Αυτοακυρώθηκε ο Τσόκλης

Επιβεβαιώνει επίσης ότι οι γέροντες της εποχής μας είναι οι πλέον άσοφοι.

Έχει καταργηθεί η θανατική ποινή. Κι ενώ υπάρχουν εγκληματίες που έχουν κάνει τα ειδεχθέστερα των εγκλημάτων, η ζωή τούς χαρίζεται. Και σκέφτεσαι καμιά φορά γιατί; Γιατί να συνεχίζει να την γεύεται, ο χειρότερος των χειροτέρων, ενώ καθόλου δεν του αξίζει.

Ανθρωπιστικός είναι ο λόγος της κατάργησής της; Μήπως δείγμα πολιτισμού; Μήπως θρησκευτικός ο λόγος; Ή μία μίξη απ’ αυτά;

Υπάρχει και βαθύτερος. Κανέναν μας δεν παίρνει να ισχύει, γιατί κανείς μας δεν γνωρίζει ΤΙΠΟΤΑ για τον λόγο της ύπαρξης! Μπορεί κάποιος να αποφασίσει ποιος είναι ο άχρηστος και ποιος ο χρήσιμος; Και δεν βάζω καθόλου μέσα τυχόν περιθώρια αλλαγής, σωφρονισμού, ότι δηλ. υπάρχει περίπτωση ένας τίποτας να γίνει άνθρωπος. Αναφέρομαι στον αμετάκλητα χειρότερο των χειροτέρων, μπορεί να πει κάποιος με βεβαιότητα ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης;

Το αντίθετο; Μπορεί να πει κάποιος με βεβαιότητα ότι έχουν σπουδαία χρησιμότητα, ιδίως αυτοί, οι χειρότεροι των χειροτέρων; (Ανάλογη με αυτή των δεινών.)

Που (για να το δέσουμε, το ρεζουμέ) μόνο όταν κάποιος αντιληφθεί την αναγκαιότητα-σπουδαιότητα των χειροτέρων και των δεινών, μπορεί να θεωρείται άνθρωπος (με την κανονική έννοια της λέξης). Που αυτομάτως δεν σημαίνει ότι αυτός θα είχε «προτεραιότητα», αν ετίθετο η επιλογή; Ανάμεσα σ’ ένα βόδι και σ’ έναν άνθρωπο ποιος έχει προτεραιότητα; Ανάμεσα σ’ ένα ντουβάρι και σ’ έναν άνθρωπο;

(Ντουβάρι θεωρείσαι αν ζήσεις πολλά χρόνια και παρόλα αυτά καταφέρεις να φύγεις όπως ήρθες.)

 

Υ.Γ. Αν οι γέροι ήσασταν σοφοί (όπως οφείλατε) θα παραχωρούσατε τη θέση στους νέους, όχι επειδή έχετε χορτάσει, όχι επειδή οι νέοι δεν έχουν προλάβει, αλλά γιατί αυτό θα επέλεγε χωρίς σκέψη, χωρίς λόγο, ένας κανονικός άνθρωπος. (Μωρά είσαστε, αλλά αντίθετα με αυτά, χωρίς χρονικό περιθώριο ενηλικίωσης.)

Μόλις μου ‘ρθε άλλος ένας σπουδαίος λόγος για να κάνει κάποιος παιδιά! Ακόμη κι αν κανένα άλλο μάθημα δεν πάρει ζώντας, θα μάθει αναγκαστικά αυτό! (Το μαθαίνεις αναγκαστικά, είτε είσαι άξιος είτε δεν είσαι.) Ο γονέας που χάνει το παιδί του δεν γαληνεύει ποτέ, θεωρεί ότι έπρεπε να φύγει ο ίδιος κι όχι εκείνο. Όχι γιατί ο ίδιος χόρτασε τη ζωή, όχι γιατί δεν έζησε το παιδί του, αλλά γιατί αν έφευγε ο ίδιος θα είχε λογική!!!!