Η ύπαρξη ως μόνο αποτέλεσμα

Ξέρω γιατί δεν ένιωθα ποτέ αρκετή, γιατί τα «προσόντα» μου δεν έχουν καμία έμπρακτη εφαρμογή, κι είχαν απόλυτο δίκιο στην κρίση τους, κι είχα δίκιο που μου έγινε απόλυτα πιστευτή.

Όταν τελικά κατάλαβα ότι όσο σωστά κι αν τα έλεγαν, παρόλα αυτά δεν ήμουν εγώ, πάλεψα για να αγαπήσω τα δικά μου, στην αρχή πείθοντάς με για την χρησιμότητά τους, μόνιμη διάψευση. Άλλος τρόπος ήταν να τα χαίρομαι σαν ζητιάνα, στα κρυφά. Στα σκοτεινά και μοναχικά μέρη μου.

Μου φαινόταν τόσο πολύ δύσκολο να στέκω «γυμνή», άοπλη μπρος στην πραγματικότητα. Πώς θα μεγαλώσω τα παιδιά μου; Πώς θα τα συντηρήσω; Πώς θα λύνω προβλήματα; Άοπλη, τελείως, εμπρός της.

Είναι αλήθεια ότι δεν θα κατάφερνα τίποτα με τις δικές μου ικανότητες, μα και τι κατάφερα και με των άλλων; Και.. χίλιες φορές θα αποδεχόμουν την αποτυχία αν χρησιμοποιούσα τα δικά μου, παρά τα «χρήσιμα» -που καταβάλω και τόσο κόπο για να τα έχω, ακυρώνοντας και τα δικά μου.

Η άκρη για το ξέμπλεγμα του κουβαριού ήταν η εξής: Ό,τι δεν γίνεται να διευθετηθεί με τις δικές μου δεξιότητες δεν είναι για μένα, δεν με αφορά. Είτε άλλος καλείται να το διευθετήσει, είτε κανείς -που σημαίνει ότι η χρησιμότητά του είναι αυτή, να στέκει. Χωρίς καμία επέμβαση. Μιλάνε ξέρεις τα θέματα από μόνα τους, με δική τους φωνή, που όμως ΟΛΟΙ καταλαβαίνουν.

 

Άκουσα το τραγούδι «ο κόσμος έγινε για να βρεθούμε εμείς οι δυο». Σκέψου… ολόκληρος ο κόσμος φτιάχτηκε για να βρεθούμε όλοι μας σήμερα! Για να υπάρχουμε! Ο κόσμος όλος φτιάχτηκε για να υπάρξω!  

Ολόκληρος ο κόσμος φτιάχτηκε για να υπάρξεις! Όλα γύρω σου δουλεύουν, κινούνται, για να υπάρχεις εσύ!

Τι αποτέλεσμα έφερες, ρωτάνε. Υπάρχεις, αυτό δώσε για απάντηση.

(Τα αποτελέσματα είναι δυο λογιών, από τη μία έχουμε τα απτά, κι από την άλλη αυτά που δεν είναι δυνατόν να δούμε. Τα απτά αφορούν τον ίδιον που τα επιδιώκει και τα φέρνει. Τα αποτελέσματα που δεν βλέπουμε, της -καθαυτής, νέτης σκέτης- ύπαρξης, κινούν την ιστορία. Δική σου η κρίση, ποια είναι σημαντικότερα, στο χέρι σου κι η επιλογή, ποια θα σε ενδιαφέρουν, ποια θα τρων τον χρόνο σου.)

 

Είδα την ταινία «the piano», είναι μία μουγκή κοπέλα, αδύναμη, την τραβολογάει ο άντρας της, την βασανίζει, την κάνει ό,τι θέλει, πραγματική υπεροχή, όχι φαντασίες. Τον κατατρόπωσε η «αδύναμη» κυρά με μία μόνο δυνατότητα (προσόν), καθόλου πραγματική, απλή φαντασιοπληξία. Μίλησε λέει μεσ’ το μυαλό του σαν να του μιλούσε με λόγια, την άκουσε πεντακάθαρα.

Να το πιστέψει ή να μην το πιστέψει; Να κάνει αυτά που του είπε ή να κάνει πώς δεν τα άκουσε; -και να συνεχίσει να βιώνει την «ομιλία» της στο κεφάλι του, που δεν πιστεύει κιόλας ότι αυτά τα πράγματα γίνονται.

Τα προσόντα τα εσωτερικά κάνουν μαγικά, όχι γιατί είναι πιο ισχυρά, αλλά γιατί δεν μπορεί ο άνθρωπος μαζί τους να παλέψει.