Πώς προέκυψε η άποψη που έχουμε για τον εαυτό μας και με ποιον τρόπο μάς αγαπάμε

Μας αγαπάμε και μας βλέπουμε όπως μας αγάπησε και μας είδε.. ο γονιός μας.

Πριν πάμε στην ανάλυση, να δώσουμε την απάντηση στο πιο δυσαπάντητο πανανθρώπινο ερώτημα: Ποιος είναι καλός γονιός;

Απάντηση: Αυτός που πάνω από το θέλω/δεν θέλω, μπορώ/δεν μπορώ του, βάζει το συμφέρον-όφελος του παιδιού του. (Η ανάλυση του ατομισμού εδώ)

Στο ζητούμενο. Παράδειγμα: Ένας γονέας βάζει πάνω από το παιδί του αυτό που τον ίδιο βολεύει. Αυτό που αντιλαμβάνεται το παιδί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ότι ο γονιός του είναι απλά παρτάκιας, παρά ρίχνει τη συμπεριφορά εκείνου στη δική του πλάτη! Θεωρεί δηλαδή ότι ο γονιός του αδιαφορεί γιατί ο ίδιος δεν αξίζει το ενδιαφέρον του! Που φέρνει ως αποτέλεσμα να μην έχει αξία ο εαυτός του στα μάτια του.

(Τόσο απλά μπορεί να καταστραφεί – σχεδόν* ανεπιστρεπτί – ένας άνθρωπος.)

Δεν υπάρχει τίποτε πραγματικό/αληθινό στην εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. ΑΛΛΑ/ΚΑΙ κανείς ΕΞΩ παράγοντας δεν ευθύνεται γι’ αυτήν!! Είναι ολότελα δημιούργημα του δικού μας ΝΟΥ!

Με παράδειγμα: Ένα παιδί ζει σε μονογονεϊκή οικογένεια. Ο ένας εκ των δύο γονέων δεν θέλησε να αναλάβει τον ρόλο. Το παιδί μέχρι κάποια ηλικία αισθάνεται πλήρες. Το αγαπάνε γι’ αυτό που είναι και νιώθει γεμάτο -καλύπτονται όλες οι ανάγκες του.

Όταν μεγαλώσει θα αντιληφθεί ότι δεν έχει τον ένα του γονέα, ότι δεν έχει «κανονική» οικογένεια. Τότε υπάρχει περίπτωση να σκεφτεί ότι ο έτερος γονέας δεν το αγαπά και είναι αυτός ο λόγος που το παράτησε. Κάτι που μπορεί - αυτόματα και μονοκοντυλιά - να αλλάξει άρδην όλη την προηγούμενη πληρότητα! Να πάψει δηλαδή να θεωρεί αξιόλογο τον εαυτό του (διότι προφανώς ο κακός χαρακτήρας του είναι ο λόγος που εκείνος δεν το ήθελε), καθώς επίσης και να γεμίσει κενό, από την αγάπη τού απόντα γονέα, που ποτέ δεν πήρε.

Ποιος τα δημιουργεί όλα;;;; Το μυαλό μας!

Να πούμε κλείνοντας κάτι βασικό, ΔΕΝ είναι παράλογο/λάθος να νιώθει άσχημα, πόνο, έλλειψη ο άνθρωπος που δέχτηκε απόρριψη από τον γονέα του -όποιας μορφής, όποιας εμβέλειας. Έχει δίκιο που νιώθει έτσι. ΟΜΩΣ είναι στο χέρι του! Μπορεί να μείνει/κολλήσει στη θλίψη - και να κλαίει τη μοίρα του εσσαεί -, ή μπορεί και να μην μείνει εκεί!

* Το ανεπιστρεπτί θα σταματήσει αν μάθουμε οι ίδιοι - και εκ του μηδενός - πώς να αγαπάμε τον εαυτό μας σωστά*2. (Κάτι που θα σημάνει και την προσωπική μας ωρίμανση.. Ωριμάζει ο άνθρωπος όταν πάψει να βλέπει μέσα από τα μάτια των άλλων τον εαυτό του. Μέχρι να συμβεί αυτό νοείται μωρό.)

*2 Σωστή αγάπη (όποιος κι αν είναι ο αποδέκτης) είναι η: άνευ όρων και άνευ ορίων. Τους όρους και τα όρια τα βάζουν τα πάθη-ανάγκες μας. Για τους όρους ευθύνονται οι ελλείψεις-το κενό μας και για τα όρια οι φόβοι-ανασφάλειές μας.