Το μέσον το ιδεατόν

Ο άνθρωπος πρέπει να ΚΟΙΤΑ (κατάματα) το ηθικό που του υπαγορεύει η συνείδησή του. (Να μην το κοντράρει, να μην προσπαθεί να το μεταλλάξει, ή να το αναιρέσει, ή να το ξεχάσει, ή να το κρύψει.) Κοιτώντας το κατάματα να αναρωτηθεί αν ΘΕΛΕΙ να το κάνει. Αν δεν θέλει δεν πρέπει να το κάνει. Αν θέλει, τότε να το κάνει μέχρι του σημείου που δεν τον φθείρει. Αν αντιληφθεί ότι φθείρεται να το σταματήσει. (Το ηθικό -αναγκαστικά- αυξάνει τον άνθρωπο. Στην περίπτωση που τον λιγοστεύει ευθύνεται ο λόγος που το κάνει -ο λόγος είναι λάθος, όχι αυτό που του υπαγόρευσε η συνείδησή του.)

Ο άνθρωπος είναι πάνω απ’ όλα. Το ηθικό υπάρχει για να τον υπηρετεί, όχι για να τον σέρνει.

Υ.Γ.1 Ο λόγος που δεν μπορεί να εφαρμόσει το μέσον ο άνθρωπος που δεν έχει πάει στο αντίθετό του είναι γιατί δεν θα μπορεί να καταλάβει ούτε αν θέλει ή δεν θέλει, αλλά ούτε πότε φθείρεται. (Ο ηθικός δεν έχει όριο και ο ατομιστής έχει μόνιμο κενό.)

Υ.Γ.2 Ο λόγος που θα μπορεί να το εφαρμόσει αν πάει στο αντίθετο είναι: γιατί θα έχει υπερβεί αυτά που τον σέρνουν (αυτά που είναι υπεύθυνα για τη στάση του, που ορίζουν ουσιαστικά τις επιλογές του).

Ο άνθρωπος είναι πάνω απ’ όλα. Σκοπός είναι να φτάσει να έχει όλα τα «αόρατα» υπό τον έλεγχό του. Να πάνε όλα στη σωστή τους θέση, που αυτή είναι: Ταγμένα στην υπηρεσία του ανθρώπου.