Το ταξίδι της ψυχής ενός ναρκωμανή. κεφ. 9

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Η απομόνωση

Το ταξίδι της ψυχής μου φαινότανε να παίρνει ένα άδοξο τέλος σε πολύ νεαρή μετρημένη ηλικία. Είχαν περάσει εικοσιπέντε μετρημένα χρόνια πάνω στον υλικό κόσμο και το μόνο που κατάφερε ήταν να φυλακιστεί ολόκληρη η μορφή μου σε μια βασανιστική κόλαση. Το μοναδικό σημάδι που ίσως να ήταν ελπιδοφόρο αλλά τραγικά απίστευτο ήταν η σπίθα που έβαλε η ζωή μου δίπλα στην ψυχή μου.
Η ψυχή είχε κατανοήσει πλέον όλη την σημασία της φυλακής και χαμογέλασε μετά από πολλά μετρημένα χρόνια μόλις αντιλήφθητε πως η σπίθα δεν πέθανε. Ήταν ένα σημάδι ελπιδοφόρο αλλά πόσες άραγε ψυχές δεν προλάβανε να ζεσταθούν από  την σπίθα της ψυχή τους; Πόσες άραγε ψυχές πετάξανε χωρίς να κατανοήσουν την έννοια της σπίθας; Πραγματικά δεν ήξερε ούτε η ίδια η ζωή μου να μου δώσει μια απάντηση. Περιμένανε όλοι υπομονετικά μήπως και ξαναχτυπήσει η καρδιά.

Η καρδιά από την άλλη χάζευε κάθε βράδυ την κόλασή της και δεν είχε καμία διάθεση να ξαναχτυπήσει. Ένιωθε αβάσταχτα ένοχη για όλη την κόλαση που απλωνότανε μπροστά από το παραθυράκι της φυλακής.

Ένας αέρας μουντός και βρώμικος έκανε την εμφάνισή του προμηνύοντας κάποια αλλαγή ίσως κάποιο χτύπο της καρδιάς, ίσως κάποιο κακό.

Στο βάθος του ορίζοντα έκανε την εμφάνισή του ένα κατάμαυρο λιμάνι που αναζητούσε φυλακισμένες ψυχές. Αναζητούσε ψυχές πονεμένες αναζητούσε ετοιμοθάνατες ψυχές ζητούσε το τελευταίο αίμα που θα τρέξει από το σώμα μιας βασανισμένης ψυχής. Αναζητούσε εκείνες τις ψυχές που δεν βγάλανε ποτέ από πάνω τους τον μανδύα της μοναξιάς. Ήταν ίσως το τελευταίο λιμάνι πριν τον θάνατο. Ίσως το λιμάνι που καμιά ψυχή δεν βγήκε από εκεί με ολόκληρη την υλική της μορφή. Πάντα βγαίνανε σε πολλά κομμάτια και αν κάποια ψυχή κατάφερνε να βγει από το κατάμαυρο λιμάνι ζωντανή μαζί με της ζωής της την πνοή και με την καρδιά της να χτυπά τότε θα είχε πραγματοποιηθεί ένα θαύμα.

Η ψυχή μου μέσα από την φυλακή από την μια ήθελε να πάει σ' αυτό το τελευταίο λιμάνι από την άλλη φοβότανε το τέλος του ταξιδιού της. Αυτό το κατάμαυρο λιμάνι ήταν το λιμάνι της απομόνωσης. Ήταν η ίδια η απομόνωση που ερχότανε πριν το τέλος μια υλικής μορφής. Ήταν κάτι σαν ένας άγραφος κανόνας για τις ψυχές σαν και την δική μου. Για άλλες ψυχές ήταν η λύτρωση για άλλες ήταν το μέγιστο μαρτύριο, η μεγαλύτερη δολοφονία αγάπης που είχε να προσφέρει αυτός ο υλικός κόσμος σε μια ψυχή σαν και την δικιά μου. Ήταν ο τελειωτικός εξευτελισμός μιας υλικής ύπαρξης σαν και την δικιά μου, ήταν το καλύτερο παράδειγμα για τις νεοφερμένες ψυχές που θέλανε να ταξιδέψουν εκεί που τους έδειχνε το αίσθημά τους εκείνες τις νεοφερμένες ψυχές που δεν θέλανε να μορφοποιηθούν από την ψεύτικη γνώση και τα ψεύτικα πρότυπα.

Η ψυχή μου ένιωσε την λαχτάρα να της χτυπά την πόρτα και παρακάλεσε για πρώτη φορά την καρδιά της να χτυπήσει για το κατάμαυρο λιμάνι της απομόνωσης. Κάτι βαθιά μέσα της της έλεγε πως η σπίθα θα αντέξει και την απομόνωση. Πως η σπίθα θα αλλάξει όλη την κόλαση που υπάρχει μπροστά της, αρκεί η καρδιά να χτυπήσει άλλη μια φορά.

Η καρδιά τελικά χτύπησε και η πόρτα της απομόνωσης άνοιξε με μεγάλη χαρά για την επόμενη ψυχή που θα κατάπινε.

