Ελευθερία

Να πούμε εκ πρώτης ότι η ελευθερία είναι αίσθηση, όχι κατάσταση, μετρήσιμη (και στην φυλακή ελεύθερος μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος), κι ως εκ τούτου δεν γίνεται με λέξεις να περιγραφεί. Παρ’ όλα αυτά μπορώ να περιγράψω και να καταλάβει ο καθένας τι εστί, ακόμα κι αν ποτέ ο ίδιος δεν το έχει αισθανθεί, χρησιμοποιώντας (τι άλλο;) το φωτεινότερο φως που υπάρχει, αυτό του σκότους (βλ. http://upogia-taxi.blogspot.gr/2016/09/blog-post_9.html)

Στο ανωτέρω κείμενο γράφω: τα διλήμματα -αμφιβολίες- είναι υπεύθυνα για την αίσθηση της ανελευθερίας σου..

Πάμε λοιπόν να δούμε τι εστί ανελευθερία.

Οι περισσότεροι που αμφιβάλουν για ένα μείζον ζήτημα αμφιβάλουν και για ήσσονος σημασίας ζητήματα. (Αν δεν έχεις φτάσει ακόμα έως εκεί, μην σε εξαιρέσεις, η διαδικασία είναι αυτή, λειτουργεί το ίδιο σε όλους, και έχει τάση εκφυλιστική -πάντα προς το χειρότερο).

Αυτό -εκφυλιστικά- οδηγεί στο να βρίσκεσαι σε δίλημμα συνεχώς και για τα πάντα, από το αν είναι σωστό να ψηφίσεις στις εκλογές μέχρι αν είναι σωστό να κοιμηθείς όταν νυστάζεις.

Ο άνθρωπος που ζει αμφιβάλλοντας, διακατέχεται από συνεχείς φόβους, και για τα πάντα. Ο λόγος είναι απλός, όταν δεν είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου δεν είσαι σίγουρος για τίποτα (όταν δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, κανείς δεν σου είναι έμπιστος, αλλά κι αν δεν εμπιστεύεσαι τους άλλους είναι αδύνατον να εμπιστευτείς τις καταστάσεις). Όταν φοβάσαι τους πάντες και τα πάντα, το μυαλό σου πηγαίνει πάντα στο κακό. Όλη την ώρα, για ό,τι συμβαίνει, ο νους σου πάντα (και μόνο) βλέπει το χειρότερο ενδεχόμενο.

Όσο διαιωνίζεται η ανωτέρω κατάσταση παθαίνεις αυτά που αναφέρω στο κείμενο: http://upogia-taxi.blogspot.gr/2016/08/blog-post_7.html#more «πολύ πίεση, πολλά νεύρα, πολλά προβλήματα. Κι η κατάσταση αυτή αντί να καλυτερεύει όσο προσπαθείς, αντιθέτως όλο και φουντώνει. Και φτάνεις σε ένα σημείο όπου νιώθεις ότι θα σκάσεις από την δυσφορία.

Όπου αυτά σού προκαλούν (από το ίδιο κείμενο): «αρρωσταίνεις σωματικά, αυξάνονται οι ελλείψεις/ανάγκες σου, αυξάνονται οι φόβοι σου, και τέλος γίνεσαι όλο και πιο αδύναμος (με την έννοια του σθένους)».

Ώσπου καταλήγεις τελικά στο απόλυτο τέλμα (από το ίδιο κείμενο): «δεν γίνεται να φύγουν τα προβλήματα, δεν γίνεται να φύγουν αυτοί που σε επιβαρύνουν, δεν γίνεται να έχεις αυτά που θέλεις για να είσαι καλά, δεν θα ξασπρίσει ποτέ η μαυρίλα της ζωής, δεν θα αλλάξουν ποτέ οι άθλιες συνθήκες, κι αφού δεν αλλάζουν όλα αυτά, εσύ δεν θα μπορέσεις να αναπνεύσεις ξανά. Τέλος. Δεν υπάρχει λύση ούτε γιατρειά.»

Όλο αυτό είναι το ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ σου περιβάλλον… μείνε λίγο, αφουγκράσου, δες το σε όλο το μεγαλείο του.

Τώρα σκέψου, αν με κάποιον τρόπο, έφευγε όλη αυτή η σαβούρα από μέσα σου……………… Τι θα ένιωθες;

Αυτό νιώθει ο ελεύθερος.

Υ.Γ. Για να γνωρίζω στο επακριβώς, ώστε να μπορώ να το θέσω, τι νιώθει ο ανελεύθερος, σημαίνει (αναγκαστικά) ότι έχω και η ίδια υπάρξει. Αν δεν σε καταπιεί το μαύρο, για να επιλέξεις μετά, όντας στην απόλυτη γκαβωμάρα, να πας στην αντίπερα όχθη, ολόκληρη την αλήθεια δεν μπορείς να την δεις.

(την φωτό την πήρα από εδώ: http://www.juniorsclub.gr/chorche-mpoukai-i-taftopiisi-i-filaki-pou-sou-ipedixan-na-zis-mporis-na-to-allaxis/)