Οι επιλογές που ορίζουν την ύπαρξη (2)

(Δεν έχουν μόνο τα άκρα αντίθετο, έχουν ΚΑΙ όλα τα ενδιάμεσα σημεία, το -ακριβώς- αντίθετό τους. Ας δούμε λίγο τα μεσαία σημεία.)

Στην προσπάθεια να επιλέξει ο άνθρωπος βάζει κάτω όλες τις παραμέτρους, πώς το βλέπει ο ένας, πως ο άλλος, ο παράλλος, ε;

Το να θέτεις όλες τις παραμέτρους για να δεις την αλήθεια, είναι το σωστό, αλλά ποιες παραμέτρους; Τις δικές σου ή όλων των άλλων;

Για να πάρω την απόφαση ν’ αγωνιστώ τα έθεσα όλα επί τάπητος, είδα τα δεδομένα και τα πιθανά ενδεχόμενα, και αφού τα έλαβα όλα σοβαρά υπόψη, τα ζύγιασα και μετά επέλεξα. Αυτά που έχω εγώ όμως σαν δεδομένα έθεσα. Αν έβαζα επί τάπητος ότι πίστευε η μάνα μου για το θέμα, ότι πίστευε ο γιος μου, ότι ο αδελφός μου και ο γείτονάς μου, και βάσει αυτών επέλεγα, τι θα επέλεγα; Κάτι που εμένα αφορά;

Να πούμε επίσης ότι αυτό που πρεσβεύει ο καθένας με κάποιον τρόπο εσωτερικό το έχει βρει. Και μάλιστα χωρίς να κάνει και τη σωστή δουλειά. Ας πούμε ο γιος μου για να μου πει να μην αγωνιστώ, να το κάνουν οι άλλοι, δεν έβγαλε την άποψή του αυτή θέτοντας δεδομένα, ζυγιάζοντας και μετά να την επιλέξει. Άπλα φοβόταν, κι αυτό που από τον φόβο προέκυψε το έθεσε ως γνώμη του. Ο γείτονας από την άλλη, για να μπορεί να αδιαφορεί για τους άλλους που ψοφάνε, άπλα δεν το έχει στο μυαλό του, δεν το βάζει στα δεδομένα, χωρίς αυτά που συμβαίνουν -όσα δεν τον ακουμπούν- επιλέγει και αυτό θέτει ως γνώμη του. 

(Κρατάμε το ότι όλοι βγάζουν τις απόψεις τους με ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ.) Παρατηρείται το εξής, οι μισοί στις δικές τους εσωτερικές διεργασίες δεν βάζουν τους λοιπούς μέσα. Αποκτούν την άποψή τους, και δη με τον λάθος τρόπο (οι φόβοι τους μιλούν και η αδυναμία τους, δεν θεωρούνται καν απόψεις αυτές), και την πλασάρουν στους άλλους μισούς για να εκείνοι την συμπεριλάβουν στις δικές τους διεργασίες για να βρουν τη δική τους γνώμη.

  

Γιατί ν’ αλλάξω κάτι που με βολεύει μέχρι σήμερα; 

Κανονικά -θα έπρεπε να είναι κανόνας, θέσφατο- ο άνθρωπος στα μισά της ζωής του να γίνει το αντίθετό του. Κανένας, μένοντας κολλημένος σε μια σταθερή κατεύθυνση, δεν μπορεί να δει όλα. Βλέπει τα μισά.

Κάτι που κανέναν δεν νοιάζει, δεν θα είχε κανένας μας κανέναν λόγο να μπει σε καμία διαδικασία, αν.. Μας το επέτρεπε το μέσα μας! Ο άνθρωπος ποτέ δεν ησυχάζει αν δεν γίνει ολόκληρος. (Το αίσθημα πχ που νιώθεις ότι δεν σε βρίσκεις πουθενά στη ζωή σου. Δεν σε βρίσκεις γιατί είσαι λίγο ο σύντροφός σου, λίγο το παιδί σου, λίγο ο γείτονας, λίγο ο συνάδελφός σου, επειδή μια από τις γνώμες τους κάθε φορά επιλέγεις.)

Στην εφαρμογή τώρα. Όλη η δουλειά γίνεται εσωτερικά, μπορείς να μην επιλέγεις για ένα χρονικό διάστημα, να μην λες καν φωναχτά τις θέσεις σου. Όταν σου ζητείται λέγε "κάνε ότι νομίζεις" και "δεν ξέρω". (Αυτό για να μην έχει επίδραση στους άλλους η διεργασία σου.) Σκοπός είναι να δεις σε καθετί ο εαυτός σου τι πρεσβεύει. Και να το βάζεις ξέχωρα από των άλλων. 

Κλείνοντας, αυτό είναι αγάπη του εαυτού. Δεν γίνεται να πω με αγαπάω αν δεν με ξέρω, αν με φοβάμαι, αν με θεωρώ ανίκανη, κι αυτό είναι το κοινό όλων πρόβλημα. Κανείς δεν αγαπά εξ ολοκλήρου τον εαυτό του. Όλοι αγαπούμε κατά το ήμισυ. Όλοι είμαστε μισεροί (και κατ' επέκταση μισερή είναι και η ζωή μας), και είναι ο λόγος που δεν βρίσκουμε ησυχία.

Γίνε το αντίθετό σου  

Πριν αρχίσεις τη διαδικασία να σε αφήσεις ελεύθερο πρέπει να έχεις καταφέρει να φιλιώσεις με την αντίθετη πλευρά σου. Και για να τα καταφέρεις πρέπει να γίνεις αυτή.

α. Η ζωή αν δεν υπήρχε ο θάνατος τι θα ήταν; Τίποτα! Δεν θα χρειαζόταν να φτιαχτεί λέξη για να την ορίσει! Δεν θα υπήρχε ως έννοια!

β. Και τα δύο αυτά είναι ένα. Είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Τα δύο αντίθετα ΜΑΖΙ φτιάχνουν το Ένα (με την έννοια του ολόκληρου).

Υ.Γ. Όταν άρχισα τη διαδικασία να γίνω το αντίθετό μου, εφάρμοζα τις αλλαγές μου. Κάτι που βρήκα τελικά άσκοπό και πλέον κάνω μόνο εσωτερικά τη διεργασία. Το βρήκα άσκοπο γιατί είδα πεντακάθαρα ότι δεν αφορά τους άλλους η δουλειά που κάνω. Με τους άλλους δεν πολυασχολούμαι, έχω λίγα νεύρα, αλλά κάπου κάπου είμαι και ξέγνοιαστη, που σημαίνει και ευχάριστη, οπότε γι’ αυτούς είναι μια η άλλη. Το σημαντικό όμως είναι ότι αντιλήφθηκα ότι δεν είμαι το κέντρο του σύμπαντος γι’ αυτούς! Ό,τι και να συμβαίνει με μένα αυτοί συνεχίζουν στο δρόμο τους. Με άπλα λογία ΧΕΣΤΗΚΑΝ! Κι αυτό το βρίσκω πολύ ανακουφιστικό!