Το πιλοτήριό μου δεν κατάλαβε και πολλά γιατί δεν έδινε και πολύ σημασία στο που θα έμενε και το πόσο μετρημένο χρόνο έχει μπροστά του. Βότανα και υγρά της αμαρτίας να είχε και δεν νοιαζότανε για τίποτα άλλο. Το λιμάνι της απομόνωσης είχε όλα όσα ζητούσε το πιλοτήριό μου είχε και κάτι παραπάνω μάλιστα. Είχε να του δώσει πάρα μα πάρα πολλές λογικές εξηγήσεις ότι έπρεπε να συνεχίσει μέχρι τελικής πτώσης.

Μέσα στο λιμάνι της απομόνωσης βασίλευε μία κα μοναδική βασίλισσα που την φωνάζανε κατάθλιψη. Ήταν η μοναδική αιώνια κάτοικος του λιμανιού και ήταν πολύ δύσκολο να ξεφύγει κάποια ψυχή από τα κατάμαυρα σιδερένια χέρια της. Ήταν η μεγαλύτερη μάχη που θα έδινε η ολότητά μου και ήθελε για σύμμαχο και το πιλοτήριο της. Χρειαζότανε όλα τα όπλα και εφόδια για την τελική μάχη. Ή θα συνέχιζε να αναπνέει ή ο θάνατος θα της έκοβε το ταξίδι και ο μεγάλος προορισμός θα έμενε μαζί με το όνειρό της  αιώνια ορφανά.

Περάσανε γύρω στα τρία μετρημένα χρόνια μέσα στο λιμάνι της απομόνωσης και όχι μόνο δεν ήρθε το τέλος αλλά η μάχη κρατούσε και τις δύο πλευρές στο ίδιο επίπεδο. Η ψυχή μου αντιστεκόταν με όλες της τις δυνάμεις και όσο έβλεπε να είναι μια μορφή ένα ολόκληρο σώμα ένιωθε την σπίθα να την βοηθάει. Ένιωθε πως το θαύμα μπορεί να συμβεί. Έβλεπε το πιλοτήριό της να νιώθει τις ενοχές αλλά ακόμη δεν ήταν έτοιμο για την μεγάλη μάχη. Έβλεπε την μάνα της ψυχής της να αιμορραγεί κάθε βράδυ και μαζί με την οικογένειά της να προσπαθεί να τραβήξει την ψυχή μου μέσα από το λιμάνι της απομόνωσης. Μάταια όμως το αποτέλεσμα δεν ερχότανε και η καρδιά έμενε παγωμένη αρνούμενη να πολεμήσει. Περίμενε κάτι που να θυμίζει αγάπη κάτι που θα της έδινε την δύναμη να χτυπήσει.

Η κατάθλιψη έκανε την τελευταία της προσπάθεια να βάλει ένα τέλος στην μάχη πολεμώντας με τον πιο ύπουλο τρόπο. Ζύγωσε το πιλοτήριό μου και του έδωσε κάτι καινούργια βότανα που τα ονόμαζε χρυσή σκόνη γιατί ήταν σε μορφή σκόνης. Το πιλοτήριό μου δυστυχώς μας καταδίκασε για αλλά δυο μετρημένα χρόνια σε μάχη με την κατάθλιψη.

Η ψυχή μου πλέον ένιωθε πως αν δεν ερχότανε ένα σημάδι αγάπης, μια αύρα που να μυρίζει κάτι από το λιμάνι του όνειρό της, η μάχη θα χανότανε και ήταν τόσο κρίμα. Άντεξε από όλες τις δυνάμεις της κατάθλιψης και θα έχανε την μάχη από το ίδιο της το πιλοτήριο.

Χρειαζότανε ίσως ένα τελευταίο όπλο που μόνο μια άλλη ψυχή θα της το έδινε. Θυμήθηκε πώς ένιωθε την εποχή που γνώρισε τον ερώτα. Θυμήθηκε πως μόνο το άρωμα μιας όμορφης γυναίκειας ψυχής θα άλλαζε τα δεδομένα της μάχης και θα έπειθε το πιλοτήριό της να πάρει το μέρος της ψυχής της. Μόνο έτσι θα γκρεμιζότανε η αλαζονεία και ο εγωισμός που κάνανε το πιλοτήριό μου δολοφόνο της ύπαρξής μου. Μόνο μια όμορφη γυναίκεια μορφή θα έφερνε την μυρωδιά τής αγάπης και ας ήταν ψεύτικη και ας μην κρατούσε για πάντα και ας μην μπορούσε και αυτή να δει το όνειρό μου. Έφτανε μόνο να εμφανιστεί μπροστά μας για να νικήσουμε την τελευταία μάχη. Η σπίθα ήθελε να γίνει το θαύμα και ίσως το θαύμα να γινότανε...... Η υπομονή στήριξε την ψυχή μου με όλες της τις δυνάμεις μέχρι το θαύμα να πάρει μορφή...........


κεφ. 1 http://upogia-taxi.blogspot.gr/2013/03/1_20.html

κεφ. 2 http://upogia-taxi.blogspot.gr/2013/03/2_20.html

κεφ. 3 http://upogia-taxi.blogspot.gr/2013/03/3.html

κεφ. 4 http://upogia-taxi.blogspot.gr/2013/03/4.html

κεφ. 5 http://upogia-taxi.blogspot.gr/2013/03/5_23.html

κεφ. 6 http://upogia-taxi.blogspot.gr/2013/03/6.html

κεφ. 7 http://upogia-taxi.blogspot.gr/2013/03/7.html

κεφ. 8 http://upogia-taxi.blogspot.gr/2013/03/8.html