεύουμε το πάνω-πάνω, αυτό που φαίνεται.)