Με ποιον τρόπο ο άνθρωπος μπορεί να έχει ολόκληρη τη δύναμή του, και δη του χεριού του

Δεν θα χρησιμοποιήσω την συνήθη λογοτεχνική τακτική μου, που αρχίζω με το λιγότερο σημαντικό για να καταλήξω στο σημαντικότερο. Θα το πάω αντίστροφα, θα αρχίσω με το τέλος. Ώστε να μην υποχρεωθεί κανείς να το διαβάσει όλο.

Ο τρόπος είναι: Να μην ΕΠΙΒΑΛΛΕΣΑΙ στον εαυτό σου.

Ολόκληρος ο οργανισμός είναι ταγμένος στην υπηρεσία του ατόμου. (Όπως ακριβώς οι δημόσιοι υπάλληλοι, που υπάρχουν για να υπηρετούν τους πολίτες.)

Δουλειά του ατόμου είναι απλά να ζει, να τρέχει, να δουλεύει, να κάνει πράγματα. Δεν θα γινόταν εκ των πραγμάτων να ασχολείται με τον οργανισμό του. Να εποπτεύει τη λειτουργία του. Υπάρχει ο οργανισμός γι’ αυτή τη δουλειά. Ελέγχει, ενημερώνει, προστατεύει, γιατρεύει, διορθώνει, ό,τι κατά τη διάρκεια των πράξεων του ατόμου καταστρέφεται, γίνεται αδύναμο κλπ. Ο οργανισμός, όταν το άτομο πχ κουραστεί, τον κάνει να νυστάζει. Για να βάλει τον εαυτό του το άτομο να ξαπλώσει και να ξεκουραστεί. Ελέγχει όλες τις λειτουργίες και ό,τι χρειάζεσαι για να είσαι καλά, να δουλεύει δηλαδή ρολόι το μηχάνημα, στο υποδεικνύει. Αν εσύ το τηρήσεις όλα λειτουργούν τέλεια και χωρίς προσπάθεια. (Αν δεν σπαταλάς ενέργεια + γίνονται όλες οι επιδιορθώσεις, η δύναμή σου είναι στο ζενίθ της.)

Άρα, το μόνο που χρειάζεται για να έχει ο άνθρωπος όλη του την δύναμη είναι να υπακούει στις υποδείξεις του οργανισμού και όχι να επιβάλλεται εκείνος σε αυτόν. Πχ. πέθανε ένας δικός σου και πονάς. Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι κανείς δεν πέθανε από τον πολύ πόνο. Πεθαίνουμε επειδή δεν τον θέλουμε. Ο οργανισμός είναι ικανός να αντέξει όποια πίεση, έχει και γιατροσόφια, έχει και πηγή για να αντλεί ενέργεια, όση του χρειαστεί, αυτό που τον κάνει και δυσλειτουργεί είναι όταν αυτός που πονάει κάνει σαν να μην πονάει. Επιβάλει στον εαυτό του να «φερθεί σαν άντρας».

Η Μάρω μού έλεγε ότι τότε που πενθούσε δεν ήθελε να φάει. Οι γύρω της της έλεγαν πρέπει να φας να στυλωθείς, να σταθείς στα πόδια σου κλπ. Ο οργανισμός της της έλεγε να μην φάει. Σήμερα καταλαβαίνει γιατί δεν είχε όρεξη για φαγητό. Ο οργανισμός της έκανε εξοικονόμηση ενέργειας. Προτιμούσε να την χρησιμοποιεί εκεί που καίρια χρειαζόταν, παρά για τη λειτουργία της πέψης. Δεν θα πέθαινε αν δεν έτρωγε 5 μέρες, κι ο οργανισμός αυτό το ξέρει.

