Η Αδικία

Θα αναφερθώ στους δύο πρόσφατους συγκλονιστικούς θανάτους, του δικηγόρου και της εφοριακού.

Στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά του, ο γιος του εκλιπόντος γράφει: «Έφυγε κάνοντας το λειτούργημά του, γιατί ως τέτοιο έβλεπε την δικηγορία, και πάντα μού έλεγε πως αν το κάνεις αξιοπρεπώς δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα».

Η δε εφοριακός, εκτός του ότι διορίστηκε στο δημόσιο αξιοκρατικώς (πράγμα σπάνιο), δεν χρηματιζόταν κιόλας!! (αυτό κι αν είναι σπάνιο), ήταν τίμια δηλαδή εφοριακός!

Εύλογα ο καθένας αναρωτιέται: Από τους χιλιάδες δημόσιους λειτουργούς που, όχι απλώς δεν βλέπουν τη δουλειά τους ως λειτούργημα, αλλά την έχουν καταντήσει το πιο φτηνό επάγγελμα, αυτοί έπρεπε να πεθάνουν; Οι τίμιοι και αξιοπρεπείς;

Χθες μια φίλη μού είπε: «Ξέρω ότι εγώ ευθύνομαι για όσα τραβάω, ξέρω τι πρέπει να αλλάξω/φτιάξω σε μένα, μπορώ να αντέξω την απίστευτη κούραση που η αλλαγή μου φέρνει, αυτό που δεν αντέχω είναι αυτή η απίστευτη αδικία! Εγώ, που όλη μου τη ζωή ήμουν τίμια είμαι αυτή που, και πριν αλλά και τώρα, ακόμα την πληρώνω!! Και το λαμόγιο, και τότε και τώρα και πάντα, δεν παθαίνει τίποτα!!!!»

Είναι αδικία όντως να την πληρώνουν πάντα και μόνο οι καλοί, το ερώτημα είναι αν…… οι άλλοι (ή το σύμπαν/θεός) μάς αδικούν; Ή μήπως… εμείς τον εαυτό μας;

Φως θα πάρω από τη μαρτυρία της μάνας της εφοριακού. Κράτησα 3 σημεία:

• «Μας παράτησαν όλοι, δεν μας στήριξε ποτέ κανείς». Και αμέσως μετά, με το που ολοκλήρωσε την πρόταση, είπε: «Εμείς δεν ζητήσαμε ποτέ τίποτα από κανέναν. Η Δώρα είχε μεγάλη αξιοπρέπεια. Καλή αξιοπρέπεια». Το αφήνω εδώ…

• «Η Δώρα τελευταία δεν έκανε όνειρα για να κάνει δική της οικογένεια. Έχω έλεγε τρία παιδιά, τα αδέλφια της, μου είναι αρκετά». Η νεαρή κοπέλα είχε αναλάβει τα χρέη του προστάτη της οικογενείας! Δηλαδή ήταν προστάτης όλων, και των παιδιών αλλά και της μαμάς! Και μιλάμε τον ρόλο τον ανέλαβε από μικρή έτσι, όχι τώρα στα 32 της.

• «Μας είχαν πειράξει πολλές φορές, εμείς δεν πειράξαμε ποτέ κανέναν. Έλεγα στα παιδιά μου να μην κάνουν σε κάποιον αυτό που τους έκαναν και τους πείραξε.» Το αφήνω κι αυτό εδώ…

Σχετικά με την αδικία, στη φίλη μου απάντησα:

• Μιλώ πολύ γιατί θέλω να εξηγήσω, και εξηγώ πολύ για να με καταλάβει ο άλλος. Αυτό -τελευταία το κατάλαβα- ΜΕΙΩΝΕΙ ΕΜΕΝΑ. Όλη μου τη ζωή απολογούμαι! γιατί με έπεισαν οι λοιποί ότι είμαι παράξενη. Όταν το κάνω λοιπόν, σημαίνει ότι ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ την παραξενιά μου. (Ποιο αρχίζει πρώτο: οι άλλοι με κάνουν να νιώθω ότι είμαι παράξενη ή εγώ πιστεύω ότι είμαι παράξενη και οι άλλοι με αντιμετωπίζουν ως τέτοια;;)

