Γι’ αυτόν που κατέβηκε Σύνταγμα και δεν πήρε τη δύναμή του από τον αγώνα του

Ο λόγος που δεν πήρε τη δύναμή του ήταν επειδή δεν έβλεπε!

Θα πω τι εγώ έβλεπα:

Αυτό που ήθελαν (ο εχθρός) ήταν να ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΚΑΠΟΥ! Όταν ο κόσμος ακολουθεί μία κεφαλή, η κεφαλή τον κάνει ό,τι θέλει.

Από την πρώτη μου κιόλας διαμαρτυρία κατηγόρησα τους ομαδάρχες για το φευγιό. Μου είπαν «τα πανό δεν έχουν πόδια, ο κόσμος αν δεν ήθελε δεν θα έφευγε, φεύγει γιατί πείνασε, θέλει να πάει ν’ αράξει, κουράστηκε!!!!!» Τι λε ρε μάγκα μου, ο κόσμος ακολουθεί το πανό! Αυτόν που τον έβγαλε. 

Δεν θα μείνω παραπάνω σ’ αυτό, ηλίου φαεινότερο, στο ζητούμενο: Αν ο κόσμος ελέγχεται είναι παν εύκολο για τον εχθρό να πληρώσει την κεφαλή και να σέρνει τον κόσμο κατά πού αυτός θέλει. Κι όταν λέμε «πληρώσει» εννοούμε να του τάξει. Στις κεφαλές τάζουν θεσούλες. (Δεν υπάρχει κάποιος που να μην το γνωρίζει αυτό.)

(Για να δεις και πόσο σπουδαίος λαός είμαστε: ) Ο κόσμος ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ, σε κάθε διαμαρτυρία, από την αρχή. Κατάλαβε (δες πόσο γρήγορα, καίρια) ότι οι συνδικαλιστές είναι πουλημένοι και σταματούν τις διαμαρτυρίες. Και επειδή το κατάλαβε, σταμάτησε να βγαίνει στο δρόμο! Αυτό το θεϊκό που κανείς δεν βλέπει είναι ότι ο κόσμος ΓΥΡΙΣΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΑΡΑΔΕΣ! Πήραν τ’ αρχίδια μας. Δεν μπορεί κανείς να μαζέψει τον κόσμο! Κι αυτό είναι μία τεράστια νίκη του Ελληνικού λαού. 

Έβλεπα λοιπόν ότι αυτό που με τίποτα δεν θέλουν να πάθουν (αυτό που τρέμουν μην το πάθουν), είναι να αντιδράσει ο κόσμος αυτοβούλως, χωρίς αρχηγό, κεφαλή, γιατί δεν θα μπορούν τον κόσμο να ελέγξουν, αν δεν έχουν κάποιον μπροστάρη να πληρώσουν.

Επίσης έβλεπα κι άλλα πράγματα.

Όταν διαμαρτυρόμουν μόνη μου στον Άγνωστο, κάποια στιγμή έφυγαν οι ένστολοι από την πλατεία. Με άφησαν μόνη μου.

Ο λόγος που τους έδιωξαν ήταν για να παραιτηθώ. Για να αισθανθώ ότι τσάμπα στέκομαι, κανείς δεν μου δίνει σημασία, δεν τους φέρνω κανένα πλήγμα. Γραφική, ανύπαρκτη.

Ήξερα όμως και κάτι άλλο, ότι δεν θέλουν να φαίνεται ότι κάποιος διαμαρτύρεται!

Και δη μπροστά στη Βουλή, στον κεντρικότερο δρόμο, με συνεχή κίνηση, μεσημεριάτικο, να στέκομαι στο κέντρο της πλατείας, εμφανέστατη, και να γκαρίζω (παρεμπιπτόντως ο μπάτσος με τα πολιτικά που ήρθε και μου μίλησε, εκτός των άλλων μου είπε «το πήραν το μήνυμά σου*, τέσσερα τετράγωνα ακούγεσαι.)