Και για να δούμε πόσο μαγικά και έξυπνα δουλεύει ο οργανισμός, θυμάμαι όταν ο γιος μου νοσηλεύτηκε πρώτη φορά για άσμα, ότι δεν έπινε γάλα. Ήταν 9 μηνών, κι ενώ κανονικά έπινε 300 γραμμάρια, στο νοσοκομείο ήπιε μόνο 30. Δεν τον ζόρισα αλλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση, διότι ήταν φαγανό μωρό. Όταν μετά από ώρα ήρθε η νοσοκόμα μού είπε όταν τον ταΐσω να μην του δώσω πολύ γάλα, να του δώσω μόνο 30 γραμμάρια (απίστευτο; ) γιατί αν πρηστεί το στομάχι θα πιέζει τον πνεύμονα!

Ένα άλλο χρήσιμο.. Το ζήτημα δεν είναι ο άνθρωπος να μην κάνει πράγματα που δεν του αρέσουν. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνει πράγματα ο άνθρωπος που δεν του αρέσουν. Το ζήτημα είναι να μην πρέπει να γελάει όταν τα κάνει. Όχι να αποφεύγει δηλαδή ο άνθρωπος το άσχημο, το θλιβερό, αλλά να μην το μεταλλάσσει.

Επίσης, αυτό σημαίνει κάνω τα χατίρια στον εαυτό μου, αυτό σημαίνει τον αγαπώ. Όταν πονάει και δεν του λέω σήκω πάνω γαϊδούρι, έχεις παιδιά, έχεις υποχρεώσεις, κάνε τις δουλειές σου και χέστηκα για τον πόνο σου! Χατίρια στον εαυτό είναι να ακούς τον οργανισμό σου και να ακολουθείς τις υποδείξεις του, που είναι σίγουρα για το καλό σου, εσένα φροντίζει, αυτή είναι η δουλειά του, και όχι να πας ας πούμε για σόπινγκ. Η αγάπη του εαυτού δεν αφορά τέτοια χατίρια.

Γιατί όταν δουλεύουν όλα ρολόι έχει ο άνθρωπος ολόκληρη τη δύναμή του, ΚΑΙ δη του χεριού του:

Ο άνθρωπος που επιβάλλεται στον εαυτό του (τώρα θέλω να γελάς, δεν με νοιάζει αν κουράστηκες δούλευε, δεν με νοιάζει αν πεινάς, δεν προλαβαίνω θα φας το βράδυ, δεν με νοιάζει αν πονάς εγώ δεν θέλω να στεναχωριέμαι κλπ) είναι αυτός που παθαίνει τα «εν βρασμό ψυχής», τα εκτός ελέγχου του. Όταν επιβάλλεσαι σε κάτι δεν το εξαφανίζεις, συνεχίζει να υπάρχει, κι όταν σε βρει χαλαρό, όταν δεν προσέχεις, θα σε κυριεύσει. (Όταν πονάς και πεις δεν θέλω να πονάω, και βγεις για ποτό, πας με γυναίκες, δουλεύεις από το πρωί ως το βράδυ, για να μην έχεις τον πόνο, δεν σημαίνει ότι το έβγαλες, ότι έφυγε. Ε; )

Επίσης δεν υπάρχει ρυθμιστική βαλβίδα. Αν σταματάς μία έξοδο σταματάς και την είσοδο, την ίδια στιγμή.

Επίσης, όση δύναμη χρησιμοποιείς για να επιβληθείς, με την ίδια -αντίστοιχη- δύναμη θα σου επιβληθεί κι αυτό που κρατάς κάτω, όταν βρει το άνοιγμα. Όταν δεν μπορείς... Εκεί δηλαδή που χρειάζεσαι όλη σου τη δύναμη, εκεί, τότε, θα σου επιβληθεί αυτό που πάταγες κάτω.

