Το ταξίδι της ψυχής

(έχω ως αναφορά τον μύθο του Ηρός του Πλάτωνα)

Αρχικά να πούμε ότι τα θέματα περί ψυχής είναι αμφισβητήσιμα επειδή δεν γίνεται -από κανέναν- να αποδειχτούν, συμπέρασμα που όμως είναι μερικώς αληθές. Διότι ναι μεν δεν δίνονται απτές αποδείξεις, όμως επειδή ακριβώς αποτελούν ΜΝΗΜΗ -στον καθένα μας μέσα- μπορούν περισσότερο ίσως από οτιδήποτε άλλο να αναγνωριστούν. (Αναγνωρίζονται επίσης κι από την απλότητα.)

Τώρα, σχετικά με τα αρχαία κείμενα, δεν πρέπει να ξεχνάμε πρώτον τις άπειρες μεταφράσεις (παραφράσεις) που έχουν γίνει σ’ αυτά, το δεύτερο ότι ακόμη κι ο ίδιος ο Πλάτωνας δεν έγραψε αυτά που γνώριζε, έγραψε με ΣΚΟΠΟ! (όλες οι θρησκείες λένε να είσαι καλός γιατί θα κριθείς, κάτι που εν μέρει είναι αληθές, όμως δεν είναι αυτό που θα ήταν χρήσιμο για τον άνθρωπο να γνωρίζει. Είναι η μισή αλήθεια, και του λένε τη μισή διότι θεωρούν τον άνθρωπο μωρό! ότι χρειάζεται καθοδήγηση! Όταν κάποιος βλέπει τους άλλους ως καθοδηγούμενους δίνει τα πράγματα από τον «θρόνο» του στη μάζα! Επίσης, ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ο Πλάτωνας -όπως και οι θρησκείες- τους καθοδηγούμενους!!) Σαν τρίτο θα πω κάτι πολύ σημαντικό, η εποχή του Πλάτωνα ήταν σε ενδιάμεσο στάδιο της πορείας της ιστορίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έβλεπαν τότε την αλήθεια, αλλά ότι δεν έβλεπαν όλα. Σημείωση: Το ταξίδι της ψυχής (του ενός) διαγράφει την ίδια πορεία με αυτή της ανθρωπότητας. Και πάμε στο θέμα:

Θεωρητικά θα μπορούσαμε όλοι να δούμε ό,τι από μνήμη κουβαλάμε. Κάποιοι βλέπουν -τα περί σύμπαντος- κάποιοι δεν τα βλέπουν. Η εξήγηση είναι απλή: οι μεν είναι κοντά στην ψυχή τους κι οι άλλοι μακριά. (Υπάρχει κι ένας παράγοντας, άκρως καταλυτικός: αυτός που τα βλέπει πρέπει να τα πιστεύει!)

Θα αρχίσω λογοκρίνοντας τον Πλάτωνα, λέει ότι απώτερος σκοπός είναι να είναι ο άνθρωπος δίκαιος, λέει ότι κρίνεται για τις καλές και τις κακές του πράξεις και ότι τιμωρείται με ποινή άλλες 10 ζωές κάθε φορά. Από την άλλη όμως μάς λέει ότι η ψυχή έρχεται για να μάθει. Όπου αυτό σημαίνει ότι στην πρώτη της ενσάρκωση πχ δεν θα ξέρει τίποτα. Όπου αυτό σημαίνει ότι θα κάνει λάθη. Και γιατί να κρίνεται γι’ αυτά; Αφού αυτός είναι ο σκοπός, δεν είναι; Ενσαρκώθηκε για να κάνει το λάθος, να πάρει το αποτέλεσμά του, ώστε να το κουβαλά στην επόμενη ζωή ως γνώση. Και για να μάθει όλα, πρέπει ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ να κάνει όλα τα λάθη! Όλα τα λάθη που υπάρχουν! Για να έχει για όλα ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ γνώση!

