Αν πας κόντρα στο σύστημα θα σου επιτεθεί χρησιμοποιώντας άπειρα επιχειρήματα για να φανείς εσύ ο φταίχτης, για να σταματήσεις να αντιδράς, για να κερδίσουν (φυσικά). Αν σε πείσουν, σταματάς τη διαδικασία της σκέψης. Αν δεν σε πείσουν, αναγκαστικά, θα πρέπει να βρεις ισάριθμα αντεπιχειρήματα για να συνεχίσεις να τους παλεύεις, για να τους κερδίσεις (φυσικά). Ψάχνοντας για επιχειρήματα σκέφτεσαι. Διαμέσου της σκέψη αποκτάται η κρίση.
Η κρίση είναι άσχετη με την γνώση. Η διαφορά τους βρίσκεται στο «μαθαίνω»
και το «σκέπτομαι».
Η κρίση έχει να κάνει με το να μπορείς να διακρίνεις το σωστό από το λάθος,
να αντιληφθείς αν κάτι ουσιαστικά σε ωφελεί, να
προκαταβολικά δεις τα σε βάθος χρόνου αποτελέσματα κλπ.
Αυτός που δεν αντιδράει δεν έχει εκπαιδευτεί στο να σκέφτεται. Το «τρως αμάσητο ό,τι σου δώσουν» έχει ως αποτέλεσμα το «όλοι έχουν δίκιο από την πλευρά τους» που έχει ως αναγκαστικό αποτέλεσμα να αδικείς και εσύ ο ίδιος «επειδή το κάνουν οι άλλοι» (και αφού κανείς δεν κατηγορείται σημαίνει ότι κάνουν το σωστό).
Αυτός που αδικεί είναι αυτός που έχει ΥΠΟΜΕΙΝΕΙ την αδικία (όχι αυτός που
την έχει υποστεί, μόνο αυτός που την έχει υπομείνει, αναντίρρητα).
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα που ολόκληρη η κοινωνία δείχνει τόσο
σαθρή όσο και το πολιτικό σύστημα.
Κι όλο αυτό επειδή λείπει η αντίδραση που θα προκαλούσε την σκέψη που θα
δημιουργούσε την κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου