Συν Αθηνά και χείρα κίνει

Πού αρχίζει/τελειώνει η μοίρα, πού αρχίζει/τελειώνει ο άνθρωπος;

Η απάντηση είναι: Τα της μοίρας πρέπει να τα βλέπει ο άνθρωπος, ακριβώς ως έχουν, και να τα υπολογίζει ως υπαρκτά, αυτό όμως που θα επιλέξει να πράξει πρέπει να είναι αυτό που θα έπραττε αν δεν συνέτρεχαν τα της μοίρας.

(Αυτό ήταν, ολοκληρώθηκε ο συλλογισμός, ό,τι ακολουθεί είναι πολυλογίες του γραφιά.)

Είχα μια συζήτηση πολύ ενδιαφέρουσα σήμερα σχετικά με τους διάσημους. Είπαμε ότι η αξία του ανθρώπου δεν χρειάζεται να φαίνεται. Για την ακρίβεια, δεν συμφέρει τον ίδιο τον άνθρωπο να φαίνεται η αξία του. Για τον απλό λόγο: Πες ότι ένας τεχνίτης ασχολείται με σιδηροκατασκευές 40 χρόνια. Αυτό είναι αξία: οι γνώσεις από την εμπειρία. Τις οποίες κανείς δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει αλλά ούτε και να του τις κλέψει ώστε να μείνει -ο κατέχων- χωρίς αυτές. Αυτήν λοιπόν τη γνώση ο τεχνίτης την έχει και δεν μπορεί με τίποτα να την χάσει. Καθώς επίσης εξακολουθεί να υπάρχει, είτε γνωρίζει την ύπαρξή της ο κόσμος όλος, είτε το γνωρίζει μόνο ο ίδιος που την έχει. (Η αξία πρέπει να ΥΠΑΡΧΕΙ όχι να φαίνεται.)

Τώρα, γιατί δεν συμφέρει τον ίδιο τον άνθρωπο να είναι φανερή η αξία του: Γιατί αν είναι φανερή δεν την παίρνει ο ίδιος για τον εαυτό του! Οι άλλοι τού δίνουν την αξία του!

Γιατί οι διάσημοι πέφτουν στα ναρκωτικά, ή έχουν κατάθλιψη, ή αυτοκτονούν; Το 1 είναι γιατί περιμένουν από τους άλλους να τους δώσουν αξία, κι αν οι άλλοι δεν το κάνουν, τότε δεν έχουν! Αλλά υπάρχει κι ένα 2… Δεν έχουν αξία πραγματική, εκεί που οι άλλοι τους την δίνουν!

Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν τραγουδιστή, τι κάνει και του δίνουμε αξία; Χρησιμοποιεί ένα χάρισμα που από φύση κατέχει. Θαυμάζουμε σ’ αυτόν ένα προσόν για το οποίο δεν ευθύνεται ο ίδιος, δεν προσπάθησε ο ίδιος, δεν αξίζει ο ίδιος, το χάρισμα το έχει κατά τύχη!

Άρα (καταλήξαμε) ό,τι από τύχη συμβαίνει δεν προσδίδει αξία στον άνθρωπο, μόνο ό,τι από δική του προσπάθεια κατακτά τού δίνει.

Ωραία καταλήξαμε, όμως δημιουργήθηκε στο μυαλό μου μία αντίφαση… Όταν παλαιότερα συνομιλούσα με έναν άλλο φίλο που πηγαίνει καλά η δουλειά του, εγώ η ίδια που έγραψα τα παραπάνω, τού είπα να βλογά και την καλή του τύχη! Εκείνος απάντησε ότι δεν παίζει ρόλο καθόλου η τύχη, ότι τα έχει καταφέρει καθαρά και μόνο από δική του προσπάθεια. Του έφερα τότε ως παράδειγμα κάποιον άλλον άνθρωπο που αντίστοιχα προσπαθεί αλλά δεν τα καταφέρνει, απάντησε ότι δεν προσπαθεί αρκετά. Εγώ τότε -δεν συνέχισα τη συζήτηση- έμεινα να πιστεύω ότι ο φίλος μου κάνει λάθος! Δεν αφορά ΜΟΝΟ, αποκλειστικά, τη δική του προσπάθεια, υπάρχει κι ένα σύμπαν που ή στα στρώνει ή στα γκρεμίζει, ανάλογα με τα κέφια του, προσπαθείς δεν προσπαθείς, είσαι άξιος ή δεν είσαι.