Ο λόγος που δεν ήθελαν να βλέπει ο κόσμος ότι γίνονται διαμαρτυρίες ήταν για να λέμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ και Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ: κοίτα τι του κάνουνε ρε φίλε του Έλληνα κι αυτός κάθεται αδιαμαρτύρητος! Το βόδι ο Έλληνας δεν θα ξυπνήσει ποτέ! Αφού ο Έλληνας κάθεται στον καναπέ του και δεν τον νοιάζει που ξεπουλάνε την πατρίδα του, θα κάτσω κι εγώ! (Κάτι δεν σου θυμίζει; )

Αυτό λοιπόν που ήθελαν ήταν να μην μαθαίνουμε τις αντιδράσεις των πολιτών, και είχαν για βοήθεια και ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ! Είχαν του χεριού τους όλα τα κανάλια -πληρωμένα- να σου λένε ότι δεν τρέχει κάστανο, όλα βαίνουν καλώς, κανείς δεν διαμαρτύρεται, αν έχεις πρόβλημα είναι δικό σου, είσαι η μειοψηφία, δεν θα κερδίσεις ποτέ.

ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ! παρ’ ό,τι είχαν όλα τα μέσα, ήλεγχαν τα πάντα, όλα ήταν του χεριού τους, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΒΓΗΚΕ και δη ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ!

Την Τρίτη εκείνη που μαζεύτηκε πρώτη φορά ο κόσμος στο Σύνταγμα, μπλόκαραν τα κινητά. Δεν έπαθαν κάτι οι κεραίες, μπλόκαραν από την υπερβολική χρήση! Ένας ένας που έβγαινε από τον σταθμό, έπαιρνε τηλέφωνο τους γνωστούς του για να του πει «έχει κόσμο ρε φίλε, έλα!» κι έτσι λίγο λίγο μαζεύονταν και γέμισε η πλατεία! (Ένα θέαμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ανατριχιαστικό.)

Πριν πάμε στα σπουδαία, να πούμε πόσο σημαντικό ρε φίλε (γιατί ήταν τόσο δύσκολο να επιτευχθεί) ήταν που βγήκε ο κόσμος έξω.

ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΕΙ! Εγώ το ήξερα γιατί ήμουν έξω, στον δρόμο, μαχόμουν. Θέλανε, δεν μπορούσαν να κάνουν αυτό που κάνω εγώ, και επειδή ντρεπόντουσαν (μου το έλεγαν), αλλά και επειδή το έβλεπαν ανούσιο, ότι δεν θα τους κάνει ο καθένας μας μόνος του κάτι. Αυτό που όλος ο κόσμος ήθελε και αυτό περίμενε ήταν κάποιον να τους βγάλει. Τότε, ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ, που σήμερα κλαίγονται και παρακαλούν τον οίκτο μας, δεν βγήκε να ηγηθεί μίας προσπάθειας αντίστασης. Εγώ προσωπικά είχα επικοινωνήσει με τον μ. θεοδωράκη (πριν καταλάβω τι είναι, και πριν κάνει κόμμα), να τον παρακαλέσω να βγάλει κάλεσμα. Να κάνει μία συναυλία διαμαρτυρίας για να βγούμε όσοι διαφωνούμε. Όλος ο κόσμος έξω θα ήτανε. (Δεν έγινε, υπάρχει λόγος ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΣ.)

Πάμε στο σημαντικό. Αυτός που βγήκε στο Σύνταγμα (και σ’ όλες τις πλατείες, σε όλη τη χώρα), το 2011, ήταν ΚΥΡΙΟΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ. Ήταν ο ίδιος ΚΑΙ ΑΡΧΗΓΟΣ ΚΑΙ ΠΛΗΘΟΣ. Ο καθένας από εμάς που ήταν έξω. Δεν τον έβγαλε κάποιος, δεν ακολούθησε ηγέτη, δεν όριζε κανείς την διαμαρτυρία του, δεν θα του έλεγε κανείς "τώρα γκάριξε τώρα σκάσε, τώρα έλα, τώρα πάμε σπίτι"……

ΤΟΤΕ, και λόγω αυτού ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΕΧΑΣΑΝ!!!! 

