Γνωρίζοντας τα βασικά

Ό,τι γνωρίζουμε είναι λάθος, κι είναι αναγκασμένος ο καθένας από εμάς να αναζητεί μόνος του, χωρίς κατευθυντήρια γραμμή, χωρίς αφετηρία, μέσα στο αβυσσαλέο άπειρο-τίποτα, (ανακαλύπτοντας εξ αρχής τον τροχό), το σωστό.

Γνωρίζοντας τα βασικά ανοίγεται μπρος στα μάτια σου ο δρόμος που θα διαβείς για να το βρεις, ολοφώτιστος (δεν τον χάνεις με τίποτα) και μονόδρομος (φτάνεις αναγκαστικά στο τέρμα).

Η γνώση σώσει! είναι απλή στη σύλληψη, δεν μειώνει φυσικά καθόλου την προσπάθεια, αλλά γνωρίζοντας πού οδηγεί μπορεί, δύναται ο καθείς να την καταβάλει (τη συγκεκριμένη υπερπροσπάθεια):

Αν σε ένα δίλημμα έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ ενός που δεν μπορούμε με τίποτα να κάνουμε και διαλέξουμε το άλλο, ακόμα κι αν είναι το καλό, κακό παράγεται.

Για να παραχθεί καλό πρέπει υποχρεωτικά να μπορούμε όλα όσα το δίλημμα αφορά. Διότι (α) μόνο τότε κανονικά ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ (κανονική επιλογή είναι μόνο το ελευθέρας βουλήσεως. Η εξ ανάγκης επιλογή δεν είναι επιλογή, σε σέρνει/διαφεντεύει/διατάζει αυτό που σε εξαναγκάζει.)

Κανόνας (του σύμπαντος): Το αποτέλεσμα θα είναι πάντοτε κακό (ακόμα κι αν επιλέξουμε το καλό) στην περίπτωση που το επιλέγουμε αναγκαστικά και το αποτέλεσμα θα είναι πάντοτε καλό (ακόμα κι επιλέξουμε το κακό) στην περίπτωση που το επιλέξουμε με ελεύθερη βούληση. Ο λόγος που συμβαίνει;

Η επιλογή που σε κάνει να νιώθεις «δεν θα μπορούσα με τίποτα να το κάνω αυτό», είναι 1. επίκτητη και 2. δεν είναι πραγματικότητα/αλήθεια. Αφορά σε ό,τι μας σέρνει από τα παιδάτα μας. Σκοτώνοντάς τα (αυτά που επέδρασαν και σε όρισαν) ελευθερώνεσαι. Η ελευθερία του ανθρώπου δίνει το άνοιγμα στις άπειρες άλλες επιλογές που υπάρχουν, που δεν τις βλέπει όντας εγκλωβισμένος μέσα σ’ αυτά που τον σέρνουν. Οπότε, ως ελεύθερος, (β) αναγκαστικά διαλέγεις κάτι εξαίσιο, μέσα στα άπειρα εξαίσια κάθε φορά που υπάρχουν, ενώ ως μη ελεύθερος βλέπεις μόνο τα καθόλου εξαίσια που το δίλημμα (το πρόβλημα) σε βάζει να κοιτάς και εξ αυτών διαλέγεις (άρα σε κάθε περίπτωση το καθόλου εξαίσιο).

Υ.Γ. Στη θεολογία, αλλά και σε αρχαία κείμενα, αναφέρεται με διάφορους τρόπους κάτι πολύ ενδιαφέρον «ο δρόμος του καλού περνά μέσα από τον δρόμο του κακού». Να το δούμε λίγο…  Όλοι στη διάρκεια της ζωής μας κάνουμε κακό. Άθελά μας λέμε, δεν το είχαμε σκοπό. Ο άνθρωπος που δρα έτσι άσκεφτα, ασυναίσθητα, κατά λάθος, θα οδηγηθεί κάποια στιγμή στην αλήθεια/σωστό; Στον κύκλο τον ατέρμονα οδηγείται, της φαυλότητας. Στην αλήθεια/σωστό σε οδηγεί το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή να μην δρας ποτέ κατά λάθος, ασυναίσθητα, χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Για να συμβεί, το μόνο που χρειάζεται είναι να σβήσεις όσα σε σέρνουν, που είναι αυτά που δρουν κάτω από τη μύτη σου και χωρίς την έγκρισή σου. Τα σβήνεις με το να επιλέγεις κάθε φορά αυτό που δεν μπορείς με τίποτα να κάνεις.