Αυτό που μεγέθυνε ακόμα περισσότερο την αντίφαση ήταν και η γνώμη που έχω (από ένστικτο) ότι το μοιραίο είναι πιο σημαντικό από αυτό που επιλέγει με τη σκέψη ο άνθρωπος. (Πιο σημαντικό επειδή είναι ο δρόμος του, αυτό που ήρθε για να φέρει.)

Ξεδιάλυνε η αντίφαση όταν έκανα μία σκέψη.. Τι θα «συμβούλευα» το παιδί μου!

Πες ότι έχει πάρει κάποιες αποφάσεις για τη ζωή του, έχει αποφασίσει τι θέλει να σπουδάσει, πού θέλει να μείνει, τι θέλει να κάνει για δουλειά, και όλα αυτά που θέλει δεν μπορεί να τα κάνει γιατί δεν του στρώνονται οι συνθήκες. Το ένα καθυστερεί, το άλλο ακυρώνεται, το τρίτο είναι στον απόλυτο έλεγχο κάποιου άλλου. Τίποτα δεν είναι στο χέρι του… Τι πρέπει να κάνει; 

Να αρχίσει! να κάνει βήματα προς την κατεύθυνση των σχεδίων του! Ακόμα κι αν όλα όσα έχει σχεδιάσει ποτέ δεν του κάτσουν, θα ΒΛΕΠΕΙ, κάθε φορά, μία καινούρια επιλογή! δεν θα βρεθεί ποτέ σε μονόδρομο/αδιέξοδο! απλά επειδή ΕΔΡΑΣΕ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ (επειδή έπαψε να άγεται/φέρεται από αυτές).

Και κλείνω με την αρχή.. Το «Τα της μοίρας πρέπει να τα βλέπει ο άνθρωπος, ακριβώς ως έχουν, και να τα υπολογίζει ως υπαρκτά, αυτό όμως που θα επιλέξει να πράξει πρέπει να είναι αυτό που θα έπραττε αν δεν συνέτρεχε το μοιραίο», γίνεται απόλυτα κατανοητό με το ακόλουθο:

Στον πόλεμο, είναι δύο αντίπαλα στρατόπεδα, το ένα πιο ισχυρό και πιο πολυάριθμο από το άλλο. Νικάει το ισχυρότερο, καμία αξία. Αν νικήσει το πιο ανίσχυρο, θα έχει αξία. Γιατί δεν έπαιξε καθόλου το θέμα τύχης, η νίκη αφορά αποκλειστικά την ανθρώπινη προσπάθεια.

Οι 300 του Λεωνίδα: Βλέπουν τον εχθρό μιλιούνια μπροστά τους. Βλέπουν τον εχθρό ως έχει. Δεν φτιάχνουν σενάρια στο μυαλό τους ότι πχ είναι μικρότερος, ή να παραμυθιαστούν για να εμψυχωθούν (πχ δεν θα πάθουμε τίποτα ο θεός θα μας σώσει), ΒΛΕΠΟΥΝ την κατάσταση ακριβώς ως έχει! ΚΑΙ….. επιλέγουν Ό,ΤΙ ΘΑ ΕΠΕΛΕΓΑΝ ΑΝ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΙΛΙΟΥΝΙΑ….. Τι θα έκαναν μάνα μου με έναν εχθρό στα μέτρα τους; Θα πολέμαγαν μέχρι θανάτου για να μην σκλαβωθεί η πατρίδα τους. Αυτό επέλεξαν και με τα μιλιούνια.

Για τον κανονικό Άνθρωπο οι συνθήκες υπάρχουν, τις υπολογίζει, αλλά δεν ευθύνονται για τις επιλογές ούτε για τη στάση του.