Πες τώρα ότι κάποιος που διάβασε Πλάτωνα αποφασίζει να κάνει καλές πράξεις για να μην τιμωρηθεί, πιάνει; Με την έννοια μπορεί να το κάνει; (Δες το σήμερα με τη θρησκεία, αν πηγαίνεις στην εκκλησία, εξομολογείσαι, βοηθάς τους φτωχούς, την ίδια ώρα που ζηλεύεις τον γείτονα, νιώθεις μίσος για κάποιους, θα ήθελες πολύ να απατήσεις τη γυναίκα σου κλπ., οι καλές σου πράξεις πιάνονται; Η ψυχή τι νομίζεις ότι αντιλαμβάνεται, αλλά ΚΑΙ «χρεώνεται», αυτά που φαίνονται ή αυτά που νιώθεις; Το θεαθήναι ή την ουσία; ) Άλλη ερώτηση: Αν βρίσκεσαι στην 3η πχ ενσάρκωσή σου, και ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ σου είναι κάνεις κάποια συγκεκριμένα λάθη (με σκοπό όπως είπαμε να αποκτήσεις τη γνώση αυτών), αν δεν τα κάνεις (πες ότι μπορούσες να μην τα κάνεις) θα έκανες το σωστό; Θα έκανες το σωστό αν δεν κάνεις αυτά που ήρθες για να κάνεις; Αυτός «τιμωρείται» με ποινή επόμενων ζωών, αυτός που δεν θα καταφέρει να πραγματοποιήσει αυτά που ήρθε για να πραγματοποιήσει! (Και δεν πρόκειται φυσικά για ποινή έτσι, αν δεν τα προλάβεις σε αυτήν, δεν πειράζει!!! στην επόμενη!! Είναι συγκεκριμένα μαθήματα μάνα μου, τα ‘χασες, κανένα πρόβλημα, τα ξαναδίνεις του χρόνου!!)

Πώς μεταφέρεται η γνώση από την εμπειρία: Είχα από πάντα μία αίσθηση τρόμου με τα τροχαία, όχι να μην πάθω εγώ κάτι, αλλά το να σκοτώσω κάποιον. Ξέρω (σαν να το έχω πάθει-βιώσει) πόσο τρομακτικό είναι να σκοτώνεις κάποιον, πως δεν γλιτώνεις από τις τύψεις, πως μπορεί να πεθάνεις από αυτές. Για να το ξέρω τόσο απόλυτα, σκέφτομαι ότι έχω σκοτώσει κάποιον σε τροχαίο σε προηγούμενη ζωή, έχω βιώσει όλη την σκατένια κατάσταση που επιφέρει, και την κουβαλώ μέσα μου σαν γνώση (σίγουρη γνώση, με την έννοια ότι δεν μπορεί τίποτα να με κάνει να αμφιταλαντευτώ). Να δούμε τώρα κάτι άλλο.. Αν δεχτούμε ότι είναι έτσι τα πράγματα, ότι στην προηγούμενή μου ζωή σκότωσα κάποιον και πέθανα από τις τύψεις μου γι’ αυτή μου την πράξη, 1ον σ’ εκείνη μου τη ζωή.. ΘΑ ΕΒΡΙΣΚΑ ΚΑΠΟΙΟ ΝΟΗΜΑ;;;;; 2ον Κρίθηκα;;;;;; Μα για να κάνω αυτό ενσαρκώθηκα!!! Αυτό μου έδωσε τη γνώση, την απόλυτη γνώση, για να την κουβαλώ στην επόμενη μου ζωή. ΚΑΙ έχοντας αυτή τη γνώση προχωρώ!! πάω στο επόμενο στάδιο κλπ. κλπ.

Να πω και κάτι τελευταία πριν την ολόκληρη αλήθεια. Από μικρή είχα την αίσθηση ότι ζω την τελευταία μου ζωή, και ότι δεν μπορώ εγώ να κάνω λάθη, διότι ΚΡΙΝΟΜΑΙ! Στη δική μου ζυγαριά (έλεγα) θα βάλει μεγάλο βάρος για να με ζυγίσει, διότι εγώ ξέρω!!! Παιδαριώδες αλλά τόσο αληθινό! Τι σημαίνει αυτός που ξέρει ζυγίζεται με άλλο βάρος, και από ποιον κρίνεται; Πάμε στο παράδειγμα με το τροχαίο, δεν μου επιτρέπεται να κάνω το ίδιο λάθος! γιατί ξέρω! Ποιος δεν μου το επιτρέπει; Η ψυχή μου! Την πήρε την εμπειρία, δεν τη χρειάζεται. Αυτός που με κρίνει, αυτός που μου λέει τι ΔΕΝ επιτρέπεται να κάνω, αλλά κι αυτός που με ωθεί να κάνω ό,τι είναι να κάνω, είναι η ψυχή μου. Κι αυτά που καλούμαι για να κάνω (περισσότερα ΛΑΘΗ/ΚΑΚΑ), ακόμα κι αν δεν καταφέρω να τα ολοκληρώσω, πάλι δεν με κρίνει (με την έννοια της τιμωρίας). Κρίνει με την έννοια του τσεκάρει, τι έκανες, τι δεν έκανες (από όλα τα καλά αλλά και όλα τα σύχρηστα που είχες για να κάνεις). Όσα δεν έκανες, ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ!!!! στην επόμενη ζωή!!!!! (ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΒΙΑΖΕΤΑΙ!!! Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΒΙΑΖΕΤΑΙ!!! ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΔΕΝ ΒΙΑΖΕΤΑΙ!!! Η ΨΥΧΗ ΔΕΝ ΒΙΑΖΕΤΑΙ!!!!!)

