Ποια είναι η σωστή στάση ζωής

Σωστή θα πούμε τη στάση εκείνη που έχει θετικά αποτελέσματα για τον ίδιο τον άνθρωπο, αλλά όχι μόνο πρόσκαιρα. Το αντίθετο, όσο περνάνε τα χρόνια τόσο το όφελος θα αυξάνεται.

Τα δύο άκρα είναι: η ευσυνειδησία και ο ατομισμός. Και οι δύο αυτές επιλογές είναι λάθος (ακόμα κι αν ωφελείται ο άνθρωπος, ωφελείται πρόσκαιρα, σε βάθος χρόνου προκαλείται βλάβη). Σωστό είναι κάτι ενδιάμεσο (που καμία σχέση δεν έχει με το να επιλέγει κάποιος μία το ένα και μία το άλλο).

Πριν πούμε ποιο είναι το μέσο, είναι υποχρεωτικό να αναφερθούμε σε μία ιδιαιτερότητά του. Ενώ είναι απλό στην κατανόηση (μπορεί και ένα παιδί να το συλλάβει), δυσνόητο είναι όσον αφορά στην εφαρμογή. Που δεν σημαίνει ότι είναι δύσκολο να το κάνει πράξη κάποιος (τουναντίον είναι παν-απλό), αλλά ότι δεν θα ξέρει πώς να το κάνει πράξη.

Για να μπορεί ο άνθρωπος να εφαρμόσει το μέσον θα πρέπει να έχει υπάρξει και τα δύο άκρα, όμως…. ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ και ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ. Όχι κατά λάθος (ασυναίσθητα), ή εξ ανάγκης (όταν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς).

Μπες στη διαδικασία για ένα μόνον μήνα (αρκεί). Για ένα μήνα επέλεξε μόνο ότι τον εαυτό σου βολεύει ή/και επέλεγε βάζοντας τον εαυτό σου πάντα δεύτερο.

(Μοιάζει ευκολότερο το πρώτο, το να επιλέγει δηλαδή κάποιος, εις γνώση του και ηθελημένα, αυτό που τον βολεύει, και δυσκολότερο το δεύτερο, το να δίνει δηλαδή προτεραιότητα στις ανάγκες όλων των άλλων και να αφήνει τον εαυτό του τελευταίο. Όμως παραδόξως δεν είναι….. Εύκολο είναι για τον ατομιστή ο ατομισμός, και για τον ευσυνείδητο η ευσυνειδησία. Εξίσου δύσκολο είναι και τους δύο το αντίθετο. Γιατί; )

Η απάντηση στο γιατί είναι υπόθεση του καθενός. Αν την βρει θα θελήσει να πάει στο αντίθετό του. Κι αν πάει στο αντίθετο ηθελημένα, μόνο τότε θα είναι σε θέση να εφαρμόσει το μέσον.

(Το μέσον θα ακολουθήσει, μόνο του, σε επόμενη ανάρτηση. Τιμής ένεκεν.)