• Παρατήρησα ότι όταν μπαίνω σε ένα περιβάλλον του «κοινωνικού γίγνεσθαι», δεν μπαίνω αφημένη, αλλά προϊδεασμένη! Γνωρίζω δηλαδή (ενδόμυχα) ότι μπαίνω κάπου ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ! (Όταν οι άλλοι με αντιμετωπίζουν σαν να μην ανήκω εκεί, έβγαλαν το συμπέρασμα αυθαίρετα; Και άλλη ερώτηση: έβγαλαν το συμπέρασμα ΑΔΙΚΑ;;)

• Δεν θέλω να ζητώ τίποτα από κανέναν, γιατί νιώθω ότι θα μου κάνουν ΧΑΡΗ, και δεν θέλω να χρωστώ! (Αυτό το λέει η μητέρα της Δώρας, όπως το έλεγα κι εγώ, «καλή αξιοπρέπεια», πάμε να δούμε από την άλλη..) Όταν οι άλλοι μου ζητούν, δίνω τα πάντα! Και το βρακί μου και το φαί μου και το αίμα μου. (Παρατήρησε μία παράξενη σύμπτωση… όσοι δεν ζητούν τίποτα από κανέναν, προσφέρουν τα πάντα στους άλλους.. Ξεζουμίζουν τον εαυτό τους για να είναι καλά οι άλλοι! Αφήνουν χωρίς οξυγόνο τον εαυτό τους για να είναι καλά οι άλλοι.. Είναι σωστός ο δρόμος στον οποίο βαδίζουν;; Είναι σωστός ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ, αυτούς που το κάνουν;)

Τι είναι τελικά σωστό, να είσαι τίμιος ή εκμεταλλευτής; (Την συγκεκριμένη απάντηση ήρθαν να φωτίσουν οι δύο αυτοί θάνατοι.)

Θα πω κλείνοντας κάτι πνευματικό… Το σύμπαν με αυτά που μας φέρνει προσπαθεί να αναδείξει κάτι φωτεινό! Που αν το δει ο άνθρωπος θα βοηθηθεί. ΠΑΝΤΑ είναι προς όφελος του ανθρώπου. Όλα τα δεινά. Δημιουργείται όμως μία απορία, εύλογη απορία. Η Δώρα, στην προκειμένη, πώς βοηθήθηκε;

Υπάρχει μία αλήθεια, η οποία είναι: ό,τι μας συμβαίνει δεν αφορά μόνο εμάς, τους ίδιους (μπορεί κάτι που εγώ παθαίνω να είναι αναγκαίο για να δει κάποιος άλλος κάτι).

Ένα δεύτερο: όσο μεγαλύτερη εμβέλεια έχει ένα πάθημα τόσο μεγαλύτερη αξία έχει ο κύριος αποδέκτης του.

Και στο προκείμενο: Ο θάνατος της αγαπητής Δώρας (όπως και του αγαπητού Ζαφειρόπουλου) είχε κάποια μηνύματα. Κάποια «δώρα» (τώρα μόλις έκανα τον συνειρμό, η Δώρα έφυγε, δώρα φέροντας) τα οποία προσφέρθηκαν σε όλους εμάς.

Να είστε γεροί, αυτοί που την αγαπήσατε, να ζήσετε πολύ για να την θυμόσαστε! 

(Όσο χρόνο τους θυμόμαστε, τόσο χρόνο ζούνε. 

Όσοι βρήκαν τα δώρα που ο θάνατός τους έφερε, θα την θυμούνται. 

Και όσο χρόνο αυτά τα δώρα βοηθούν, τόσο θα ζουν οι αγαπημένοι σας.)