Μα δεν το πήρε κανείς είδηση….. 

Ο γαπ θα έριχνε την κυβέρνηση, στο τσακ τον σταμάτησαν οι ψύχραιμοι, κι έβγαλαν τον πάγκαλο να γυρίσει τούμπα την κατάσταση (καλή ώρα όπως γύρισαν και το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος). Εκτός από τον γαπ, παρορμητική κίνηση έκανε κι ο πυλαρινός, πήγε εκεί που μαζεύονταν οι υπογραφές (στους 300) και παρέδωσε ένα χαρτί, το οποίο ζήτησε να διαβαστεί από το μεγάφωνο! και στο οποίο δήλωνε την ενοχή τους! Την ενοχή των βουλευτών!!!! (συνημμένα το έγγραφο).

Βγήκε λοιπόν μετά ο πάγκαλος, ο πιο άψυχος (από εκεί τον ξεχώρισα αυτόν, γι’ αυτό είναι ο μόνος άνθρωπος σε όλη μου την ζωή που έχω λυπηθεί) και είπε «μια μικρή μειοψηφία διαμαρτύρεται» (μιλάμε για εκατομμύρια κόσμου στις πλατείες, σε όλη την χώρα!!! υπάρχει φωτογραφικό υλικό, δεν το βγάζω από το μυαλό μου), «μία μικρή μειοψηφία ΑΝΕΡΓΩΝ διαμαρτύρεται, είναι λογικό οι άνθρωποι να διαμαρτύρονται, ας τους τους καημένους, δεν πειράζει».

Εσύ τώρα, ενώ έβλεπες τα πραγματικά γεγονότα, ήσουν παρόν, εκεί στο τερέν, πίστεψες τον πάγκαλο! Ότι ανήκεις στη μειοψηφία, αν έχεις πρόβλημα είναι δικό σου, δεν θα κερδίσεις ποτέ….

Να αναφερθούμε λίγο στους ψύχραιμους:

Οι άρχων, αυτοί που πληρώνουν τις μαριονέττες, και τους βάζουν στην καρέκλα για να υπογράφουν τον ξεπουλημό, είναι πάντα ψύχραιμοι. ΟΧΙ επειδή είναι έξυπνοι, μάγκες, ισχυροί!! Αλλά επειδή είναι αραχτοί!!! κοπρόσκυλα!!!

Θα το επεξηγήσω με ένα αστείο παράδειγμα: Αυτή τη στιγμή δίνω όλη μου την αγάπη στο κουφαράκι μου. Γιατί μία ζωή το κακόμοιρο έκανε ότι διέταζε η ψυχή. Αλλά δες ρε φίλε μία αδικία, η ψυχή 1. δεν παθαίνει τίποτα, το σώμα γαμιέται! Το κουφάρι μου πάσχει αν η ψυχή διατάξει να βαρέσω το χέρι στο μαχαίρι! Και 2. Αυτή δεν φαίνεται! Εγώ κρίνομαι, εγώ τιμωρούμαι, το κουφάρι. Κάνει το μάγκα η ψυχή επειδή δεν βάλλεται! Δεν παθαίνει αυτή τίποτα, δεν κρίνεται, δεν λογοδοτεί!!!!

Και πάμε στον ρεαλισμό. Τους άρχων δεν τους ξέρει κανείς… Αυτοί που θα φάνε το ξύλο είναι οι μαριονέττες, αυτοί με τις καρέκλες. Όχι φυσικά αδίκως. Δεν έπραξαν ό,τι έπραξαν επειδή αναγκάστηκαν… ΠΛΗΡΩΘΗΚΑΝ για να τα πράξουν!

