Οι εθισμένοι του θρόνου.....

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Πάει καιρός που έχω να γράψω κάτι ή και να αναφερθώ ακόμη σε κείνο το μονοπάτι της ζωής μου, όπου ξόδεψα τα πιο πολλά χρόνια της ζωής και έδωσα την μεγαλύτερη ενέργεια του είναι μου.

Σε κείνο το μονοπάτι που δεν έχει σημασία για πιο λόγο το περπάτησα, αλλά η διαδρομή που έκανα.

Σε κείνο το μονοπάτι που ενώ ήξερα πως είναι επικίνδυνο, που ενώ είχα ακούσει για αυτούς που το περπάτησαν πως έχουν πεθάνει ή έχουν τρελαθεί, μπήκα στο κατώφλι του και άρχισα να το βαδίζω.

Φοβισμένος στην αρχή και επιφυλακτικός, ξελογιασμένος δε και διαφορετικός, άρχισα να ζω περπατώντας ανάμεσα σε τοίχους με συνθήματα που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο.

Άρχισα να πιστεύω πως θα σπάσω τα καλούπια που μου στερούν την ελευθερία μου, άρχισα να πιστεύω πως μπορώ να παλέψω για μια ειρηνική ζωή γεμάτη αγάπη.

Έκανα όνειρα μέσα σε έναν κόσμο που θεωρούσα σάπιο και βρώμικο, πιστεύοντας πως θα τα ζήσω μέσα στο μονοπάτι που ανακάλυψα.

Και το πίστεψα τόσο, που ήμουν αποφασισμένος να γκρεμίσω οποιονδήποτε και οτιδήποτε έμπαινε εμπόδιο στον δρόμο μου.

Άρχισα να νιώθω μια αίσθηση δύναμης, μιας δύναμης που ήταν ικανή να μεταμορφώσει τις χειροπέδες της ζωής σε ονειρικά βραχιόλια.

Και αυτή η αίσθηση δύναμης που μου έδινε το μονοπάτι, ζητούσε θυσίες.

Θυσίες που έπρεπε να κάνω για να παραμείνω όρθιος μέσα στο μονοπάτι, θυσίες που έκανα αγνοώντας παντελώς το τίμημα.

Θυσίες που προκαλούσαν πόνο στην καρδιά από την μία, αλλά με έφερναν πιο κοντά στον θρόνο από την άλλη.

Και όσο πιο κοντά έφτανα στον θρόνο άλλο τόσο μόνος ένιωθα.

Και όσο πιο μόνος ένιωθα άλλο τόσο άρχισε  ο θόρυβος μέσα στο κεφάλι μου  να γίνεται μια φωνή, μια φωνή που μου έλεγε περπάτα, ο θρόνος της λευτεριάς είναι κοντά.

Και όσο άκουγα αυτή την φωνή, ο φόβος είχε γίνει αυτοπεποίθηση, μια αυτοπεποίθηση που ξύπνησε μέσα μου το εγώ, εκείνο το υπέρτατο εγώ που πίστευε πως είναι το κέντρο του κόσμου, που πίστευε πως τίποτα δεν μπορεί να το λυγίσει μέσα στο μονοπάτι.  

Εκείνο το εγώ που είχε θεϊκά χαρακτηριστικά, εκείνο το εγώ που τελικά κάθισε στον θρόνο που αναζητούσε, αλλά αυτό που ένιωθε δεν ήταν λευτεριά, αυτά που έβλεπε δεν έμοιαζαν με τα όνειρά του, δεν ήταν ο παράδεισος μα η ίδια η κόλαση.

Έντρομο το εγώ μου έψαχνε την φωνή που είχε μέσα στο κεφάλι του για να πάρει μια απάντηση,  μα άκουγε πλέον αμέτρητες κραυγές από την κόλαση.

Απεγνωσμένα έψαχνε μια πόρτα διαφυγής από το σκοτάδι που σκέπαζε τον θρόνο του, μα υπήρχε μόνο μια χαραμάδα.

Μια χαραμάδα που ήταν αδιανόητο να γίνει πόρτα διαφυγής, αλλά μέσα από αυτή μπορούσε να κοιτάξει το εγώ μου τι άφησε ξωπίσω του.

Φρίκη προκαλούσαν βλέποντας τις κατεστραμμένες φιλίες, τις παρατημένες αγάπες, τα νεκρά όνειρα που θυσιάστηκαν στο βωμό του θρόνου.

Και βλέποντας αυτή την φρίκη ένιωσα ένα βράχο να καταπλακώνει την καρδιά μου κάνοντας τον πόνο αφόρητο.

Και η χαραμάδα, έλαμπε από την άλλη μεριά, σαν κάτι να ήθελε να μου δείξει, σαν κάτι να κρατούσε μυστικό και ήθελε να μου το φανερώσει.

Ω ΝΑΙ αναφώνησα…..και άρχισε να φανερώνετε  η πραγματική εικόνα και διάσταση όλων αυτών που έζησα μέσα στο μονοπάτι μου.

Και αυτή η  χαραμάδα ήταν  που μου επέτρεψε να κοιτάξω βαθιά μέσα στην ψυχή μου και να αντικρίσω την αλήθεια με το πιο σκληρό της πρόσωπο.

Μια αλήθεια που έλεγε πως ο θρόνος της λευτεριάς είναι για όλους και όχι για έναν.

Μια αλήθεια που καταδίκαζε σε θάνατο το εγώ, αυτό το εγώ που στην πορεία για τον θρόνο είχε καλπάσει με το άτι του εγωισμού και έφτασε τόσο ψηλά, που ήταν σχεδόν αδύνατον να κοιτάξει γύρω του τι κόλαση είχε προκαλέσει.

Και όμως αυτή η χαραμάδα ήταν η πύλη του παραδείσου…..

Ενός παραδείσου που είναι υπαρκτός μπροστά στα μάτια σου αρκεί να τολμήσεις να τον δεις.

Ενός παραδείσου που μπορεί  να γιατρέψει την ασθένεια της αλαζονείας και να επουλώσει τις πληγές που αφήνει ο εγωισμός.

Και από τότε αυτά τα χαρακτηριστικά τα βλέπω τόσο ξεκάθαρα σε ανθρώπους που τα έχουν, βλέπω τόσο ξεκάθαρα αυτοί οι άνθρωποι που τα χρησιμοποιούν τι θέσεις κατέχουν, και αναρωτιέμαι είναι δυνατόν ποτέ να αλλάξει αυτός ο κόσμος;

Α και να σου σου πω φίλε μου δεν ήμουν κανένας πολιτικός που απογοητεύτηκε από την πολιτική αλλά ένας απλός ναρκομανής……

Και σαν ναρκομανής που γύρισε από τον θάνατο μπορώ να αναγνωρίζω τους ανθρώπους που πάσχουν από αυτή την ασθένεια.

Και αυτό που έμαθα όταν ελευθερώθηκα από το πιο ισχυρό ναρκωτικό(ηρωίνη), άρχισα να μπαίνω πιο βαθιά μέσα μου και όσο πιο βαθιά τολμούσα να μπω μέσα μου, άλλο τόσο πιο μακρυά μπορούσα να κοιτάξω.

Και εκεί μακρυά είδα το όνομα του πιο ισχυρού ναρκωτικού σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας.

Εξουσία το όνομα αυτού και το μέσο για να το αποκτήσεις όπως με όλα τα ναρκωτικά είναι το χρήμα……….

Υ.Γ Ακόμη εσύ πιστεύεις πως οι πολιτικοί(ασχέτως χρώματος και ονόματος) νοιάζονται και αγωνίζονται για το δικό σου καλό;