Ένα τηλεφώνημα και μία πρόποση...

Τη βραδιά της Κυριακής των εθνικών εκλογών είχα πάει βόλτα με κάτι φίλους, όταν χτύπησε το κινητό. Ήταν ο ξάδερφός μου, που βαριόταν ως συνήθως να κάνει κάτι διαφορετικό από το να κρατάει ένα τηλεκοντρόλ ή ένα "ποντίκι" και να ζαπάρει ή να σερφάρει σε οθόνες, μέχρι να κλείσουν τα μάτια του.
-Τι θες πάλι; τον ρώτησα. Σταμάτα να μου παριστάνεις το πρακτορείο Ρόιτερς και να μου μεταφέρεις συνέχεια καυτές ειδήσεις. Κάτσε και συνέχισε το μαζοχισμό μπροστά στο κουτί με τις ενημερωτικές τσόντες και ξεφορτώσου με!
Αυτός γέλασε σαρδόνια και μου το πέταξε λες και χαιρόταν να το ακούσω από εκείνον!

- Ξέρω τις απόψεις σου και ειδικά για το πόσο οι εκλογές ανακυκλώνουν τη σκατίλα όπως μας λες, που σίγουρα πάλι δεν θα πήγες να ψηφίσεις. Εγώ θα σου πω όμως την καλύτερη δήλωση που αποκόμισα από το στόμα ενός εκ των νικητών της βραδιάς. Είπε λοιπόν ο Άδωνις Γεωργιάδης ότι θα σκιστούνε για να πραγματοποιήσουν τα όσα υποσχέθηκαν προεκλογικά! Το' πιασες καλά αυτό; Όσα είχε πει γενικά ο Κούλης, δηλαδή, περί ιδιωτικοποιήσεων ΔΕΗ (κλικαρε) , και νερού, συντάξεων, εκπαίδευσης και τόσων άλλων(κλικαρε)  που δεν άκουσα εγώ ή δεν θυμήθηκε μες στο χαμό του εκσυγχρονισμού στο μυαλό του να πει αυτός! Συν αυτή την περίεργη δηλωσούλα περί εργασιακής εβδομάδας 7 ημερών. Ε, γουστάρεις; Θα πήξουμε στο ιδιωτικό σκατό και αν δεν γουστάρουμε θα μας ξηγήσει το όνειρο η αναστημένη από την απραξία των χρόνων της "αριστεράς" και ενισχυμένη αστυνομία μας! Χι χι χι!

Και με ένα δεύτερο σαρδόνιο κι αντιπαθέστατο γύρο γέλιου μου το'κλεισε! Είχε βγάλει το άχτι του ο κερατάς!

Όχι πως μου έκαναν εντύπωση όλα αυτά, όχι πως δεν τα περίμενα, όχι πως είχε άδικο στην τελική ο άσπονδος συγγενής. αλλά να...εκείνη τη στιγμή ένιωσα πολύ περίεργα! Μουδιασμένα, σαν να'χα χάσει την επαφή με την πραγματικότητα (τρομάρα της κι αυτηνής, τέτοια άρρωστη ανωμαλιάρα που έχει γίνει και θέλει να μας παγιώσει τη "φυσιολογικότητά της" στο ξεροκέφαλό μας, για να μη πω και πού αλλού θέλει να μας τη χώσει). Και αντέδρασα με έναν τρόπο...πώς να το περιγράψω;
Όχι, όχι σαν φρικαρισμένο ρομπότ που περιμένει το νέο τσιπάκι αναβάθμισης για να λειτουργεί "ορθά", μηχανιστικά και ευπρόβλεπτα. Προτιμώ να πω σαν... ένας άνθρωπος που ξαφνικά δέχθηκε  μια αλλόκοτη φλασιά φώτισης: ότι παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες και όλη τη στασιμότητα και την έλξη της αυταπάτης που φαίνεται να σκεπάζει σαν σάβανο τον κόσμο, ωστόσο τα πάντα μπορούν πάντα να συμβούν, ακόμη και τα πιο απίθανα και με απρόβλεπτο τρόπο ανατρεπτικά!

Τι λες κι εσύ ξάδερφε; Πίνω λοιπόν, δίχως άγχος και ανασφάλειες, την μπύρα μου χαλαρά, στην υγειά της "ανάπτυξης" και της  "κανονικότητας" που επέστρεψε στον τόπο. Αν και ποτέ δεν είχε φύγει, απλά είχε αλλάξει στυλ, προτιμώντας το πιο casual σε σχέση με την ψευδο-σοβαρότητα της γραβάτας και του επώνυμου κοστουμιού.

Cheers, το λοιπόν, συνμαλάκες μου! Αλλά δεν είμαι φίλος, η αληθινή φιλία κερδίζεται και η φιλία είναι όφελος, δεν είναι ούτε ψυχαναγκασμός ούτε καταναγκασμός, ούτε συνενοχή στο αφύσικο και στο νοσηρό, ούτε "στοίχειωμα", ούτε φυσικά μια εκφυλιστική σχέση δούλου-αφέντη, δυνάστη- δυναστευόμενου.
Ευυπόληπτοι συμπολίτες και φοβισμένοι και παραμορφωμένοι από την κακία και τη μωρία (κλικαρε)νοικοκυραίοι,  χαφιέδες της διπλανής πόρτας και του διπλανού πόστου μέσα στην ίδια γαλέρα της εργασιακής αθλιότητας, αμετανόητα κομματόσκυλα και απογοητευμένοι over & over again ψηφοφόροι, επαγγελματίες κι έγκριτοι αναλυτές και (κλικαρε)διανοούμενες πόρνες, πολιτικάντηδες και παρατρεχάμενοι, προστάτες των ανασφαλών αστών και σκυλιά των αφεντικών, καναλάρχες κι ολιγάρχες και υπηρετικό προσωπικό, διευθυντάδες και direct managers, στελέχη και μέτοχοι, στρατηγικοί επενδυτές, απατεώνες που μετατρέψατε την οικονομία από μέσο σε σκοπό...
 

                               ανιχνευτής
                           Ενάντια στην "επιπεδούπολη"