Πάμε στον αντίποδα. Όταν ο οργανισμός έχει τον έλεγχο της λειτουργίας του εαυτού σου, και εσύ κάνεις αυτά που σου υποδεικνύει, ώστε/για να μπορέσει ο οργανισμός να φτιάχνει αυτά που καταστρέφονται από τις πράξεις, επειδή ζεις, τότε καθετί θα συμβαίνει στην ώρα του, όποτε πρέπει, όποτε ΕΣΥ το χρειάζεσαι, και δη.. αυτόματα. Δεν θα χρειάζεται καν τη δική σου εντολή. Όπως πχ όταν σου ‘ρχεται απότομα ένα κλαδί στην μούρη και εσύ αυτόματα σκύβεις! 

Για ό,τι χρειαστείς, την ώρα που θα το χρειαστείς, θα επιλαμβάνεται ο κάθε αρμόδιος τομέας, αυτόματα, άμεσα, και με όλη σου τη δύναμη. (Αν πχ νιώσεις ότι απειλείσαι θα φας του εχθρού σου το λαρύγγι.)

«Ο οργανισμός είναι ταγμένος στην υπηρεσία του ατόμου, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι...» Ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υπηρέτες του πολίτη, ο πολίτης τους φοβάται, δεν ξέρει πώς να τους χειριστεί, θέλει να κάνει τη δουλειά του και προσπαθεί με τρόπο να τους προσεγγίσει για να το καταφέρει, και ό,τι και να κάνει νιώθει ανίσχυρος μπροστά τους, νιώθει ότι είναι στο χέρι του δημοσίου υπαλλήλου αν θα κάνει την δουλειά του ή όχι…. Αισθάνεται ότι από εκείνον εξαρτάται το αν θα κάνει την δουλειά του ή όχι…. Αυτό ακριβώς νιώθει το άτομο και για τον οργανισμό!!

Επίσης, βλέπεις ότι σαν αποτέλεσμα αυτού, ο δημόσιος υπάλληλος παίρνει τα πάνω του, γαμάει και δέρνει, παίζει δηλαδή τον ρόλο, ακριβώς τον ρόλο, που ο πολίτης τού δίνει. Αυτό, ακριβώς το ίδιο, συμβαίνει και με τον οργανισμό.. Οι ανάγκες του ατόμου τον καβαλάνε. Αυτές κουμαντάρουν. Επειδή τις φοβάται, τις βλέπει εκτός ελέγχου του κλπ, κλπ.

Τόσο απλός, τόσο σύνθετος.. ο εαυτός!

Αυτά τα πράγματα πρέπει να τα ξέρουμε όλοι. Σπαταλάμε όλη μας τη ζωή, αρχίζοντας όλοι από το μηδέν, περνάμε όλοι ξανά και ξανά από τους ίδιους ακριβώς δρόμους, άδικα!

Το να γνωρίζουμε τα βασικά δεν γλιτώνει τον άνθρωπο κούραση, πόνο, δεν τον ολοκληρώνει πριν την ώρα του. Αν κάτσω και τα πω στον γιο μου δεν θα τον αποτρέψει από το να κάνει λάθη, δεν θα τα καταλάβει, όπως δεν μπορεί να καταλάβει και την φράση του Καζαντζάκη «πάταξα τους φόβους και τις επιθυμίες μου», αν ο ίδιος δεν γίνει ικανός για να τα καταλάβει.

Ο λόγος που πρέπει ο καθένας μας να τα γνωρίζει είναι για να έχει μία αφετηρία, να πιάσει τη σωστή αρχή, την ώρα που ο ίδιος θα το επιθυμήσει. Για να μην χρειαστεί ο καθένας που θα θελήσει την άκρη του να βρει, να πάει μέσω Θεσσαλονίκης στην Πάτρα, να χτίσει ολόκληρη την Ακρόπολη ξανά από την αρχή, και μόνος του! 

Μας βγήκε η ψυχή, έλεος ρε φίλε, για να ανακαλύψουμε τον τροχό! που έχει ανακαλυφθεί εδώ και εκατομμύρια χρόνια! 

Και κάθε ένας μας, ξανά και ξανά, σε όλες τις εποχές, εκεί, τον ίδιο τροχό από την αρχή ανακαλύπτει….

Τη φωτό την βρήκα εδώ