Ποια είναι η ολόκληρη αλήθεια: • Ο άνθρωπος Ό,ΤΙ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΘΕΛΕΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ. • Η ψυχή ενσαρκώνεται για να ΜΑΘΕΙ, με την έννοια όχι ότι δεν ξέρει, να μάθει αυτά τα όλα που ξέρει ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ, στην πράξη!! • Το ΛΑΘΟΣ περισσότερο από το σωστό δίνει ΣΙΓΟΥΡΗ ΓΝΩΣΗ (σίγουρη με την έννοια του αδιαμφισβήτητου, που αυτό γίνεται γιατί είναι πιο ΕΝΤΟΝΗ η αίσθηση, άρα και πιο φανερή σε επόμενη ζωή). • Αν ο άνθρωπος αποδεχόταν ως δρόμο του ΟΛΑ όσα κάνει, θα πέρναγε περισσότερα μαθήματα σε λιγότερες ζωές. • Η συνολική ιστορία προχωρά ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από την πορεία της κάθε μεμονωμένης ψυχής (και σε συνάρτηση αλλά και ανεξάρτητα), που αυτό σημαίνει ότι: Κάθε πορεία κάθε ψυχής προχωρά την ιστορία, αλλά αν μία ψυχή δεν καταφέρει να κάνει μία πράξη, θα την κάνει μία άλλη ψυχή. • Κανείς δεν κατηγορεί καμία ψυχή όταν φύγει από το σώμα, ακόμα κι αν δεν κατάφερε να κάνει όλα όσα έπρεπε να κάνει, ακόμα κι αν αυτοκτόνησε επειδή δεν άντεξε αυτά που έκανε. (ΚΑΙ η αυτοκτονία είναι ένα από τα μαθήματα που πρέπει μία ψυχή να πάρει!) • Η ψυχή δεν αναγνωρίζει το επίκτητο, αλλά το κατά βάθος, την ουσία.. Αυτό που δεν ελέγχει ο άνθρωπος… (Τσάμπα, τσάμπα κόπος η ανθρώπινη προσπάθεια.)

Υ.Γ. Σκέψου.. αν ήσουν ένα υψηλά ιστάμενο πρόσωπο, κάποιος που έχει μία εξουσία, κάποιος ηγέτης, κάποιος ηγούμενος (ή απλά κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του πιο έξυπνο από τους πολλούς), θα ήθελες το πλήθος να γνωρίζει αυτά; Φοβιστικό να αφήσεις τον άνθρωπο να κάνει ό,τι του ‘ρθει! Τρομακτικό να δώσεις αξία στο λάθος/κακό! Γιατί; Γιατί μάνα μου οι «ανώτεροι» δεν ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!!!! Όμως, είναι μία ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ αλήθεια, ότι αυτός που δεν εμπιστεύεται τους άλλους, δεν εμπιστεύεται τον ίδιο του τον εαυτό!!! Άρα πόσο ανώτερος μπορεί να είναι από τους πολλούς; Πραγματικά ανώτερος είναι αυτός που βλέπει ΟΛΟΥΣ ΙΣΟΥΣ!! ΟΛΟΥΣ ΙΚΑΝΟΥΣ!!! Να προσθέσω κλείνοντας ότι ο άνθρωπος κατέληξε τόσο κάφρος, τόσο πάτωμα, επειδή ακριβώς τον καθοδηγούν -σε όλη την ιστορία- οι «ανώτεροι». Κάφρος καταντά ο καταπιεζόμενος!! Ο ελεύθερος άνθρωπος, ο συνειδητός, αυτός που φέρνει τα αποτελέσματά του χωρίς να πάσχει, είναι γαλήνιος, ψύχραιμος, δυνατός, και λόγω αυτού η φυσική του ροπή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΤΗ ΜΑΛΑΚΙΑ ΡΕ ΦΙΛΕ!!! (Δες!! έχουν έρθει τα αποτελέσματα της αντίθετης κατεύθυνσης: «ο κόσμος είναι άβουλο πλήθος, χρειάζεται κάποιον να του πει το σωστό, γιατί η φυσική του ροπή είναι προς το κακό», ΔΕΣ τα αποτελέσματα!!!! Βγάζουν μάτι!!)