Άρα, ΦΥΣΙΚΑ επειδή δεν είναι αυτοί που θα την πληρώσουν, ΦΥΣΙΚΑ είναι πολύ εύκολο να μένουν όλη την ώρα ψύχραιμοι. Δεν είναι ούτε έξυπνοι, ούτε μάγκες, ούτε ισχυροί, για να μας παίζουν μπάλα. Είναι τεμπέληδες, αραχτοί, διατάζουν εκ του ασφαλούς, από τον καναπέ τους. Έτσι, με αυτές τις προϋποθέσεις, και η δίχρονη κόρη μου κουμάντο θα έκανε, αλλά δεν θα σημαίνει ότι είναι δυνατότερή μου. Ε;

Πάμε να δούμε τώρα γιατί τέλειωσε: Πιστέψαμε τον πάγκαλο! Ο κάθε ένας που ήταν έξω θεώρησε ότι είμαστε μειοψηφία! Και δεν έμενε άλλη λύση, παρά να μαζευτεί κι όλοοοοοος ο υπόλοιπος κόσμος που καθόταν αραχτός στον καναπέ του (;)

Έτσι, άρχισαν τα καπελώματα…… τα αγαπητά και φίλτατα.

Να πούμε κάτι για το καπέλωμα, δεν μπαστακώνεται με τη βία. Δεν έρχεται δηλαδή ο βαλτός με όπλα και εκβιάζει για να πάρει τον ρόλο του αρχηγού. Του τον παραχωρούμε, εθελούσια. Πχ, έρχεται ο βαλτός και λέει «έχετε στην στήριξή μου». Αυτοί που αγωνίζονται (αφ εαυτού αγωνίζονται, και καιρό αγωνίζονται, και με κόπο και θυσίες δίνουν τον αγώνα τους), θεωρούν ότι δεν έχουν τη δύναμη να κερδίσουν. Γι’ αυτό θέλουν κάποιον με ισχύ, με κάποια επιρροή, να τον έχουν με το μέρος τους. Αφού λοιπόν, το επιτρέψουν, μετά αυτός ο «ισχυρός», παίρνει τα ηνία. Ορίζει δηλαδή τι οι λοιποί θα κάνουν! Τα επακόλουθα είναι γνωστά.

Να σημειωθεί και κάτι ακόμα. Αν κάτι δεν υπάρχει, δεν μπορεί να καταλάβει ο άνθρωπος ότι μπορεί να γίνει. Δηλαδή δεν μπορεί να βρει άλλον τρόπο διακυβέρνησης μίας χώρας, πέραν του κοινοβουλευτισμού. Αναγκαστικά δηλαδή πρέπει να υπάρχουν εκπρόσωποι, να τους βάζουμε σε θρόνο, και να αποφασίζουν αντί για εμάς, χωρίς εμάς! Αυτός είναι ο δεύτερος λόγος που επετράπη (από εμάς έτσι; ) το καπέλωμα του αγώνα ΤΩΝ ΑΝΕΝΤΑΧΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ! του ακέφαλου πλήθους! που δεν μπορούσε κανείς να το κάνει καλά! Που μπορούσαμε να τους γαμήσουμε τη μάνα που τους πέταγε!

Άρα, για να το κλείσουμε, ΑΝ ΗΞΕΡΕ ο καθένας μας τι στον εχθρό έκανε όταν αγωνιζόταν, τα μυρμήγκια θα είχαν εξαφανιστεί… και δεν θα ξαναεμφανίζονταν ποτέ.

Επίσης, μπορούμε αυτή την στιγμή να δώσουμε αξία στα «βάσανα», στον ορυμαγδό που ζήσαμε, καθότι διαφαίνεται ΠΟΣΟ ΑΝΑΓΚΑΙΑ, ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ, ήταν όλα αυτά που συνέβησαν.

Αν ΔΕΝ από μόνος του ο άνθρωπος ανοίξει τα μάτια του για να δει, ο άλλος τρόπος (για να αναγκαστεί να δει) είναι το γαμήσι…. χωρίς επιστροφή στη φύση, νέτο σκέτο.

* Τι φώναζα και ποιο ήταν το μήνυμα που ήθελα να πάρουν εδώ